دوستان شب بخیر
شماره‌ی دو هزار و پانصد و پانزدهم
۹ خرداد ۱۴۰۴
دیدگاهِ شب
«#پادکست_شماره_۶»
نام داستان: «#عشق_به_آنچه_هست»
داستان‌نویس: «#متانت_فرهنگ_خواه»
خوانش و اجرا: «#طیبه_رضایی»
موسیقی :«#زبیگنیف_پرایزنر #یان_تیرسن #فهیمه_اکبر»
نمی‌شد کنار هم باشیم. نمی‌گذاشتند. مرزها! این مرزهای مزخرف. منظورم تمایز علم و شبه علم و سایر فراورده‌های فعالیت‌های انسانی مانند هنر، ادبیات و باورها نیست. درباره‌ی مرزهای جغرافیایی صحبت می‌کنم. همان‌ها که در قرن بیست‌ویک و در اوج فعالیت‌های سازمان‌های حقوق بشری و افراد معروف برای حفظ کرامت انسانی همچنان ما را از آغوش هم محروم می‌کنند. آغوش، هم‌آغوشی، لمس فیزیکی، هر چه که اسمش را می‌گذارید، من محتاجش هستم، حتی شده برای یک لحظه، یک چشم بر هم زدن. می‌خواهم ببویمشان. ببوسمشان. گور پدر کشورهایتان، مرزهایتان، قوانین مهاجرتیتان. نمی‌خواهم گوشی را بردارم و بگویم: 《خوبم. اون هم خوبه.》خوب نیستم!
برای حمایت از ما به لینک حامی‌باش داستان شب مراجعه کنید :👇🏻
#داستان_شب
@dastaneshab
Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.