Podd: https://t.me/radioshereparsi رادیو شعر پارسی

سلسله مباحث انسان شناسی 💖 علامه محمد تقی جعفری 💖 و آمدیم که عاشق شویم و در گذریم .........

4 mars 2022 | 334 min

لحظه ها و دقایق بر همه دوستان مبارک💖 پست قبلی که با عنوان " بحران هویت " خدمت دوستان فرستادم بسیار مورد استقبال قرار گرفت و دریافتم اشعار مولانا با بیان زیبای زنده یاد "علامه محمد تقی جعفری " همان سبکی و اهتزازی که در روح من ایجاد کرد ، دوستان هم چنین حسی را تجربه کرده اند ..... یاد این شعر زیبای سعدی افتادم که " از هزاران در یکی گیرد سماع ........" خوشتر از دوران عشق ایام نیست بامداد عاشقان را شام نیست مطربان رفتند و صوفی در سماع عشق را آغاز هست انجام نیست کام هر جوینده‌ای را آخریست عارفان را منتهای کام نیست از هزاران در یکی گیرد سماع زآن که هر کس محرم پیغام نیست آشنایان ره بدین معنی برند در سرای خاص، بار عام نیست تا نسوزد برنیاید بوی عود پخته داند کاین سخن با خام نیست هر کسی را نام معشوقی که هست می‌برد، معشوق ما را نام نیست سرو را با جمله زیبایی که هست پیش اندام تو هیچ اندام نیست مستی از من پرس و شور عاشقی و آن کجا داند که درد آشام نیست باد صبح و خاک شیراز آتشیست هر که را در وی گرفت آرام نیست خواب بی هنگامت از ره می‌برد ور نه بانگ صبح بی هنگام نیست سعدیا چون بت شکستی خود مباش خود پرستی کمتر از اصنام نیست انگیزه ای شد تا در سالروز تولدم حدود صد ساعت آثار صوتی علامه جعفری و گردآوری کنم و در قالب یک اپیزود پادکست " رادیو شعر پارسی " به دوستان تشنه حقیقت در سراسر دنیا هدیه کنم تا در گریز از روزمرگی ها در مسیر رفت و آمد و ترافیک های میهمان ناخوانده این سرزمین بشنویم و بدانیم بغیر از تاجران دین فروش مصلحانی در تاریخ بوده اند که دین را از پنجره نگاه علامه محمد تقی جعفری نیوشیده و نوشانده اند 💖

قسمت دوم سلسله مباحث فلسفی پیرامون انسان شناسی 💖 علامه محمد تقی جعفری 💖 جور دیگر باید دید

12 februari 2022 | 2750 min

لحظه ها و دقایق بر همه دوستان مبارک💖 پست قبلی که با عنوان " بحران هویت " خدمت دوستان فرستادم بسیار مورد استقبال قرار گرفت و دریافتم اشعار مولانا با بیان زیبای زنده یاد "علامه محمد تقی جعفری " همان سبکی و اهتزازی که در روح من ایجاد کرد ، دوستان هم چنین حسی را تجربه کرده اند ..... یاد این شعر زیبای سعدی افتادم که " از هزاران در یکی گیرد سماع ........" خوشتر از دوران عشق ایام نیست بامداد عاشقان را شام نیست مطربان رفتند و صوفی در سماع عشق را آغاز هست انجام نیست کام هر جوینده‌ای را آخریست عارفان را منتهای کام نیست از هزاران در یکی گیرد سماع زآن که هر کس محرم پیغام نیست آشنایان ره بدین معنی برند در سرای خاص، بار عام نیست تا نسوزد برنیاید بوی عود پخته داند کاین سخن با خام نیست هر کسی را نام معشوقی که هست می‌برد، معشوق ما را نام نیست سرو را با جمله زیبایی که هست پیش اندام تو هیچ اندام نیست مستی از من پرس و شور عاشقی و آن کجا داند که درد آشام نیست باد صبح و خاک شیراز آتشیست هر که را در وی گرفت آرام نیست خواب بی هنگامت از ره می‌برد ور نه بانگ صبح بی هنگام نیست سعدیا چون بت شکستی خود مباش خود پرستی کمتر از اصنام نیست انگیزه ای شد تا در سالروز تولدم حدود صد ساعت آثار صوتی علامه جعفری و گردآوری کنم و در قالب یک اپیزود پادکست " رادیو شعر پارسی " به دوستان تشنه حقیقت در سراسر دنیا هدیه کنم تا در گریز از روزمرگی ها در مسیر رفت و آمد و ترافیک های میهمان ناخوانده این سرزمین بشنویم و بدانیم بغیر از تاجران دین فروش مصلحانی در تاریخ بوده اند که دین را از پنجره نگاه علامه محمد تقی جعفری نیوشیده و نوشانده اند 💖

سلسله مباحث فلسفی پیرامون انسان شناسی💖 زنده یاد علامه محمد تقی جعفری 💖 چشم ها را باید شست........

5 februari 2022 | 2680 min

لحظه ها و دقایق بر همه دوستان مبارک💖 پست قبلی که با عنوان " بحران هویت " خدمت دوستان فرستادم بسیار مورد استقبال قرار گرفت و دریافتم اشعار مولانا با بیان زیبای زنده یاد "علامه محمد تقی جعفری " همان سبکی و اهتزازی که در روح من ایجاد کرد ، دوستان هم چنین حسی را تجربه کرده اند ..... یاد این شعر زیبای سعدی افتادم که " از هزاران در یکی گیرد سماع ........" خوشتر از دوران عشق ایام نیست بامداد عاشقان را شام نیست مطربان رفتند و صوفی در سماع عشق را آغاز هست انجام نیست کام هر جوینده‌ای را آخریست عارفان را منتهای کام نیست از هزاران در یکی گیرد سماع زآن که هر کس محرم پیغام نیست آشنایان ره بدین معنی برند در سرای خاص، بار عام نیست تا نسوزد برنیاید بوی عود پخته داند کاین سخن با خام نیست هر کسی را نام معشوقی که هست می‌برد، معشوق ما را نام نیست سرو را با جمله زیبایی که هست پیش اندام تو هیچ اندام نیست مستی از من پرس و شور عاشقی و آن کجا داند که درد آشام نیست باد صبح و خاک شیراز آتشیست هر که را در وی گرفت آرام نیست خواب بی هنگامت از ره می‌برد ور نه بانگ صبح بی هنگام نیست سعدیا چون بت شکستی خود مباش خود پرستی کمتر از اصنام نیست انگیزه ای شد تا در سالروز تولدم حدود صد ساعت آثار صوتی علامه جعفری و گردآوری کنم و در قالب یک اپیزود پادکست " رادیو شعر پارسی " به دوستان تشنه حقیقت در سراسر دنیا هدیه کنم تا در گریز از روزمرگی ها در مسیر رفت و آمد و ترافیک های میهمان ناخوانده این سرزمین بشنویم و بدانیم بغیر از تاجران دین فروش مصلحانی در تاریخ بوده اند که دین را از پنجره نگاه علامه محمد تقی جعفری نیوشیده و نوشانده اند 💖

تاریخچه جمعیت امام علی از زبان شارمین میمندی نژاد 💖 منبع https://www.clubhouse.com/event/xke7V6XV

15 september 2021 | 90 min

دار قد کشید ....دیدی بجای پنجره دیوار قد کشید ....شادی غریب ماند و...💖فردوس اعظم 💖 شکوفه باختری

3 september 2021 | 2 min

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند دارد غروب فرشچیان گریه می کند 🖤 حمیرضا برقعی 🖤 سعید بیابانکی

18 augusti 2021 | 9 min

پرسه در خیال سیدحمیدرضا برقعی شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست به یاد استاد قیصر امین پور شعری عاشورایی می نویسم چرا که او روحی ... - چند بند از یک مربع ترکیب عاشورایی- با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد ذهنش ز روضه ها ی مجسم عبور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد احساس کرد از همه عالم جدا شده است در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت باز این چه شورش است که در جان واژه ها ست شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت یک بیت بعد ، واژه ی لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند دارد غروب فرشچیان گریه می کند با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید او را چنان فنای خدا بی ریا کشید حتی براش جای کفن بوریا کشید در خون کشید قافیه ها را ، حروف را از بس که گریه کرد تمام لهوف را اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت این بند را جدای همه روی نیزه ساخت "خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود" اوکهکشان روشن هفده ستاره بود خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن ... پیشانی اش پر از عرق سرد و بعد از آن ... خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن ... شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن ... در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ‌کس شاعر کنار دفترش افتاد از نفس... برای شنیدن بقیه آلبوم صوتی "رادیو شعر پارسی را " در گوگل یا کست باکس جستجو کنید آدرس کانال تلگرام : https://t.me/radioshereparsi تماس با ادمین : https://t.me/mohammadmosadegh #پادکست_رادیو_شعر_پارسی#حمیدرضا_برقعی#سعید_بیابانکی#شعز_آئینی#شعر_عاشورا محمودی #سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج#نریشن #نیما_یوشیج#حسین_منزوی#سعدی#حافظ#کلیات_شمس#مولانا#افشین_یدالهی#سایه#هوشنگ_ابتهاج#مهدی_اخوان_ثالث #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو

تجربیات موفق رفع آسیبهای اجتماعی در ایران 💖 رادیو افرا 💖 کاظم متولی

12 augusti 2021 | 338 min

دکلمه گزیده اشعار 💖 استاد رضا پیربادیان

12 augusti 2021 | 1511 min

دلم میخواست مردم ، درهمه احوال با هم آشتی بودند ......💖 فریدون مشیری 💖 طیبه حاجی پور

23 juni 2021 | 58 min

آلبوم های تشنه توفان . گناه دریا . ابر و کوچه . بهار را باور کن 💖 فریدون مشیری با اجرای محمد مصدق

6 juni 2021 | 357 min

غزلیات سلطان غزل زنده یاد حسین منزوی 💖 ۱۶ اردیبهشت سالروز آسمانی شدن استاد گرامی باد 💖 محمد مصدق

23 maj 2021 | 801 min

گزیده۴۲۵غزل از کلیات شمس مولانا💖عبدالکریم سروش💖سفر کردم به هر شهری دویدم/ چو شهر عشق من شهری ندیدم

19 maj 2021 | 1073 min

بگذار سکوت چهارفصل بشکند... نسیم عید بوزد به اتاقهای در بسته .....برود لای پیرهنم 💖 زهره کوچکیان

3 maj 2021 | 19 min

بیست اصل مهم در موفقیت معاون اجرایی دبیرستان💖 نگارش و اجرای صوتی زهرا مصدق

3 maj 2021 | 319 min

گزیده اشعار توسط هنرمندان مینا پاک نیا 💖 بهمن جعفری 💖 مسعود زمانی 💖 علی صاحبکار 💖 رضا پیربادیان

22 april 2021 | 145 min

به نام خداوند جان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین خداوند بخشندهٔ دستگیر کریم 💖 بوستان سعدی

22 april 2021 | 683 min

به نام خداوند جان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین خداوند بخشندهٔ دستگیر کریم خطا بخش پوزش پذیر عزیزی که هر کز درش سر بتافت به هر در که شد هیچ عزت نیافت سر پادشاهان گردن فراز به درگاه او بر زمین نیاز نه گردن کشان را بگیرد به فور نه عذرآوران را براند به جور وگر خشم گیرد ز کردار زشت چو بازآمدی ماجرا در نوشت اگر با پدر جنگ جوید کسی پدر بی گمان خشم گیرد بسی وگر خویش راضی نباشد ز خویش چو بیگانگانش براند ز پیش وگر بنده چابک نباشد به کار عزیزش ندارد خداوندگار وگر بر رفیقان نباشی شفیق به فرسنگ بگریزد از تو رفیق وگر ترک خدمت کند لشکری شود شاه لشکرکش از وی بری ولیکن خداوند بالا و پست به عصیان در رزق بر کس نبست دو کونش یکی قطره از بحر علم گنه بیند و پرده پوشد به حلم ادیم زمین، سفرهٔ عام اوست بر این خوان یغما چه دشمن چه دوست اگر بر جفا پیشه بشتافتی که از دست قهرش امان یافتی؟ بری ذاتش از تهمت ضد و جنس غنی ملکش از طاعت جن و انس پرستار امرش همه چیز و کس بنی آدم و مرغ و مور و مگس چنان پهن خوان کرم گسترد که سیمرغ در قاف قسمت خورد لطیف کرم گستر کارساز که دارای خلق است و دانای راز مر او را رسد کبریا و منی که ملکش قدیم است و ذاتش غنی یکی را به سر برنهد تاج بخت یکی را به خاک اندر آرد ز تخت کلاه سعادت یکی بر سرش گلیم شقاوت یکی در برش گلستان کند آتشی بر خلیل گروهی بر آتش برد ز آب نیل گر آن است، منشور احسان اوست ور این است، توقیع فرمان اوست پس پرده بیند عملهای بد هم او پرده پوشد به آلای خود به تهدید اگر برکشد تیغ حکم بمانند کروبیان صم و بکم وگر در دهد یک صلای کرم عزازیل گوید نصیبی برم به درگاه لطف و بزرگیش بر بزرگان نهاده بزرگی ز سر فروماندگان را به رحمت قریب تضرع کنان را به دعوت مجیب بر احوال نابوده، علمش بصیر به اسرار ناگفته، لطفش خبیر به قدرت، نگهدار بالا و شیب خداوند دیوان روز حسیب نه مستغنی از طاعتش پشت کس نه بر حرف او جای انگشت کس قدیمی نکوکار نیکی پسند به کلک قضا در رحم نقش بند ز مشرق به مغرب مه و آفتاب روان کرد و بنهاد گیتی بر آب زمین از تب لرزه آمد ستوه فرو کوفت بر دامنش میخ کوه دهد نطفه را صورتی چون پری که کرده‌ست بر آب صورتگری؟ نهد لعل و پیروزه در صلب سنگ گل و لعل در شاخ پیروزه رنگ ز ابر افکند قطره‌ای سوی یم ز صلب افکند نطفه‌ای در شکم از آن قطره لولوی لالا کند وز این، صورتی سرو بالا کند بر او علم یک ذره پوشیده نیست که پیدا و پنهان به نزدش یکیست مهیاکن روزی مار و مور اگر چند بی‌دست و پایند و زور به امرش وجود از عدم نقش بست که داند جز او کردن از نیست، هست؟ دگر ره به کتم عدم در برد وز انجا به صحرای محشر برد جهان متفق بر الهیتش فرومانده از کنه ماهیتش بشر ماورای جلالش نیافت بصر منتهای جمالش نیافت نه بر اوج ذاتش پرد مرغ وهم نه در ذیل وصفش رسد دست فهم در این ورطه کشتی فروشد هزار که پیدا نشد تخته‌ای بر کنار چه شبها نشستم در این سیر، گم که دهشت گرفت آستینم که قم محیط است علم ملک بر بسیط قیاس تو بر وی نگردد محیط نه ادراک در کنه ذاتش رسید نه فکرت به غور صفاتش رسید توان در بلاغت به سحبان رسید نه در کنه بی چون سبحان رسید که خاصان در این ره فرس رانده‌اند به لااحصی از تک فرومانده‌اند نه هر جای مرکب توان تاختن که جاها سپر باید انداختن وگر سالکی محرم راز گشت ببندند بر وی در بازگشت کسی را در این بزم ساغر دهند که داروی بیهوشیش در دهند یکی باز را دیده بردوخته‌ست یکی دیدها باز و پر سوخته‌ست کسی ره سوی گنج قارون نبرد وگر برد، ره باز بیرون نبرد بمردم در این موج دریای خون کز او کس نبرده‌ست کشتی برون اگر طالبی کاین زمین طی کنی نخست اسب باز آمدن پی کنی تأمل در آیینهٔ دل کنی صفایی به تدریج حاصل کنی مگر بویی از عشق مستت کند طلبکار عهد الستت کند به پای طلب ره بدان جا بری وز آنجا به بال محبت پری بدرد یقین پرده‌های خیال نماند سراپرده الا جلال دگر مرکب عقل را پویه نیست عنانش بگیرد تحیر که بیست در این بحر جز مرد راعی نرفت گم آن شد که دنبال داعی نرفت کسانی کز این راه برگشته‌اند برفتند بسیار و سرگشته‌اند خلاف پیمبر کسی ره گزید که هرگز به منزل نخواهد رسید مپندار سعدی که راه صفا توان رفت جز بر پی مصطفی

معجزه شکر گزاری 💖 راندا برن 💖 اکرم رضایی . علیرضا محمدیان . سحر رضایی

6 april 2021 | 272 min

حیدر بابا دنیا یالان دنیا دی.......اوغول دوغان درده سالان دنیا دی 💖 شهریار 💖 فاطمه عبداله پور

6 april 2021 | 62 min

او زبان در دهان بچه گذاشت،بچه خوابیده بود و شیر نداشت، مادر از هول فقر میلرزید💖 شعر و صدا امیرنجفی

28 mars 2021 | 86 min

گاهی دلم برای دوچرخه ات تنگ می شود......ورق می خورد عکسهای هفت سالگیت.....به بیدها می دهم....💖💖

25 mars 2021 | 27 min

در چشم بیدار زمین......این زندگی چون خواب شد...💖 شعر و صدا معصومه شفیعی

20 mars 2021 | 25 min

زندگی دارهای ممتد شد ......تو که دارایی و نمی‌دانی......با نداری نمیشود جنگید 💖 میلاد میرزایی

17 mars 2021 | 22 min

شعر و صدا مینا پاک نیا 💖 هوشیار شو ای یار مسیحا سخنم....با هر نفست رفته به معراج منم

16 mars 2021 | 50 min

دیوان اشعار پروین اعتصامی 💖 روایت فاطمه رکنی 💖 ۳۵ اسفند بزرگداشت بانوی شعر ایران پروین گرامیباد

15 mars 2021 | 1262 min

پروین اعتصامی، شاعر ایرانی است که از او به «مشهورترین شاعر زن ایران» یاد شده‌ است. دیوان اشعار او شامل شعرهایی در سبکهای گوناگون است که از دردهای جامعه و دغدغه های فکری او حکایت دارد. پروین از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان کودکی زیر نظر پدرش و استادانی چون دهخدا و ملک‌الشعراء بهار، سرودن شعر را آغاز کرد. پروین در ۲۸ سالگی ازدواج کرد، اما به سبب اختلاف فکری با همسرش، پس از مدت کوتاهی از او جدا شد. او بعد از جدایی، برای مدتی در کتابخانهٔ دانشسرای عالی تهران به شغل کتابداری مشغول بود. پروین پیش از چاپ دومین نوبت از دیوان اشعارش، براثر بیماری حصبه در ۳۵ سالگی در تهران درگذشت و در حرم فاطمه معصومه، در آرامگاه خانوادگی‌اش، به خاک سپرده شد. تنها اثر چاپ و منتشرشده از پروین، دیوان اشعار اوست که شامل ۶۰۶ شعر در قالب‌های مثنوی، قطعه و قصیده است. پروین بیشتر به سبب به‌کار بردن سبک شعریِ مناظره در شعرهایش، معروف است. شعرهای پروین قبل از چاپ به‌صورت مجموعه و کتاب، در مجلهٔ بهار و منتخبات آثار از محسن هشترودی و امثال و حکم دهخدا، چاپ می‌شدند. موفقیت اولین چاپ دیوان اشعار او سبب پیدایش زمینه برای چاپ‌های بعدی شعرهای او شد. شعر پروین تلخ و متین و زمینى است. تلخى پدیده‌هاى زندگى اجتماعى انسان، دردها و ناکامى‌ها، در آن بازتابى روشن دارد. در شعر او، خبر از طوفان‌هاى بزرگ روحى او یا احساسات برانگیخته و گرم و خصوصى یک زن نیست. زنى که سعى کرده تا آنجا که ممکن است، خویشتنِِ خویش را در پشت واژه‌ها و آفریده‌هاى کلامى خود، پنهان سازد. شعر او مجموعه‌اى است از توصیف‌ها، تشویق‌ها، اندرزها و نشان دادنِ سمت و سوى ذهنى خود به نفع مردم محروم. عناصر مطرح شده در شعر پروین، در قید زمان‌هاى کوتاه یا مرزهاى محدود جغرافیایى نیستند. اگرچه رنگ ملى و این سرزمینى خویش را، کاملا حفظ کرده‌اند. او اگرچه تصاویر دردبارى از زندگى انسانهاى محروم به دست مى‌دهد، واژه‌هایش آتشگون و خشماگین نیستند. حتى آن‌گاه که خشم انسانى شاعر، علیه نظام غیرعادلانه‌ حاکم برانگیخته مى‌شود، ازنظر مضمون، خشمى است خردمندانه. جلد اول دیوان پروین را با بخش مثنوی ها آغاز کردیم و بخش مسمطات را در انتهای جلد دوم خواهید شنید. این کار از روی کتاب دیوان اشعار پروین اعتصامی با تصحیح و ویرایش رضوانه افراسیابی خوانده شده است و دکتر مینا رامین ثابت بر درست‌خوانی ابیات نظارت داشته‌اند. از ایرانصدا بشنوید شعر پروین شعر مردم است، مردمی که در پیچ و خم زمانه با ناملایمات روزگار، دست به‌گریبانند. شعری که از زبان هرچیزی با مخاطب سخن می گوید، از گفت‌وگوی سیر و پیاز گرفته تا پایه و دیوار. شعری که به هر ترفندی سعی دارد دردی از دل دردمندان بردارد. پروین به‌راستی یگانه اختر تابناک چرخ ادب ایران‌زمین است و در سرودن اشعاری چنین نغز در میان زنان، هیچ کس تاکنون به گردِ پای او نرسیده و احتمالا نخواهد رسید. دیوان پروین را بشنوید و از هر حکایت آن ، لذت ببرید. https://www.instagram.com/invites/contact/?i=pm1npjur1z8l&utm_content=192reh3

مستند شب شعر گوته به مدت ده شب سال ۵۶ با 💖 مشاهده فیلم در کانال تلگرام رادیو شعر پارسی

10 mars 2021 | 27 min

گزیده اشعار 💖 دکلمه رضا پیربادیان قسمت اول 💖 بانو از خودت دست نکش....خودت چتر باش..خودت ابر باش

5 mars 2021 | 78 min

از خودت بگو 💖 شعر و صدا زهرا محمودی 💖 تا خلوت چشمانت یک عمر اگر راه است..تو مقصد من باشی این راه..

27 februari 2021 | 28 min

غزلیات من در مدار تو 💖 شعر و صدا زهرا محمودی 💖 گرچه هستم نخورده مستی که... میکشانی مرا ته فنجان

27 februari 2021 | 39 min

آلبوم میشود برایت انار فرستاد 💖 شعر و صدا زهره کوچکیان 💖 https://t.me/radioshereparsi

21 februari 2021 | 24 min

گزیده اشعار زنده یاد فریدون مشیری با صدای استاد و سایر 💖https://t.me/radioshereparsi

18 februari 2021 | 44 min

🔸 #ما_همان_جمع_پراكنده ... با یاد #نیما ، سراینده « #آی_آدم_ها » ◽️ موج، می‌آمد، چون كوه و به ساحل می‌خورد! ◽️ از دلِ تیره‌ی امواج بلند آوا، كه غریقی را در خویش فرو می‌برد، و غریوش را با مشت فرو می‌كشت، نعره‌ای خسته و خونین، بشریت را، به كمک می‌طلبید: «آی آدم‌ها... آی آدم‌ها...» ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم! به خیالی كه قضا، به گمانی كه قدر، بر سر آن خسته، گذاری بكند! «دستی از غیب برون آید و كاری بكند» هیچ یک حتی از جای نجنبیدیم! آستین‌ها را بالا نزدیم دست آن غرقه در امواج بلا را نگرفتیم، تا از آن مهلكه -شاید- برهانیمش، به كناری برسانیمش! ... ◽️ موج، می‌آمد، چون كوه و به ساحل می‌ریخت. با غریوی، كه به خاموشی می‌پیوست. با غریقی كه در آن ورطه، به كف ها، به هوا چنگ می‌زد، می‌آویخت... ◽️ ما نمی‌دانستیم این كه در چنبر گرداب، گرفتار شده‌ست، این نگونبخت كه اینگونه نگونسار شده‌ست، این منم، این تو، آن همسایه، آن انسان! این مائیم! ‌ ما، همان جمع پراكنده، همان تنها، آن تنها هائیم! ◽️ همه خاموش نشستیم و تماشا كردیم. آن صدا، اما خاموش نشد. -«...آی آدم‌ها...» «...آی آدم‌ها...» آن صدا، هرگز خاموش نخواهد شد، آن صدا، در همه جا دائم، در پرواز است! تا به دنیا دلی از هول ستم می‌لرزد، خاطری آشفته‌ست، دیده ای گریان است، هر كجا دست نیاز بشری هست دراز؛ آن صدا در همه آفاق طنین انداز است. ◽️ آه، اگر با دل وجان، گوش كنیم، آه اگر وسوسه‌ی نان را، یک لحظه فراموش كنیم، «آی آدم‌ها» را در همه جا می‌شنویم. ◽️ در پی آن همه خون، كه بر این خاک چكید، ننگ‌مان باد این جان! شرم‌مان باد این نان! ما نشستیم و تماشا كردیم! ‌ در شب تار جهان در گذرگاهی، تا این حد ظلمانی و توفانی! در دل این همه آشوب و پریشانی این که از پای فرو می‌افتد، این كه بر دار نگونسار شده‌ست، این كه با مرگ درافتاده‌ست، این هزاران و هزاران كه فرو افتادند؛ این منم، این تو، آن همسایه، آن انسان! این ماییم! ما، همان جمع پراكنده، همان تنها، آن تنها هائیم! این‌همه موج بلا در همه‌جا می‌بینیم، «آی آدم‌ها» را می‌شنویم، نیک می‌دانیم، دستی از غیب نخواهد آمد هیچ یک حتی یكبار نمی‌گوییم با ستمكاری نادانی، این‌گونه مدارا نكنیم آستین‌ها را بالا بزنیم دست در دست هم از پهنه‌ی آفاق برانیمش مهربانی را، دانائی را، بر بلندی جهان، بنشانیمش...! -«آی آدم‌ها...! موج می‌آید...» #فریدون_مشیری از دفتر: " #مروارید_مهر " 🔷کانال رسمی فریدون مشیری:FereydoonMoshiri@ 💖 #رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

گزیده اشعار 💖 زهرا شیبانی💖 آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند...💖https://t.me/radioshereparsi

18 februari 2021 | 65 min

گزیده اشعار 💖 شعر و صدا مه زاد رازی 💖 بعد از این باده ی صدای تو ...💖 https://t.me/radioshereparsi

18 februari 2021 | 16 min

قسمت سوم و پایانی کتاب جهانی بدون فقر 💖 به قلم دکتر یونس برنده جایزه صلح نوبل 💖 اجرا زهره کوچکیان

15 februari 2021 | 129 min

دوستان سلام عرض میکنم و امیدوارم کرونا آسیبی به خودتون و نزدیکانتون نرسونده باشه.....کتابهای خیلی خوبی وجود دارن که نسخه صوتی اونا وجود نداره و تو زندگیهای امروز فرصتی برای مطالعه اونها پیش نمیاد ، اونا کتابهایی هستن که شاید نگرش ما رو به زندگی عوض گنه و باقی عمر و در مسیر دیگه ای تلاش کنیم کتاب جهانی بدون فقر نوشته دکتر محمد یونس هست که به تلاش زهره کوچکیان شاعر و استاد ادبیات نسخه صوتی اون برای اولین بار در رادیو شعر پارسی تدوین شده برای تمام اونایی که دوست دارن تلاشی بکنن که دنیای بهتری رو بسازن ولی نمیدونن از کجا شروع کنن به قول یکی از دوستان خوشبختی مثله تلفنه...باید همه داشته باشن تا بشه ازش لذت برد و به قول سعدی من از بینوایی نیم روی زرد غم بی نوایان رخم زرد کرد دوستان دکتر یونس یه بنگلادشیه که دکترای اقتصاد از آمریکا میگیره و به کشورش برمیگرده تا مردمش رو از فقر نجات بده. و سرانجام بیست میلیون فقیر و توانمند میکنه و در سال 2006 جایزه صلح نوبل رو میگیره.....این کتاب قصه ی تلاشها و تجربه های این آدمه برای رسیدن به موفقیت در این مسیر ما این نسخه صوتی رو با امکانات بسیار ابتدایی تهیه کردیم.....کاستیهاش رو به دیده لطف ندید بگیرین و با اشتراک گذاری اون برای دوستانتون بزارین تا پیام کتاب به گوش آدمای بیشتری برسه جالبه که خیلی از موضوعات و بحرانهایی که باعث فقیر بودن آدما میشه با جامعه ایران امروزی ما مطابقت داره اگر این کار و میپسندین و امکاناتی نظیر استودیو ضبط صدا دارین یا میتونین در خوانش کتاب با موضوع مشکلات اجتماعی کمک کنین پیغام بزارین تا با همکاری هم نقشی در فرهنگ سازی ایرانی بدون فقر داشته باشیم. محمد مصدق دوم بهمن ماه ۱۳۹۹ # انجمن_ همیاران_سلامت_پرور_البرز#اهسا#تعمیرگاه_تخصصی_امین #کارآفرینی#کسب_و_کار_اجتماعی#خانه_شریف#کودکان_کار#جمعیت_امام_علی#مراکز_شبانه_روزی#کانون_اصلاح_و_تربیت#ضایعاتی#زباله_گرد#زنان_سرپرست_خانوار#انجمن_احیا##کیانا#خانه_مهر#کمک_به_همنوع#کهریزک#محک#ان_جی_او#بهزیستی#فنی_و_حرفه_ای#زندان#دیه#طفلان_مسلم#کوچه_گرد_عاشق#خیریه_فاطمه_زهرا#اعتیاد#کمپ#بنیاد_کودک#زهره_کوچکیان

گزیده غزلیات شمس 💖 دکلمه دکتر عبدالکریم سروش 💖 رسول آفتاب 💖 زکجا آمده ای میدانی....قسمت سوم

8 februari 2021 | 181 min

گزیده غزلیات حافظ 💖 استاد علی موسوی گرمارودی 💖 قسمت دوم

8 februari 2021 | 41 min

غزلیات حافط 💖 استاد گرمارودی 💖 چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب....قسمت سوم

8 februari 2021 | 181 min

قسمت دوم سریال جهانی بدون فقر 💖 دکتر یونس 💖 به همت زهره کوچکیان

4 februari 2021 | 125 min

دوستان سلام عرض میکنم و امیدوارم کرونا آسیبی به خودتون و نزدیکانتون نرسونده باشه.....کتابهای خیلی خوبی وجود دارن که نسخه صوتی اونا وجود نداره و تو زندگیهای امروز فرصتی برای مطالعه اونها پیش نمیاد ، اونا کتابهایی هستن که شاید نگرش ما رو به زندگی عوض گنه و باقی عمر و در مسیر دیگه ای تلاش کنیم کتاب جهانی بدون فقر نوشته دکتر محمد یونس هست که به تلاش زهره کوچکیان شاعر و استاد ادبیات نسخه صوتی اون برای اولین بار در رادیو شعر پارسی تدوین شده برای تمام اونایی که دوست دارن تلاشی بکنن که دنیای بهتری رو بسازن ولی نمیدونن از کجا شروع کنن به قول یکی از دوستان خوشبختی مثله تلفنه...باید همه داشته باشن تا بشه ازش لذت برد و به قول سعدی من از بینوایی نیم روی زرد غم بی نوایان رخم زرد کرد دوستان دکتر یونس یه بنگلادشیه که دکترای اقتصاد از آمریکا میگیره و به کشورش برمیگرده تا مردمش رو از فقر نجات بده. و سرانجام بیست میلیون فقیر و توانمند میکنه و در سال 2006 جایزه صلح نوبل رو میگیره.....این کتاب قصه ی تلاشها و تجربه های این آدمه برای رسیدن به موفقیت در این مسیر ما این نسخه صوتی رو با امکانات بسیار ابتدایی تهیه کردیم.....کاستیهاش رو به دیده لطف ندید بگیرین و با اشتراک گذاری اون برای دوستانتون بزارین تا پیام کتاب به گوش آدمای بیشتری برسه جالبه که خیلی از موضوعات و بحرانهایی که باعث فقیر بودن آدما میشه با جامعه ایران امروزی ما مطابقت داره اگر این کار و میپسندین و امکاناتی نظیر استودیو ضبط صدا دارین یا میتونین در خوانش کتاب با موضوع مشکلات اجتماعی کمک کنین پیغام بزارین تا با همکاری هم نقشی در فرهنگ سازی ایرانی بدون فقر داشته باشیم. محمد مصدق دوم بهمن ماه ۱۳۹۹ # انجمن_ همیاران_سلامت_پرور_البرز#اهسا#تعمیرگاه_تخصصی_امین #کارآفرینی#کسب_و_کار_اجتماعی#خانه_شریف#کودکان_کار#جمعیت_امام_علی#مراکز_شبانه_روزی#کانون_اصلاح_و_تربیت#ضایعاتی#زباله_گرد#زنان_سرپرست_خانوار#انجمن_احیا##کیانا#خانه_مهر#کمک_به_همنوع#کهریزک#محک#ان_جی_او#بهزیستی#فنی_و_حرفه_ای#زندان#دیه#طفلان_مسلم#کوچه_گرد_عاشق#خیریه_فاطمه_زهرا#اعتیاد#کمپ#بنیاد_کودک#زهره_کوچکیان

جهانی بدون فقر 💖 دکتر محمد یونس بزنده جایزه نوبل صلح سال ۲۰۰۶ 💖 اجرا زهره کوچکیان 💖 قسمت اول

21 januari 2021 | 415 min

دوستان سلام عرض میکنم و امیدوارم کرونا آسیبی به خودتون و نزدیکانتون نرسونده باشه.....کتابهای خیلی خوبی وجود دارن که نسخه صوتی اونا وجود نداره و تو زندگیهای امروز فرصتی برای مطالعه اونها پیش نمیاد ، اونا کتابهایی هستن که شاید نگرش ما رو به زندگی عوض گنه و باقی عمر و در مسیر دیگه ای تلاش کنیم کتاب جهانی بدون فقر نوشته دکتر محمد یونس هست که به تلاش زهره کوچکیان شاعر و استاد ادبیات نسخه صوتی اون برای اولین بار در رادیو شعر پارسی تدوین شده برای تمام اونایی که دوست دارن تلاشی بکنن که دنیای بهتری رو بسازن ولی نمیدونن از کجا شروع کنن به قول یکی از دوستان خوشبختی مثله تلفنه...باید همه داشته باشن تا بشه ازش لذت برد و به قول سعدی من از بینوایی نیم روی زرد غم بی نوایان رخم زرد کرد دوستان دکتر یونس یه بنگلادشیه که دکترای اقتصاد از آمریکا میگیره و به کشورش برمیگرده تا مردمش رو از فقر نجات بده. و سرانجام بیست میلیون فقیر و توانمند میکنه و در سال 2006 جایزه صلح نوبل رو میگیره.....این کتاب قصه ی تلاشها و تجربه های این آدمه برای رسیدن به موفقیت در این مسیر ما این نسخه صوتی رو با امکانات بسیار ابتدایی تهیه کردیم.....کاستیهاش رو به دیده لطف ندید بگیرین و با اشتراک گذاری اون برای دوستانتون بزارین تا پیام کتاب به گوش آدمای بیشتری برسه جالبه که خیلی از موضوعات و بحرانهایی که باعث فقیر بودن آدما میشه با جامعه ایران امروزی ما مطابقت داره اگر این کار و میپسندین و امکاناتی نظیر استودیو ضبط صدا دارین یا میتونین در خوانش کتاب با موضوع مشکلات اجتماعی کمک کنین پیغام بزارین تا با همکاری هم نقشی در فرهنگ سازی ایرانی بدون فقر داشته باشیم. محمد مصدق دوم بهمن ماه ۱۳۹۹ # انجمن_ همیاران_سلامت_پرور_البرز#اهسا#تعمیرگاه_تخصصی_امین #کارآفرینی#کسب_و_کار_اجتماعی#خانه_شریف#کودکان_کار#جمعیت_امام_علی#مراکز_شبانه_روزی#کانون_اصلاح_و_تربیت#ضایعاتی#زباله_گرد#زنان_سرپرست_خانوار#انجمن_احیا##کیانا#خانه_مهر#کمک_به_همنوع#کهریزک#محک#ان_جی_او#بهزیستی#فنی_و_حرفه_ای#زندان#دیه#طفلان_مسلم#کوچه_گرد_عاشق#خیریه_فاطمه_زهرا#اعتیاد#کمپ#بنیاد_کودک#زهره_کوچکیان

گزیده غزلیات شمس 💖💖 دکتر عبدالکریم سروش 💖 رسول آفتاب 💖 قسمت دوم

15 januari 2021 | 72 min

غزلیات حافظ 💖 خوانش استاد موسوی گرمارودی 💖 ای پسته ی تو خنده زده برحدیث قند.....مشتاقم ......

1 januari 2021 | 262 min

۸ دی سالروز تولد فروغ فرخزاد را گرامی میداریم 💖 زهرا محمودی 💖 محمد مصدق 💖فرید حامد

29 december 2020 | 25 min

گزیده غزلیات کلیات شمس 💖 دکلمه دکتر عبدالکریم سروش 💖 رسول آفتاب 💖 قسمت اول

27 december 2020 | 490 min

گزیده اشعار با دکلمه زهره کوچکیان💖آیلارغفرانی💖امیر نجفی ا💖بهمن جعفری💖مهسا ایمانی 💖سپیده شعبانی

22 december 2020 | 27 min

🍂𖠇🍂𖠇࿐ྀུ༅ دلم یک شاملو میخواهد که بنشیند و ستایش کند، نگاه های منتظرم را! یا یک سهراب، که مرا در قایقش جای دهد و رهایم کند از بلاتکلیفی؛ یک نیما که برایم بسراید "تو را من چشم در راهم" حالا شاعر هم نبود، نباشد من که نمرده ام! خودم آنقدر شعر به پایش خواهم ریخت که عاشق ترین شاعر دنیا شود؛ مثل تو که شاعر شدی و صدایت شد لالایی شب هایم، راستش را بخواهی شاملو ، سهراب ونیما بهانه است! دلم فقط تو را می خواهد..... 💖💖💖 #ناشناس #آیلار_غفرانیخبـــــر بــــــه دورترین نقطه ي جهان برسد نخواست او به منِ خسته بــی گمان برسد شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشمِ خودت کسی کــــــه سهم تو باشد به دیگران برسد چه می کنی؟ اگر او را که خواستی یک عمر بـــه راحتی کسی از راه نـاگهـــــــان برسد،... رهــــــا کنی بــــــرود از دلت جــدا بـــــاشد به آن کـــه دوست تَرَش داشته به آن برسد رهـــــــا کنی بروند و دو تا پرنده شوند خبر بـــه دورترین نقطه ی جهان برسد گلایـــه اي نکنی بغض خـویش را بخــــــوري که هق! هق!... تو مبادا به گوششان برسد خدا کند کــه... نه! نفرین نمی کنم... نکند به او کـــــــه عاشق او بوده ام زیان برسد خدا کند فقط این عشق از سرم برود خدا کند کــه فقط زود آن زمان برسد #نجمه_زارع با صدای:سپیده شعبانی instagram:spiid.eh telegram:@poemkhas💖💖💖چیست آنچه آدمی را مست و شاعر میکند؟ شاید اندوه و غمش،ذهنش را ماهر میکند یک قلم در دست داری و نگاهِ واژه ها ناخوداگاهِ تو را یکهو مسافر میکند میروی آهسته گل های دلت را بو کنی غافل از سِیر قلم که واژه حاضر میکند واژه ها تب دار و پر حِس،بی صدا لَم میدهند بی خبر از آنکسی سانسور و فیلتِر میکند! روزِگاری که کُلاهِ آیِ آزادیست حَبس، دستِ تقدیر واژه را بی ظَن مهاجر میکند وارداتِ جنسِ چینی و کرونا؛بس نبود؟ یک سَبَد تبریک به "دانشجو"، که صادر میکند صادراتِ نخبگان و مغزهای ناب و پُر این همان چیزیست که هر بومی را فاخر میکند #سپیده_شعبانی instagram:spiid.eh telegram channel:@poemkhas💖💖💖#رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

بغض فرو خورده ی این سالها 💖 مایه ی این عاشقی تازه شد 💖 خدمات خودرو مهربانی

30 november 2020 | 8 min

دلبر دوست داشتنیِ من 💖 ته تغاری خیال انگیز خزان.... 💖آدین قانع 💖 آیلار غفرانی

22 november 2020 | 3 min

گزیده اشعار 💖💖 زهرا شیبانی 💖 رادیو آفلاین

18 november 2020 | 69 min

گزیده اشعار 💖💖 خوانش آیلار غفرانی

16 november 2020 | 24 min

بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی ....آهنگ اشتیاق دلی دردمند را 💖 گزیده اشعار 💖💖 امیر نجفی

29 oktober 2020 | 31 min

از شبنم عشق خاک عالم گل شد ... یک قطره از آن چکید و نامش دل شد 💖 گزیده اشعار 💖 خوانش محمد مصدق

23 oktober 2020 | 18 min

گزیده اشعار 💖 شعر و صدا مهزاد رازی

23 oktober 2020 | 20 min

بشنو این نی چون شکایت می‌کند از جداییها حکایت می‌کند کز نیستان تا مرا ببریده‌اند.💖 💖 زهرا شیبانی

21 oktober 2020 | 25 min

بشنو این نی چون شکایت می‌کند از جداییها حکایت می‌کند کز نیستان تا مرا ببریده‌اند در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند سینه خواهم شرحه شرحه از فراق تا بگویم شرح درد اشتیاق|| هر کسی کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش من به هر جمعیتی نالان شدم جفت بدحالان و خوش‌حالان شدم هرکسی از ظن خود شد یار من از درون من نجست اسرار من سر من از نالهٔ من دور نیست لیک چشم و گوش را آن نور نیست تن ز جان و جان ز تن مستور نیست لیک کس را دید جان دستور نیست آتشست این بانگ نای و نیست باد هر که این آتش ندارد نیست باد آتش عشقست کاندر نی فتاد جوشش عشقست کاندر می فتاد نی حریف هرکه از یاری برید پرده‌هااش پرده‌های ما درید همچو نی زهری و تریاقی کی دید همچو نی دمساز و مشتاقی کی دید نی حدیث راه پر خون می‌کند قصه‌های عشق مجنون می‌کند محرم این هوش جز بیهوش نیست مر زبان را مشتری جز گوش نیست در غم ما روزها بیگاه شد روزها با سوزها همراه شد روزها گر رفت گو رو باک نیست تو بمان ای آنک چون تو پاک نیست هر که جز ماهی ز آبش سیر شد هرکه بی روزیست روزش دیر شد در نیابد حال پخته هیچ خام پس سخن کوتاه باید والسلام بند بگسل باش آزاد ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر گر بریزی بحر را در کوزه‌ای چند گنجد قسمت یک روزه‌ای کوزهٔ چشم حریصان پر نشد تا صدف قانع نشد پر در نشد هر که را جامه ز عشقی چاک شد او ز حرص و عیب کلی پاک شد شاد باش ای عشق خوش سودای ما ای طبیب جمله علتهای ما ای دوای نخوت و ناموس ما ای تو افلاطون و جالینوس ما جسم خاک از عشق بر افلاک شد کوه در رقص آمد و چالاک شد عشق جان طور آمد عاشقا طور مست و خر موسی صاعقا با لب دمساز خود گر جفتمی همچو نی من گفتنیها گفتمی هر که او از هم‌زبانی شد جدا بی زبان شد گرچه دارد صد نوا چونک گل رفت و گلستان درگذشت نشنوی زان پس ز بلبل سر گذشت جمله معشوقست و عاشق پرده‌ای زنده معشوقست و عاشق مرده‌ای چون نباشد عشق را پروای او او چو مرغی ماند بی‌پر وای او من چگونه هوش دارم پیش و پس چون نباشد نور یارم پیش و پس عشق خواهد کین سخن بیرون بود آینه غماز نبود چون بود آینت دانی چرا غماز نیست زانک زنگار از رخش ممتاز نیست #مثنوی#زهرا_شیبانی#رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن#مولانا#مثنوی

بیا ساقی آن می که حال آورد 💖 ساقی نامه حافظ 💖 رضی الدین آرتیمانی 💖 حامد فرید

17 oktober 2020 | 32 min

بیا ساقی آن می که حال آورد کرامت فزاید کمال آورد به من ده که بس بی‌دل افتاده‌ام وز این هر دو بی‌حاصل افتاده‌ام بیا ساقی آن می که عکسش ز جام به کیخسرو و جم فرستد پیام بده تا بگویم به آواز نی که جمشید کی بود و کاووس کی بیا ساقی آن کیمیای فتوح که با گنج قارون دهد عمر نوح بده تا به رویت گشایند باز در کامرانی و عمر دراز بده ساقی آن می کز او جام جم زند لاف بینایی اندر عدم به من ده که گردم به تایید جام چو جم آگه از سر عالم تمام دم از سیر این دیر دیرینه زن صلایی به شاهان پیشینه زن همان منزل است این جهان خراب که دیده‌ست ایوان افراسیاب کجا رای پیران لشکرکشش کجا شیده آن ترک خنجرکشش نه تنها شد ایوان و قصرش به باد که کس دخمه نیزش ندارد به یاد همان مرحله‌ست این بیابان دور که گم شد در او لشکر سلم و تور بده ساقی آن می که عکسش ز جام به کیخسرو و جم فرستد پیام چه خوش گفت جمشید با تاج و گنج که یک جو نیرزد سرای سپنج بیا ساقی آن آتش تابناک که زردشت می‌جویدش زیر خاک به من ده که در کیش رندان مست چه آتش‌پرست و چه دنیاپرست بیا ساقی آن بکر مستور مست که اندر خرابات دارد نشست به من ده که بدنام خواهم شدن خراب می و جام خواهم شدن بیا ساقی آن آب اندیشه‌سوز که گر شیر نوشد شود بیشه‌سوز بده تا روم بر فلک شیر گیر به هم بر زنم دام این گرگ پیر بیا ساقی آن می که حور بهشت عبیر ملایک در آن می سرشت بده تا بخوری در آتش کنم مشام خرد تا ابد خوش کنم بده ساقی آن می که شاهی دهد به پاکی او دل گواهی دهد می‌ام ده مگر گردم از عیب پاک بر آرم به عشرت سری زین مغاک چو شد باغ روحانیان مسکنم در اینجا چرا تخته‌بند تنم شرابم ده و روی دولت ببین خرابم کن و گنج حکمت ببین من آنم که چون جام گیرم به دست ببینم در آن آینه هر چه هست به مستی دم پادشاهی زنم دم خسروی در گدایی زنم به مستی توان در اسرار سفت که در بیخودی راز نتوان نهفت که حافظ چو مستانه سازد سرود ز چرخش دهد زهره آواز رود مغنی کجایی به گلبانگ رود به یاد آور آن خسروانی سرود که تا وجد را کارسازی کنم به رقص آیم و خرقه‌بازی کنم به اقبال دارای دیهیم و تخت بهین میوهٔ خسروانی درخت خدیو زمین پادشاه زمان مه برج دولت شه کامران که تمکین اورنگ شاهی از اوست تن آسایش مرغ و ماهی از اوست فروغ دل و دیدهٔ مقبلان ولی نعمت جان صاحبدلان الا ای همای همایون نظر خجسته سروش مبارک خبر فلک را گهر در صدف چون تو نیست فریدون و جم را خلف چون تو نیست به جای سکندر بمان سالها به دانادلی کشف کن حالها سر فتنه دارد دگر روزگار من و مستی و فتنهٔ چشم یار یکی تیغ داند زدن روز کار یکی را قلمزن کند روزگار مغنی بزن آن نوآیین سرود بگو با حریفان به آواز رود مرا با عدو عاقبت فرصت است که از آسمان مژدهٔ نصرت است مغنی نوای طرب ساز کن به قول وغزل قصه آغاز کن که بار غمم بر زمین دوخت پای به ضرب اصولم برآور ز جای مغنی نوایی به گلبانگ رود بگوی و بزن خسروانی سرود روان بزرگان ز خود شاد کن ز پرویز و از باربد یاد کن مغنی از آن پرده نقشی بیار ببین تا چه گفت از درون پرده‌دار چنان برکش آواز خنیاگری که ناهید چنگی به رقص آوری رهی زن که صوفی به حالت رود به مستی وصلش حوالت رود مغنی دف و چنگ را ساز ده به آیین خوش نغمه آواز ده فریب جهان قصهٔ روشن است ببین تا چه زاید شب آبستن است مغنی ملولم دوتایی بزن به یکتایی او که تایی بزن همی‌بینم از دور گردون شگفت ندانم که را خاک خواهد گرفت دگر رند مغ آتشی میزند ندانم چراغ که بر می‌کند در این خونفشان عرصهٔ رستخیز تو خون صراحی و ساغر بریز به مستان نوید سرودی فرست به یاران رفته درودی فرست #حافظ 💖 ساقی نامه #رضی_الدین_آرتیمانی الهی به مستان میخانه‌ات بعقل آفرینان دیوانه‌ات به دردی کش لجهٔ کبریا که آمد به شأنش فرود انّما به درّی که عرش است او را صدف به ساقی کوثر، به شاه نجف به نور دل صبح خیزان عشق ز شادی به انده گریزان عشق به رندان سر مست آگاه دل که هرگز نرفتند جز راه دل به انده‌پرستان بی پا و سر به شادی فروشان بی شور و شر کزان خوبرو، چشم بد دور باد غلط دور گفتم که خود کور باد به مستان افتاده در پای خم به مخمور با مرگ با اشتلم بشام غریبان، به جام صبوح کز ایشانست شام و سحر را فتوح که خاکم گل از آب انگور کن سرا پای من آتش طور کن خدا را بجان خرابات ساقی_نامه#حامد_فرید#گنجور#رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

المنه لِلَّه که در میکده باز است 🎵 وین سوخته را بر در او روی نیاز 🎵 ساقی نامه 💖 محمد رضا شجریان

15 oktober 2020 | 53 min

المنه لِلَّه که در میکده باز است 🎵 🎵 وین سوخته را بر در او روی نیاز 🎵 🎵 است خم‌ها همه در جوش و 🎵 🎵 خروشند ز مستی وان می که 🎵 🎵 در آن جاست حقیقت نه مجاز است 🎵 ——-| ♫ 🎵 ♬ |——- 🎵 شرح شکن زلف خم اندر خم جانان 🎵 🎵 کوته نتوان کرد که این قصه دراز است 🎵 🎵 رازی که بر خلق نهفتیم و نگفتیم 🎵 🎵 با دوست بگوییم که او محرم راز است 🎵 🎵 ای مجلسیان سوز دل حافظ مسکین 🎵 ——-| ♫ 🎵 ♬ |——- 🎵 از شمع بپرسید که در سوز و گداز است 🎵 🎵 ترانه آهنگ ساقی نامه در ادب پارسی 🎵 🎵 از محمدرضا شجریان بیا ساقی آن 🎵 🎵 می که حال آورد کرامت فزاید کمال آورد 🎵 🎵 به من ده که بس بی‌دل افتاده‌ام 🎵 ——-| ♫ 🎵 ♬ |——- 🎵 وز این هر دو بی‌حاصل افتاده‌ام 🎵 🎵 بیا ساقی آن می که عکسش ز جام 🎵 🎵 به کیخسرو و جم فرستد پیام 🎵 🎵 بده تا بگویم به آواز نی که جمشید 🎵 🎵 کی بود و کاووس کی بیا ساقی آن 🎵 🎵 می کز او جام جم زند لاف بینایی 🎵 🎵 اندر عدم به من ده که گردم به تایید جام 🎵 ——-| ♫ 🎵 ♬ |——- محمدرضا شجریان ساقی نامه 💖#محمدرضا_شجریان#ساقی_نامه#حافظ#رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست می‌رسم با تو به خانه، از خیابانی ..💖بیتا امیری💖 آیلار غفرانی

13 oktober 2020 | 2 min

ناله سر داده است مرغ سحرتا که دل ها کند هوایت را مرد و زن عاشقانه می خوانند با دل خون ترانه هایت را

9 oktober 2020 | 1 min

مرغ سحر به سوگ رضا ، ناله سر مکن کو زنده در دل مردم همیشه هست 💖 کیوان شاهبداغی

9 oktober 2020 | 26 min

شبی غمگین تر از شبهای فرهاد 💖 به یاد لحظه های رفته از یاد 💖 افشین سرافراز 💖 بهمن جعفری

22 september 2020 | 5 min

بگذار بخندم که دلم شاد شود از غصه و غم اندکی آزاد شود 💖 مهدی کاظمی 💖 مریم فاتح

21 september 2020 | 3 min

یاد آن روز بخیر! برکه‌ای بودم آرام و رها دور از مردم شهر....دور از...💖 غلی مجیبی 💖 آیلار غفرانی

19 september 2020 | 8 min

یاد آن روز بخیر! برکه‌ای بودم آرام و رها دور از مردم شهر دور از آشتی و قهر نقطه‌ای دور فراسوی همه همهمه‌ها نقطه‌ای کور از نگاه همه‌ی محکمه‌ها برکه‌ای بودم آرام و رها تو ولی سر به هوا در پی اهدافت، لا به لای نقطه‌های کهکشان در پی ستاره‌ها در پی روشنی صبح، در پی خدا، دعا، فرشته‌ها تو که از ازدحام صبح شهر می‌رنجیدی کنج جنگل، مرا یافتی و خندیدی از سر شوق دل به من بافتی و رقصیدی تا دم ظهر که خورشید شدی نور بخشیدی و درخشیدی من در این فکر که تو از بهر چه می‌رقصیدی، خندیدم و از این حجم هیاهو در خلوت خود ترسیدم تو به من چنگ زدی تو به خاکستری سرد سکوت رنگ زدی تو به من سنگ زدی سنگ تو آمد و در دلم آرام نشست و صدای سنگین سکوت در آب شکست موج‌ها دایره شد بی اختیار دایره در دایره در دایره تا انتها و همان دم هیجان معنا شد شور در بطن دلم پیدا شد برکه بی پروا شد گرمی سرخ غروب قیر شب را آب کرد شب، شبِ یلدا شد؛ زاده شدم و برای روز های سبز بعد آماده شدم شب گذشت فردا شد تو نبودی که نبودی که نبودی که نبودی ظهر شد کماکان نبودی برکه‌ام تنها شد برکه بد شیدا شد تو که رفتی آسمان دلگیر شد تیرگی در ابرها زنجیر شد باران گرفت! قطره قطره اشک‌های آسمان در دلم انبار شد و به پلکی بین دو نگاه آسمان بر سرم آوار شد لحظه لحظه در تب و تاب زمان پرت شدم رو به جلو خط پر پیچ جنون جریان گرفت آسمان طوفان گرفت و میان فقر نظم برکه‌ام طغیان گرفت حال رودی شده ام در حرکت که نمی‌داند معنی اسکان را حال رودی شده‌ام در حسرت که نمی‌داند معنی آرامش عریان را و نمی‌خواهد بخواند معنی جبر، جزا، جبران را که دیگر هیجان و شور و شوق سنگ بی‌معنی‌ست که دیگر من به دریا‌ها دچارم خلوت برکه بی‌معنی‌ست حال من رودی روانم رو به دریا‌ها دوانم بستر آرامش بچه‌ ماهی‌های بهارم من تضادم خنگای شنا در گرمای تابستانِ داغم من آن افت خروش در پی باد وزانم ریل هجرت از برای برگ‌های رنگانگ خزانم من آن اسرار حرکت زیر لایه لایه یخ‌های زمستانم من آن رود روانم رو به دریا‌ها دوانم عاری از بعد مکان و عاری از بعد زمانم جاری‌ام تا می‌توانم تا به روزی که به دریا برسم و در آغوش بگیرم خلوت دریا را و به جانم بخرم غربت شب‌ها را و بدانم علت خلقت دنیا را تو اگر همسفری جان بسپار ما چقدر هم نظریم؟ هان! بسیار پس به افتادن تن در این آب روان می‌ارزد که به تصمیم نسیمی تن یک برگ خزان می‌ارزد دور خود از دور گردون کن سوا؛ با من بیا دل بده به یک ندا به ندایی که تورا از درون کرده صدا عقل و عشق با هم نگنجد در یک سرا یکی‌شان بی نوا ، آن یکی فرمانروا در دو دست توست آن حکم بقا (اما در یک نظر) زندگی بی عشق نخواهد شد روا (بگذریم!) تو مرا یادت هست؟ برکه‌ای بودم آرام و رها! @ailar__ghofrani @ali_mojibi_ @kamyabtafakkori

💖💖 کمپین جمع آوری موبایل و تبلت دست دوم جهت کودکان بی بضاعت 💖💖

12 september 2020 | 6 min

🎧🎧 کمپین جمع آوری موبایلل و تبلت دست دوم جهت دانش آموزان کم بضاعت و ادامه تحصیل در خانه در شرایط کرونا دوستان سلام با توجه به شرایط کرونا بچه مدرسه ای ها باید از طریق اینترنت به آموزشها دسترسی داشته باشن......بنابراین به پیشنهاد اندیشمندانه مامان ناهید عزیز که بانی نگهداری از بیش از بیست فرزند شبانه روزی در مجموعه خانه شریف کرج هستن این کمپین رو راه میندازیم...‌‌.....امید که حق تحصیل رایگان برای تمام فرزندان این سرزمین ایجاد شه و تا همیشه کمبودی اینچنینی کودکی از کودکان این سرزمین رو از تحصیل جا نزاره. و به پاس این مهربونیها شر کرونا از سر مردم دنیا کوتاه بشه ....الهی آمین 💖💖💖 دوستان هرکی موبایل یا تبلت قابل استفاده ای و داره به من در واتس آپ با شماره 09123661827 پیغام بده تا برای مراکزی که در کرج میشناسم به شرح خانه شریف ، انجمن اهسا ، انجمن کودکان کار کیانا ، انجمن حمایتی سایه بان سیمرغ و.........برنامه ریزی جهت توزیع رو انجام بدیم 💖💖 در خاتمه شعری از مولانا تقدیم دوستان : ز کجا آمده‌ای می‌دانی ز میان حرم سبحانی یاد کن هیچ به یادت آید آن مقامات خوش روحانی پس فراموش شدستت آن‌ها لاجرم خیره و سرگردانی جان فروشی به یکی مشتی خاک این چه بیع است بدین ارزانی بازده خاک و بدان قیمت خود نی غلامی ملکی سلطانی جهت تو ز فلک آمده‌اند خوبرویان خوش پنهانی 💖💖 شماره واتس آپ 09123661827. 💖 #کیانا#سایه_بان_سیمرغ #حق_تحصیل_رایگان# کمپین_ موبایل_دست_موبایل_دست_دوم#کودکان_کار#مراکز_شبانه_روزی#کانون_اصلاح_و_تربیت#ضایعاتی#زباله_ #کودکان_کار#مراکز_شبانه_روزی#کانون_اصلاح_و_تربیت#ضایعاتی#زباله_گرد#زنان_سرپرست_خانوار#اهسا#احیا#خانه_شریف#کیانا#خانه_مهر#کمک_به_همنوع#کهریزک#محک#ان_جی_او#بهزیستی#فنی_و_حرفه_ای#زندان#دیه#طفلان_مسلم#کوچه_گرد_عاشق#خیریه_فاطمه_زهرا#امداد_گران_عاشورایی#اعتیاد#کمپ#بنیاد_کودک

«باز اين چه شورش است كه در جان واژه هاست شاعر شكست خورده ي طوفان واژه هاست» 💖 برقعی 💖 مصدق

29 augusti 2020 | 5 min

با اشك هاش دفتر خود را نمور كرد ذهنش ز روضه هاي مجسم عبور كرد در خود تمام مرثيه ها را مرور كرد شاعر بساط سينه زدن را كه جور كرد احساس كرد از همه عالم جدا شده ست در بيت هاش مجلس ماتم به پا شده ست در اوج روضه خوب دلش را كه غم گرفت وقتي كه ميز و دفتر و خودكار دم گرفت وقتش رسيده بود به دستش قلم گرفت مثل هميشه رخصتي از محتشم گرفت «باز اين چه شورش است كه در جان واژه هاست شاعر شكست خورده ي طوفان واژه هاست» مي رفت سمت روضه ي يك شاه كم سپاه آيينه اي ز فرط عطش مي كشيد آه انبوه ابر نيزه و شمشير بود و ماه... شاعر رسيده بود به گودال قتلگاه فرياد زد كه چشم مرا پر ستاره كن! «مادر بيا به حال حسينت نظاره كن» بي اختيار شد قلمش را رها گذاشت دستي ز غيب ، قافيه را كربلا گذاشت يك بيت بعد واژه ي لب تشنه را گذاشت تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت حس كرد پا به پاش جهان گريه مي كند دارد غروب «فرشچيان» گريه مي كند با اين زبان چگونه بگويم چه ها كشيد بر روي خاك و خون بدني را رها كشيد او را چنان فداي خدا بي ريا كشيد بر پيكرش به جان كفن بوريا كشيد در خون كشيد قافيه ها را حروف را از بس كه گريه كرد تمام لهوف را اما در اوج روضه كم آورد و رنگ باخت بالا گرفت كار و سپس آسمان گداخت اين بند را جداي همه روي نيزه ساخت «خورشيد سر بريده غروبي نمي شناخت بر اوج نيزه گرم طلوعي دوباره بود» او كهكشان روشن هفده ستاره بود خون جاي واژه بر لبش آورد و بعد از آن... پيشاني اش پر از عرق سرد و بعد از آن... خون را ميان معركه حس كرد و بعد از آن... شاعر بريد و تاب نياورد و بعد از آن... در خلسه اي عميق خودش بود و هيچ كس شاعر كنار دفترش افتاد از نفس... شاعر: سید #حمیدرضا_برقعی 💖 #رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

💖 باز اين چه شورش است مگر محشر آمده؟ خورشيد سر برهنه به صحرا در آمده 💖 سعید بیابانکی 💖 محمد مصدق

29 augusti 2020 | 4 min

باز اين چه شورش است مگر محشر آمده؟ خورشيد سر برهنه به صحرا در آمده آتش به كام و زلف پريشان و سرخ روي اين آفتاب از افقي ديگر آمده چون روز روشن است كه قصدش مصاف نيست اين شاه كم سپاه كه بي‌لشكر آمده ياران نظر كنيد به پهلو گرفتنش اين كشتي نجات كه بي‌لنگر آمده «شاعر شكست خورده توفان واژه‌هاست» يا اين غزل بهانه چشم تر آمده؟ بانگ «فيا سيوف خذيني» است بر لبش خنجر فروگذاشته با حنجر آمده آورده با خودش همه از كوچك و بزرگ اصغر بغل گرفته و با اكبر آمده اي تشنگان سوخته لب، تشنگي بس است سر بر كنيد ساقي آب‌آور آمده اين ساقي علم به كف بي‌بديل كيست؟ عطشان در آب رفته و عطشان تر آمده اين ساقي رشيد كه در بزم مي كشان بي‌دست و بي‌پياله و بي‌ساغر آمده آتش به خيمه‌هاي دل عاشقان زده اين آتشي كه رفته و خاكستر آمده آبي نمانده، روزه بگيريد نخل‌ها نخل اميد رفته، ولي بي‌سر آمده جاي شريف بوسه پيغمبر خداست اين نيزه‌اي كه از همه بالاتر آمده آن سر كه تا هميشه سر از آفتاب بود امشب به خون نشسته به طشت زر آمده اي دست پرسخاوت روشن، گشوده شو دريوزه‌اي به نيت انگشتر آمده بوي بهشت دارد و همواره زنده است اين باغ گل به چشمت اگر پرپر آمده بگذار تا دمي به جمالت نظر كنم هفتاد و دومين گل از خون بر آمده لب واكن از هم اي تن بي‌سر حسين من! حرفي به لب بيار ببين خواهر آمده 💖 #رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

دکلمه بیست شاهکار سلطان غزل زنده یاد حسین منزوی 💖💖 روحش شاد و یادش تا ابد ماندگار 💖💖

23 augusti 2020 | 61 min

اگر باشي محبت روزگاري تازه خواهد يافت زمين در گردشش با تو مداري تازه 💖 حسین منزوی 💖 محمد مصدق

21 augusti 2020 | 4 min

کاش برگردی و این غصه به آخر برسد روزگار عبث فاصله‌ها سر برسد 💖 روح اله ستایش احدی 💖 مریم فاتح

21 augusti 2020 | 2 min

از ان روزی که در من تو تو را کشتی... نمیدانم چرا اما بیانم پوچ،خالی شد 💖 شعر وصدا سپیده شعبانی

21 augusti 2020 | 3 min

از ان روزی که در من تو تو را کشتی... نمیدانم چرا اما بیانم پوچ،خالی شد لبانم صاف،صدایم گنگ و این قلبم،از هر چه مهر خالی شد دلم تنگ است دلم تنگ است برایت یار محبوبم چه میدانی؟ تو که قلبت پر از سنگ است چه میدانی دلم تنگ است یعنی چه؟ بیان پوچ صدای گنگ یعنی چه؟ چه میدانی تو اخر یار... لبم صاف است دیگر چیست؟ تو که این قلب را در مشت کمی با بغض فشردی و سپس گفتی: تو ویرانی و من هستم گریزان از صدای تلخ ویرانی تو ای یارم تو ای فریاد این شب ها و روزهایم تو ای دردانه ماهم منم آن زن که ویران است؟؟ نبودم خب! تو بودی کردی ویرانم و پس از ان صدای گرم و گیرایت که میگفتی پشیمانم پشیمانم پشیمان بودی ان لحظه تو از کارت ولی انگشت دستانت به روی قلب من گویی فشار بیشتر میداد چه میدانی تو اخر خب پشیمانی یعنی چه! گریزان بودن از ویرانی،دل کندن یعنی چه؟ نمیدانی تو اماــ.. از لبت فریاد "بیماری" شنیدم آه درد دارد پر از دردم پر از دردم نمیدانی تو بودی کردی پر دردم صدا و شعر از:سپیده شعبانی نام شعر:تو بودی کردی پر دردم 💖 instagram Id:@spiid.eh 💖 #سپیده_شعبانی #رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

در خاطر منی ای رفته از برم به دياران دور دست!‌ با هر نگينِ اشك ، 💖 مهدی سهیلی 💖 استاد کیهان کنشلو

13 augusti 2020 | 8 min

در خاطر منی ای رفته از برم به دياران دور دست!‌ با هر نگينِ اشك ، بچشم تر منی هر جا كه عشق هست و صفا هست و بوسه هست ـ در خاطر منی . هر شامگه كه جامه ی نيلينِ‌ آسمان ـ پولك نشان ز نقش هزاران ستاره است ـ هر شب كه مه چو دانه ی الماس بی رقيب ـ بر گوش شب به جلوه ، چنان گوشواره است ـ آن بوسه ها و زمزه های شبانه را ـ ياد آور منی ـ در خاطر منی . در موسم بهار ـ كز مهر بامداد ـ تك دختر نسيم ـ مشاطه وار، موی مرا شانه ميكند ـ آندم كه شاخ پر گل باغی بدست باد ـ خم می شود كه بوسه زند بر لبان من ـ وانگاه، نرم نرم ـ گلهای خويش را بسرم دانه می كند ـ آن لحظه ، ای رميده ز من ! در بر منی ـ در خاطر منی . هر روز نيمه ابری پائيز دل پسند كز تند بادها ـ با دست هر درخت ـ صدها هزار برگ زهر سو چو پول زرد ـ رقصنده در هواست ـ و آن روزها كه در كف اين آبی بلند ـ خورشيد نيمروز ـ چون سكه ی طلاست ـ تنها توئی تو كه روشنگر منی ـ در خاطر منی هر سال ، چون سپاه زمستان فرا رسد ـ از راههای دور ـ در بامداد سرد كه بر ناودان كوی ـ قنديلهای يخ ـ دارد شكوه و جلوه ی آويزه ی بلورـ آن لحظه ها كه رقص كند برف در فضا ـ همچون كبوتری ـ وانگه برای بوسه نشينند مست و شاد ـ پروانه های برف ، بمژگان دختری در پيش ديده ی من و در منظر منی در خاطر منی . آن صبحها كه گرمی جانبخش آفتاب ـ چون نشئه ی شراب ،‌ دود در ميان پوست يا آن شبی كه رهگذری مست و نغمه خوان ـ دل می برد ببانگ خوش آهنگ : دوست ، ‌دوست ـ در باور منی در خاطر منی . ارديبهشت ماه يعنی : زمان دلبری دختر بهار كز تك چراغ لاله ، چراغانی است باغ وز غنچه های سرخ ـ تك تك ميان سبزه ، فروزان بود چراغ وانگه كه عاشقانه بپيچد بدلبری بر شاخ نسترن‌ ـ نيلوفری سپيد ـ آيد مرا بياد كه : نيلوفر منی در خاطر منی . هر جا كه بزم هست و زنم جام را بجام در گوش من صدای تو گويد كه : نوش، نوش اشكم دود بچهره و لب می نهم بجام ـ شايد روم ز هوش باور نميكنی كه بگويم حكايتی : آن لحظه ای كه جام بلورين بلب نهم ـ در ساغر منی در خاطر منی . برگرد ، ای پرندۀ رنجيده ، باز گرد باز آكه خلوت دل من آشيان تست در راه ، در گذر ـ در خانه ، در اطاق ـ هر سو نشان تست با چلچراغ ياد تو نورانی ام هنوز پنداشتی كه نور خاموش می شود ؟‌ پنداشتی كه رفتی و ياد گذشته مرد ؟ و آن عشق پايدار، فراموش می شود ؟ نه ، ای اميد من ! ديوانه ی توام افسونگر منی هر جا ، به هر زمان ـ در خاطر منی #مهدی_سهیلی#کیهان_کنشلو 💖 #رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

زِ باغِ پیرهنت، چون دریچه ها، وا شد بهارِ گُم شده، پشتِ دریچه، پیدا شد 💖 حسین منزوی 💖 محمد مصدق

13 augusti 2020 | 6 min

ما گر ز سر بریده می ترسیدیم ، در محفل عاشقان نمی رقصیدیم 💖 ایزدی

13 augusti 2020 | 3 min

کادر درمانی یک بیمارستان پشت لباسشان نوشته بودند: *ما گر زِ سر بریده میترسیدیم* *در محفل عاشقان نمی رقصیدیم* من این شعر را میشناختم، اشکم سرازیر شد. تاریخ چه ها که نمیکند. در تبریز ، این شعر بیش از ۱۰۰ سال است كه ورد زبان هاست و اصل شعر اینگونه است: *سیصد گل سرخ؛ یک گل نصرانی…* *ما را ز سر بریده میترسانی؟* *ما گر ز سر بریده میترسیدیم* *در محفل عاشقان نمی رقصیدیم* (نصرانی، اشاره به فردى مسیحی است). شاعر مشخص نیست، اما داستان این شعرِ ۱۰۰ ساله . 💐 شهید آمریکایی مشروطه ایران ! صدر مشروطیت است، *تبریز* شدیدا محاصره است، جنگ سختی است. فقط یک کوچه مانده تا *جنبش مشروطه* شکست بخورد. *ستار خان* در *کوچه امیرخیز*، آخرین جبهه در حال مقاومت است. *هُووارد باسکرویل* معلم ۲۴ ساله مدرسه آمریکایی *مموریال* تبریز تحت تاثیر حق و مشروطه قرار میگیرد و به *ستارخان* می پیوندد. *کنسول آمریکا* در تبریز، از او میخواهد از صف مشروطه‌خواهان جدا شود. باسکرویل ضمن پس‌دادن پاسپورتش میگوید: *تنها فرق من با این مردم، زادگاهم است، و این فرق بزرگی نیست.* *هُوارد* فرماندهی ۳۰۰ نفر از مجاهدين را بعهده میگیرد و در کنار ستار خان در محله *شنب غازان* (شام گازان) تبریز با استبداد میجنگد و در نهایت در راه مشروطه برای ایران بر اثر اصابت چند گلوله در سینه *شهید* میشود. *سیصد گل سرخ،* (آن سيصد نفر) *یک گل نصرانی* (‌‌‌هُووارد مسیحی) *ستار خان* از همان کوچه *(امیرخیز)* پیروز میشود... 💐 *تبریز* و *ستار* مراسم تشییع باشکوهی برای این *شهید آمریکایی* در راه مشروطه برگزار میکنند. *زنان تبریز* فرشی با چهره *هووارد* میبافند و‌ به دستور *ستار*، نام *هووارد باسکرویل* بر روی اسلحه اش حک میشود و برای مادرش به آمریکا فرستاده میشود. آن شعر هم سروده میشود. مزار *هُووارد* هم اکنون در گورستان ارامنه تبریز است. 🌸 حالا همان *شعر ِ ۱۰۰ ساله*، در پشت گان ِ پرستاران و پزشکان جانفشان میهنمان است: *سیصد گل سرخ، یک گل نصرانی* *ما را زِ سر بریده میترسانی؟* *ما گر ز سر بریده میترسیدیم* *در محفل عاشقان نمی رقصیدیم* بسيار و بي اندازه تاثير گزار بود اميدوارم كه درسي باشد براي هموطنان و ياد بگيريم كه براي دوستي و عشق ورزيدن زادگاه و فاصله هاي مكاني نقشي ندارند بايد دلها از يك محله باشند .🙏🌹 هر چه بيشتر تاريخ كهن سرزمينمان را بدانيم بيشتر به روز گار حالمون افسوس ميخوريم ، و لي باز هم به دانستش مي ارزد و بايد به فرزندانمان بياموزيم سپاس🙏🌺🍀👍 #کرونا#کادر_درمان#ستارخان#مشروطه#شهید

مثل فردی که به جانش اضطراب افتاده است کار من امشب به مشتی قرص خواب افتاده است 💖 روح اله ستایش احدی

10 augusti 2020 | 2 min

یکی سفره اش پر از هیچ......دلش دریای درده 💖 افشین سرافراز 💖 بهمن جعفری

10 augusti 2020 | 4 min

از او ، به سوی او چیزی بسان نور شاید شبیه خیسی شبنم به روی برگ 💖 کیوان شاهبداغی 💖 محمد مصدق

10 augusti 2020 | 4 min

از او ، به سوی او چیزی بسان نور شاید شبیه خیسی شبنم... از او ، به سوی او چیزی بسان نور شاید شبیه خیسی شبنم به روی برگ یا رد پای شاپرکی در هوای صبح گویی میان سینه من جای کرده است عطری مشام جان مرا مست می کند نوری دو چشم عاشق من را ربوده است دیگر هوای این دل من ، جور دیگری ست دل را قرار نیست دل داده ام ز دست من عاشقم به زمزمه بلبلان مست من می دوم به ملاقات یک نگاه سر مست یک سلام دیدانه ام ز تماشای قاصدک فارغ ز پرده "من" ، هر چه هست ، اوست می خواندم به ملاقات خویشتن چون هر چه هست ، اوست زیباست هر چه هست دیگر نمانده غمی در نگاه من هرگز ندیده ، دیده من ، جز حضور او دل داده ام به او این سینه ازآن اوست هر جا که می نگرم رد پای دوست خورشید می شود، به طلوعی ز شرق عشق مهتاب ، تا که بتابد به جسم شب او در بهار می شکفد غنچه های گل ظهر تموز رد شعاعی میان حوض با دست خویش برگ خزان را کشیده است می دوزد او ردای سپیدی برای کوه می خواند او به نای قناری به زیر و بم پر می کند دوباره شیشه عطر بهار را باریده مهر او ، که بروید شمیم یاس من دیده ام همه جا جلوه های نور بدرود سایه ها بدرود هر چه غم روئیده مهر گیاهی به جان من بوسیده گونه من را ، نسیم او بگرفته دست دیده من را ، عصای دوست آتش به طور جان من ، از این ظهور اوست من غرق این حضور او نور جلوه گر ، بنشسته در دلم ، که بخواند مرا به خویش چیزی شبیه عشق شاید شبیه دعوت دریا ، ز قطره ای می خواندم به خویش تفسیرچرخه زیبای عاشقی من بوده ام از او اینک به سوی او زیبا ترین سفر از او ، به سوی او روزی شروع نموده سفر را ز شهر او پیموده ام ، دو روزه سفر را ، به قصد او بر گشت گم شده ای ، رو به سوی دوست من محو او ، که هست فارغ ز هر چه نیست آری چه عاشقم دل داده ام به نور. #کیوان_شاهبداهی

نه می توانیم ببینیم نه می توانیم بدانیم نه می توانیم به خاطر بسپریم 💖بیژن جلالی 💖 امیر نحفی

7 augusti 2020 | 1 min

این حنجره این باغ صدا را نفروشید این پنجره این خاطره‌ها را نفروشید 💖 قیصر امین پور 💖 بهمن جعفری

7 augusti 2020 | 3 min

#شعر رقصیدی و رقصاندی مفعول و فَعَل ها را دنیا پُرِ سعدی شد بشمار ..💖 شعر و صدا روح اله ستایش احدی

6 augusti 2020 | 1 min

امضا و subescribed پادکست رادیو شعر پارسی 💖 محمد مصدق

6 augusti 2020 | 4 min

#شعر وقتی از دست دل من دلتان می گیرد ناخودآگاه دل تنگم از آن می گیرد 💖 شعر و صدا روح اله ستایش احدی

3 augusti 2020 | 1 min

گر آخرین فریب تو، ای زندگی، نبود اینک هزار بار، رها کرده بودمت 💖 نادر نادرپور 💖 امیرنجفی

3 augusti 2020 | 2 min

روزی می‌آید که فراموش خواهی شد، گویی از ازل نبوده‌ای 💖 علی مجیبی 💖 آیلار غفرانی

3 augusti 2020 | 2 min

پشت رُل، ساعت حدودا پنج، شاید پنج و نیم داشتم یک عصر بر‌می‌گشتم از عبدالعظیم 💖 کاطم بهمنی 💖 مصدق

31 juli 2020 | 2 min

«صبر کن» دل چنگ میزند به تنم، صبر کن نرو تن پاره میکند کفنم، صبر کن نرو 💖 شعر و صدا امیر نجفی

31 juli 2020 | 2 min

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را او که هرگز نتوان یافت همانندش را 💖 کاطم بهمنی 💖 آیلار غفرانی

31 juli 2020 | 3 min

از دو چشمت قلب من انگار چیزی خواست، نه؟ تو نباشی باز هم این قلب پابرجاست، نه؟ 💖 امیر نجفی

29 juli 2020 | 1 min

در مجالي که برايم باقيست باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم 💖مجتبی کاشانی 💖 محمد مصدق

28 juli 2020 | 5 min

در مجالي که برايم باقيست باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم که در آن همواره اول صبح به زباني ساده مهر تدريس کنند و بگويند خدا خالق زيبايي و سراينده ي عشق آفريننده ماست مهربانيست که ما را به نکويي دانايي زيبايي و به خود مي خواند جنتي دارد نزديک ، زيبا و بزرگ دوزخي دارد – به گمانم - کوچک و بعيد در پي سودايي ست که ببخشد ما را و بفهماندمان ترس ما بيرون از دايره رحمت اوست در مجالي که برايم باقيست باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم که خرد را با عشق علم را با احساس و رياضي را با شعر دين را با عرفان همه را با تشويق تدريس کنند لاي انگشت کسي قلمي نگذارند و نخوانند کسي را حيوان و نگويند کسي را کودن و معلم هر روز روح را حاضر و غايب بکند و به جز از ايمانش هيچ کس چيزي را حفظ نبايد بکند مغز ها پر نشود چون انبار قلب خالي نشود از احساس درس هايي بدهند که به جاي مغز ، دل ها را تسخير کند از کتاب تاريخ جنگ را بردارند در کلاس انشا هر کسي حرف دلش را بزند غير ممکن را از خاطره ها محو کنند تا ، کسي بعد از اين باز همواره نگويد: "هرگز" و به آساني هم رنگ جماعت نشود زنگ نقاشي تکرار شود رنگ را در پاييز تعليم دهند قطره را در باران موج را در ساحل زندگي را در رفتن و برگشتن از قله کوه و عبادت را در خلقت خلق کار را در کندو و طبيعت را در جنگل و دشت مشق شب اين باشد که شبي چندين بار همه تکرار کنيم : عدل آزادي قانون شادي امتحاني بشود که بسنجد ما را تا بفهمند چقدر عاشق و آگه و آدم شده ايم در مجالي که برايم باقيست باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم که در آن آخر وقت به زباني ساده شعر تدريس کنند و بگويند که تا فردا صبح خالق عشق نگهدار شما 💖 #مجتبی_کاشانی #رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

باز کن در را دو چشم پر شراب آورده ام از سر کوه بلند تاک آب آورده ام 💖 مهدی فرجی 💖 آیلار غفرانی

27 juli 2020 | 3 min

بشر در گوشه ی محراب خواهش های جان افروز 💖 فریدون مشیری 💖 محمد مصدق

25 juli 2020 | 5 min

بشر در گوشه ی محراب خواهش های جان افروز نشسته در پس سجاده ی صد نقش حسرت های هستی سوز به دستی خوشه ی پربار تسبیح تمناهای رنگارنگ نگاهی می کند سوی خدا از آروز لبریز- به زاری از ته دل : یک دلم میخواست می گوید شب و روزش دریغ رفته و ایکاش آینده است من امشب هفت شهر آرزوهایم چراغان است زمین آسمانم نور باران است کبوترهای رنگین بال خواهش ها بهشت پر گل اندیشه هام را زیر پر دارند صفای معبد هستی تماشائی ست: زهر سو نوشخند اختران در چلچراغ ماه می ریزد جهان در خواب تنها من در این معبد در این محراب: دلم می خواست:بند از پای جانم باز می کردند که من تا روی بام ابرها پرواز می کردم از آنجا با کمند کهکشان تا آسمان عرش می رفتم در آن درگاه درد خویش را فریاد می کردم که کاخ صدستون کبریا لرزد مگر یک شب از این شب های بی فرجام زیک فریاد بی هنگام به روی پرنیان آسمان-خواب در چشم خدا لرزد دلم میخواست: دنیا رنگ دیگر بود خدا با بنده هایش مهربان تر بود ازین بیچاره مردم یاد می فرمود دلم میخواست زنجیری گران از بارگاه خویش می آویخت که مظلومان خدا را پای آن زنجیر زدرد خویشتن آگاه می کردند چه شیرین است:وقتی بیگناهی داد خود را از خدای خویش می گیرد چه شیرین است اما من دلم میخواست:اهل زور وزر ناآگاه زهر سو راه مردم را نمی بستند و زنجیر خدا را نمی چیدند دلم میخواست:دنیا خانه ی مهر و محبت بود دلم میخواست:مردم در همه احوال با هم آشتی بودند طمع در مال یکدیگر نمی کردند کمر بر قتل یکدیگر نمی بستند مراد خویش را در نامرادیهای یکدیگر نمی جستند از این خون ریختن ها فتنه ها پرهیز می کردند چو کفتاران خون آشام کمتر چنگ و دندان تیز می کردند چه شیرین است وقتی سینه ها از مهر آکنده است چه شیرین است وقتی آفتاب دوستی در آسمان دهر تابنده است چه شیرین است وقتی زندگی خالی ز نیرنگ است دلم میخواست: دست مرگ را از دامن امید ما کوتاه می کردند در این دنیای بی آغاز و بی پایان در این صحرا که جز گرد و غبار از ما نمی ماند خدا زین تلخکامی های بی هنگام بس می کرد نمی گویم پرستوی زمان را در قفس می کرد نمی گویم به هرکس عمر جاودان می داد نمی گویم به هرکس عیش و نوش رایگان میداد همین ده روز هستی را امان می داد!! دلش را ناله ی تلخ سیه روزان تکان می داد دلم میخواست:عشقم را نمی کشتند صفای آروزیم را-که چون خورشید تابان بود-می دیدند چنین از شاخسار هستیم آسان نمی چیدند گل عشقی چنان شاداب را پرپر نمی کردند به باد نامرادی ها نمیدادند به صد یاری نمی خواندند به صد خواری نمی راندند چنین تنها به صحراهای بی پایان اندوهم نمی بردند دلم میخواست:یک بار دیگر او را در کنار خویش به یاد اولین دیدار در چشم سیاهش خیره می ماندم دلم یکبار دیگر همچو دیدار نخستین پیش پایش دست و پا می زد شراب اولین لبخند در جام وجودم های و هو می کرد غم گرمش نهانگاه دلم را جستجو می کرد دلم میخواست:دست عشق-چون روز نخستین-مستی ام را زیر و رو می کرد دلم میخواست:سقف معبد هستی فرو می ریخت پلیدی ها و زشتی ها به زیر خاک می ماندند بهاری جاودان آغوش وامی کرد جهان در موجی از زیبایی و خوبی آشنا می کرد بهشت عشق می خندید به روی آسمان آبی آرام پرستو های مهرو دوستی پرواز می کردند. به روی بام ها ناقوس ازادی صدا می کرد... مگو:(این آرزو خام است) مگو:(روح بشر همواره سرگردان و ناکام است) اگر این کهکشان از هم نمی پاشد وگر این آسمان در هم نمی ریزد بیا تا ما:(فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم) به شادی:(گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم) #رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

شهره شدیم از برکات ستم چشم خدایان زمین کور شد بر تن این شهرِ پُراز آبله💖 مریم ناطمی💖آیلار غفرانی

25 juli 2020 | 3 min

خدایا ! پر از کینه شد سینه ام چو شب رنگ درد و دریغا گرفت 💖 مهدی اخوان ثالت 💖 امیر نجفی

23 juli 2020 | 3 min

خدایا ! پر از کینه شد سینه ام چو شب رنگ درد و دریغا گرفت دل پاکروتر از آیینه ام ... مگر پشت این پرده ی آبگون تو ننشسته ای بر سریر سپهر به دست اندرت رشته ی چند و چون ؟ ... فرود آی از آن بارگاه بلند رها کرده ی خویشتن را ببین ... گزارشگران تو گویا دگر زبانشان فسرده ست ، یا روز و شب دروغ و دروغ آورندت خبر کسی دیگر اینجا تو را بنده نیست درین کهنه محراب تاریک ، بس فریبنده هست و پرستنده نیست علی رفت ، زردشت فرمند خفت شبان تو گم گشت ، و بودای پاک رخ اندر شبی جاودانی نهفت نمانده ست جز من کسی بر زمین دگر ناکسانند و نامردمان بلند آستان و پلید آستین همه باغها پیر و پژمرده اند همه راهها مانده بی رهگذر همه شمع و قندیلها مرده اند اگر مرده ای ، جانشین تو کیست ؟ که پرسد ؟ که جوید ؟ که فرمان دهد ؟ وگر زنده ای ، کاین پسندیده نیست! مگر صخره های سپهر بلند که بودند روزی به فرمان تو سر از امر و نهی تو پیچیده اند ؟ مگر مهر و توفان و آب ، ای خدا دگر نیست در پنجه ی پیر تو ؟ که گویی : بسوز و بروب و برآی گذشت ، آی پیر پریشان ! بس است بمیران ، که دونند ، و کمتر ز دون بسوزان ، که پستند ، و ز آن سوی پست یکی بشنو این نعره ی خشم را برای که بر پا نگه داشتی زمینی چنین بی حیا چشم را ؟ گر این بردباری برای من است نخواهم من این صبر و سنگ تو را نبینی که دیگر نه جای من است ؟ .... خدایا ! غم آلوده شد خانه ام پر از خشم و خون است و درد و دریغ دل خسته ی پیر دیوانه ام #مهدی_اخوان_ثالث ثالث#رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

«علی اسفندیاری» مشهور به «نیما یوشیج»💖💖 ( ۲۱ آبان ۱۲۷۶ – درگذشتهٔ ۱۳ دی ۱۳۳۸) بنیان‌ گذار شعر نو

23 juli 2020 | 106 min

دعایت می کنم ، عاشق شوی روزی بفهمی زندگی ، بی عشق نازیباست 💖 کیوان شاهبداهی 💖 محمد مصدق

21 juli 2020 | 6 min

گاهی دعایم کن دعایت می کنم ، عاشق شوی روزی بفهمی زندگی ، بی عشق نازیباست دعایت می کنم ، با این نگاه خسته ، گاهی مهربان باشی به لبخندی ، تبسم را به لب های عزیزی ، هدیه فرمایی بیابی ، کهکشانی را ، درون آسمان تیره شب ها بخوانی نغمه ای با مهر دعایت می کنم ، در آسمان سینه ات خورشید مهری ، رخ بتاباند دعایت می کنم ، روزی زلال قطره اشکی بیابد راه چشمت را سلامی از لبان بسته ات ، جاری شود با مهر دعایت می کنم ، یک شب تو راه خانه خود ، گم کنی با دل بکوبی ، کوبه مهمانسرای خالق خود را دعایت می کنم ، روزی بفهمی با خدا تنها به قدر یک رگ گردن ، و حتی کمتر از آن فاصله داری و هنگامیکه ابری ، آسمان را با زمین ، پیوند خواهد داد مپوشانی تنت را ، از نوازش های بارانی دعایت می کنم روزی بفهمی ، گرچه دوری از خدا اما خدایت با تو نزدیک است دعایت می کنم ، روزی دلت بی کینه باشد ، بی حسد با عشق بدانی جای او در سینه های پاک ما پیداست شبانگاهی ، تو هم با عشق با نجوا بخوانی خالق خود را اذان صبحگاهی ، سینه ات را پر کند از نور ببوسی سجده گاه خالق خود را دعایت می کنم ، روزی خودت را گم کنی پیدا شوی در او دو دست خالیت را پر کنی از حاجت و با او بگویی : بی تو این معنای بودن ، سخت بی معناست دعایت می کنم روزی نسیمی ، خوشه اندیشه ات را گرد و خاک غم ، بروباند کلام گرم محبوبی تو را عاشق کند بر نور دعایت می کنم وقتی به دریا می رسی با موج ها ی آبی دریا ، برقص آیی و از جنگل ، تو درس سبزی و رویش ، بیاموزی بسان قاصدک ها ، با پیامی ، نور امیدی بتابانی لباس مهربانی ، بر تن عریان مسکینی ، بپوشانی به کام پر عطش ، یک جرعه آبی ، بنوشانی دعایت می کنم روزی بفهمی ، در میان هستی بی انتها ، باید تو می بودی بیابی جای خود را ، در میان نقشه دنیا برایت آرزو دارم که یک شب ، یک نفر با عشق در گوش تو اسم رمز بگذشتن ز شب ، دیدار فردا را ، بیادآرد دعایت می کنم عاشق شوی روزی بگیرد آن زبانت دست و پایت گم شود رخساره ات گلگون شود آهسته زیر لب بگویی ، آمدم به هنگام سلام گرم محبوبت و هنگامیکه می پرسد ز تو ، نام و نشانت را ندانی کیستی معشوق عاشق ؟ عاشق معشوق ؟ آری ، بگویی هیچکس دعایت می کنم روزی بفمهمی ای مسافر ، رفتنی هستی ببندی کوله بارت را ترا در لحظه های روشن با او دعایت می کنم ای مهربان همراه تو هم ، ای خوب من گاهی دعایم کن. #رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

و من ان چیزی که من دیدم در سیاهی دو چشمانت ندایی بود درون دل که گویی قاتل جانم 💖 شعر و صدا سپیده ش

21 juli 2020 | 4 min

و من ان چیزی که من دیدم در سیاهی دو چشمانت ندایی بود درون دل که گویی قاتل جانم گلویم را لبانم را و این رنگ های قلبم را بدون مکث به زیر ناخونش یک درم فشار میداد فشردی دست سردم یا تو ای جانم تو ای کسبم تو ای کارم تو که روحی درون من فداکارم! نفهمیدم ولی ناگه درون قلب من گویی مریضی درجدار دل ،دل میکند جان میداد به روزی که گذشت و ما رسیدیم تا به دیروزم صدایی از درون گفتم کجایی تو؟بیفروزم! مرا از رفتنت جوری ترساند ان زمان گویی صدای حرکت عقربه در گوش سوت میزد و تیک عقربه من را ز سمع تاک میترساند مرا دریاب تو ای یارم مرا دریاب تو اب محبوب دلدارم! نمیگویم مرا بسپار دست باد نمیگویم رهایم کن نمیگویم تو هستی قاتل جانم فقط میگویمت جانا مرا درک کن من هستم ان کسی که از غم هجران میترسد مرا درک کن در این بحبوحه تقدیر که هرجا هست تهش بن بست بیا نزدیک تر گاهی صدایم کن و دیگر لحظه ای دیگر وجودت را به اغوشی فدایم کن مرا هرلحظه تو با عشق خطابم کن اگر روزی کسی پرسد که در او چه تو را لرزاند فقط تنها توانم گفت و آن چیزی که من دیدم در سیاهی دو چشمانش مرا برخود میلرزاند نفهمیدم نمیدانم نام شعر:درد عاشقی شعر و صدا از:#سپیده _شعبانی instagram id:spiid.eh💖#رادیو_شعر_پارسی#سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج#حسین_منزوی #سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#آثار_ماندگار#غزل_فاخر#نوستالوژی#شعر#ترانه#شاعر_جوان#شعر_امروز#دکلمه#شعر_سپید#احمد_شاملو#نریشن

ز هجرانت دلم شد پا به غوغا چه رنجی شد از این امروز و فردا 💖 حامد صمیمی 💖 آیلار غفرانی

21 juli 2020 | 1 min

نازنینم رنجش از دیوانگی هایم خطاست عشق را همواره با دیوانگی پیوند هاست 💖 منزوی 💖 محمد مصدق

17 juli 2020 | 3 min

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس 💖 حافظ💖 شعر استقبال یحیی عزی 💖 خوانش محمد مصدق

16 juli 2020 | 5 min

شب دیر پای سردم، تو بگوی تا سر آیم سحری چو آفتابی، ز درون خود، بر آیم 💖 حسین منزوی 💖 محمد مصدق

15 juli 2020 | 2 min

رنج گرانم را به صحرا میدهم، صحرا نمی گیرد اشک روانم را به دریا می دهم دریا نمی گیرد 💖 منزوی 💖 مصدق

15 juli 2020 | 3 min

رنج گرانم را به صحرا میدهم، صحرا نمی گیرد اشک روانم را به دریا می دهم دریا نمی گیرد تا در کجا بتکانم از دامان دل این سنگ سنگین را دلتنگیم ای دوست! بی تو در جهانی جا نمی گیرد با سنگ ها می گویم آن رازی که باید با تو می گفتم سنگین دلا، دستت چرا دستی از این تنها نمی گیرد؟ ای تو پرستارشبان تلخ بیماریم! بیمارم عشقت چرا نبض پریشان حیاتم را نمی گیرد؟ بی هر که و هر چیز آری! بی تو اما ، نه ! که این مطرود، دل از بهشت خلد می گیرد دل از حوا نمی گیرد می آیم و جانم به کف وین پرسشم بر لب که آیا دوست، می گیرد از من تحفه ی ناقابلم را یا نمی گیرد؟ آیا گذشتند آن شبان بوسه وبیداری و بستر؟ دیگر سراغی خواهش جسمت از آن شب ها نمی گیرد؟ دیگر غزل از عشق من بر آسمان ها سر نمی ساید؟ یعنی که دیگر کار عشق از حسن تو بالا نمی گیرد؟ هر سوکه می بینم همه یاس است و سوی تو همه امید وین نخل پژمرده مگر در آفتابت پا نمی گیرد؟ #رادیو_شعر_پارسی#موسیقی_سنتی#رقص_محلی #غزل#سلطان_آواز#محمدرضا_شجریان#همایون_شجریان#علیرضا_قربانی# #مولانا #حافظ #سعدی #خیام#وحشی_بافقی #سهراب_سپهری #فروغ_فرخزاد #هوشنگ_ابتهاج #نیما_یوشیج #آواز_ایرانی#حسین_منزوی #اخوان_ثالث#سعید_بیابانکی#علیرضا_آذر#سید_علی_صالحی#کاظم_بهمنی#فریدون_مشیری#کیوان_شاهبداغی#سید_تقی_سیدی#نوستالوژی#شعر#ترانه

تو می روی و می ماند..💖 گلناز مصدق 💖

14 juli 2020 | 1 min

راست می گفتند همیشه زودتر از آن که بیندیشی اتفاق می افتد 💖 #فریدون _مشیری💖 امیر نجفی

9 juli 2020 | 1 min

ای برگذشته زِ ملموس! ای داستانی! ارث اساطیریِ لیلیِ باستانی! 💖#حسین_منزوی💖 محمد مصدق

9 juli 2020 | 3 min

نخفته ایم که شب بُگذرد، سحر بزند که آفتاب چو ققنوس بال و پر بزند 💖 #حسین_ منزوی 💖 محمد مصدق

7 juli 2020 | 2 min

این شعر را برای تو می‌گویم در یک غروب تشنه‌ی تابستان در امتداد این ره شوم آغاز 💖 فروغ 💖 امیر نجفی

7 juli 2020 | 4 min

این شعر را برای تو می‌گویم در یک غروب تشنه‌ی تابستان در امتداد این ره شوم آغاز در کهنه گور این غم بی پایان این آخرین ترانه لالاییست در پای گاهواره‌ی خواب تو باشد که بانگ وحشی این فریاد پیچد در آسمان شباب تو بگذار سایه‌ی من سرگردان از سایه‌ی تو، دور و جدا باشد روزی به هم رسیم که گر باشد کس بین ما،نه غیر خدا باشد من تکیه داده ام به دری تاریک پیشانی فشرده ز دردم را میسایم از امید بر این در باز انگشتهای نازک و سردم را آن داغ ننگ خورده که می‌خندید بر طعنه‌های بیهده، من بودم گفتم: که بانگ هستی خود باشم اما دریغ و درد که "زن" بودم چشمان بیگناه تو چون لغزد بر این کتاب درهم بی آغاز عصیان ریشه دار زمانها را بینی شگفته در دل هر آواز اینجا ستاره‌ها همه خاموشند اینجا فرشته‌ها همه گریانند اینجا شکوفه‌های گل مریم بیقدرتر ز خار بیابانند اینجا نشسته بر سر هر راهی دیو دروغ و ننگ و ریاکاری در آسمان تیره نمیبینم نوری ز صبح روشن بیداری بگذار تا دوباره شود لبریز چشمان من ز دانه‌ی شبنمها رفتم ز خود که پرده در اندازم از چهرپاک حضرت مریم‌ها بگسسته‌ام ز ساحل خوشنامی در سینه‌ام ستاره‌ی طوفانست پروازگاه شعله‌ی خشم من دردا،فضای تیره‌ی زندانست من تکیه داده ام بدری تاریک پیشانی فشرده ز دردم را می‌سایم از امید بر این در باز انگشتهای نازک و سردم را با این گروه زاهد ظاهر ساز دانم که این جدال نه آسانست شهر من وتو ، طفلک شیرینم دیریست کاشانه شیطانست روزی رسد که چشم تو با حسرت لغزد بر این ترانه‌ی دردآلود جویی مرا درون سخنهایم گویی بخود که مادر من او بود #فروغ_ فرخزاد 💖 خوانش#امیر_ نجفی

چشمهایت؛ در نبردِ خیروشر،پیروزِ همواره ست. با سیاهش با سپیدش 💖شعر و صدا #امیر _نجفی

7 juli 2020 | 1 min

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد 💖فروغ فرخزاد💖با صدای نیکی کریمی

4 juli 2020 | 3 min

بی تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم همه تن چشم شدم خیره 💖 فریدون مشیری 💖 محمد مهدی دهقانی

3 juli 2020 | 3 min

بی تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم شوق دیدار تو لبریز شد از جان وجودم شدم آن عاشق دیوانه که بودم در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید باغ صد خاطره خندید عطر صد خاطره پیچید یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم ساعتی بر لب آن جوی نشستیم تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشه ماه فرو ریخته در آب شاخه‌ها دست بر آورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگ یادم آید، تو به من گفتی: از این عشق حذر کن لحظه‌ای چند بر این آب نظر کن آب، آئینه عشق گذران است تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است باش فردا، که دلت با دگران است تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن! با تو گفتم: حذر از عشق ندانم سفر از پیش تو هرگز نتوانم، نتوانم روز اول که دل من به تمنای تو پر زد چون کبوتر لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی، من نرمیدم، نگسستم باز گفتم: که تو صیادی و من آهوی دشتم تا بدام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم، نتوانم اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت اشک در چشم تو لرزید ماه بر عشق تو خندید یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم پای در دامن اندوه کشیدم نگسستم، نرمیدم رفت در ظلمت شب، آن شب و شبهای دگر هم نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم بی تو، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

باران وقتی که از یک چتر آویخته می‌چکد ب💖 مفتون امینی 💖 امیر نجفی 💖

3 juli 2020 | 1 min

پُر کن پیاله را کاین آب آتشین دیری است ره به حال خرابم نمی برد 💖 فریدون مشیری 💖 امیر نجفی

3 juli 2020 | 2 min

چگونه باغ ِ تو باور کند بهاران را ؟ که سال ها نچشیده است ، طعم باران را 💖 حسین منزوی 💖 امیر نجفی

3 juli 2020 | 3 min

من فکر می کنم هرگز نبوده قلب من این گونه گرم و سرخ احساس می کنم 💖 شاملو 💖 امیر نجفی

3 juli 2020 | 2 min

من قصر آرامشم را در پشت دیوار بلند شب ساخته ام 💖 مسعود فرد منش

2 juli 2020 | 4 min

دلنوشته

2 juli 2020 | 5 min

خمار آن بهار شوخ و شهر آشوب شمرانم خدایا خاطرات سرکش یک عمر شیدایی گرفته در 💖 شهریار 💖 آذر پژوهش

30 juni 2020 | 21 min

خمار آن بهار شوخ و شهر آشوب شمرانم خدایا خاطرات سرکش یک عمر شیدایی گرفته در دماغی خسته چون خوابی پریشانم خیال رفتگان شب تا سحر در جانم آویزد خدایا این شب آویزان چه می خواهند از جانم پریشان یادگاریهای بر بادند و می پیچند به گلزار خزان عمر چون رگبار بارانم خزان هم با سرود برگ ریزان عالمی دارد چه جای من که از سردی و خاموشی ز مستانم سه تار مطرب شوقم گسسته سیم جانسوزم شبان وادی عشقم شکسته نای نالانم نه جامی کو دمد در آتش افسرده جان من نه دودی کو برآید از سر شوریده سامانم شکفته شمع دمسازم چنان خاموش شد کز وی به اشک توبه خوش کردم که می بارد به دامانم گره شد در گلویم ناله جای سیم هم خالی که من واخواندن این پنجه پیچیده نتوانم کجا یار و دیاری ماند از بی مهری ایام که تا آهی برد سوز و گداز من به یارانم سرود آبشار دلکش پس قلعه ام در گوش شب پائیز تبریز است در باغ گلستانم گروه کودکان سرگشته چرخ و فلک بازی من از بازی این چرخ فلک سر در گریبانم به مغزم جعبه شهر فرنگ عمر بی حاصل به چرخ افتاده و گوئی در آفاقست جولانم چه دریایی چه طوفانی که من در پیچ و تاب آن به زورقهای صاحب کشته سرگشته می مانم ازین شورم که امشب زد به سر آشفته و سنگین چه می گویم نمی فهمم چه می خواهم نمی دانم به اشک من گل و گلزار شعر فارسی خندان من شوریده بخت از چشم گریان ابر نیسانم کجا تا گویدم برچین و تا کی گویدم برخیز به خوان اشک چشم و خون دل عمریست مهمانم فلک گو با من این نامردی و نامردمی بس کن که من سلطان عشق و شهریار شعر ایرانم 💖 عبدالوهاب شهیدی

ندارد چشم من، تاب نگاه صحنه سازی ها من یكـرنگ بیزارم، ... 💖 معینی کرمانشاهی 💖 امیر نجفی

30 juni 2020 | 1 min

روزی که امد نارنج ها کال بودند دست به دست افتاب قد می کشید 💖 شعر و صدا زهره کوچکیان

30 juni 2020 | 1 min

آه اگر آزادی سرودی می‌خواند کوچک همچون گلوگاهِ پرنده‌ یی 💖 احمد شاملو 💖 مدرس زاده

27 juni 2020 | 2 min

برگریزان دلم را نوبهاری آرزوست شاخه ی خشک تنم را برگ و باری آرزوست 💖 سیمین بهبهانی 💖 مدرس زاده

27 juni 2020 | 4 min

در خواب نازی دیدمت شهزاده ی زرین کمر از راه دوری آمدی با صد سپاه و .. 💖 فرحناز هرندی 💖 مدرس زاده

27 juni 2020 | 3 min

تو کجای بهانه‌ های منی بوسه‌ ای از لبت نمی‌ چینم بیت تا بیت پیش من هستی 💖 امیر نوروزی 💖 طوبی پردیس

27 juni 2020 | 2 min

ساعت دو شب است که با چشم بی رمق چیزی نشسته ام بنویسم بر این ورق 💖 نجمه زارع 💖 هستی غلامی

27 juni 2020 | 1 min

✍️شهرام اقبال‌زاده 🖊صمد بهرنگی به مناسبت دوم تیر ماه، زادروز صمد بهرنگی 💖 صدا زهره کوچکیان

شیرین قفس خاطره ات وا مانده فرهاد تو در حفره ی کوه جا مانده شیرین سخنم .. 💖 شعر و صدا علی صاحبکار

24 juni 2020 | 5 min

شیرین قفس خاطره ات وا مانده فرهاد تو در حفره ی کوه جا مانده شیرین سخنم حرف بزن این دفعه ام کبریت بکش بر سخن این صفحه ام شیرین بنگر آتش بی دود شدم بعد از تو و چشمان تو نابود شدم شیرین بنشین دست و ترنج آوردم معشوقه ی بی زحمت و رنج آوردم فرهاد شدم تا سر بی جان باشم در حسرت دیدار تو داغان باشم فرهاد تو ام ایندفعه را گوش بکن یک لحظه بمان بعد فراموش بکن مجنون نشدم زور به فرهاد رسید از صحبت تو سهم به من داد رسید دیوانه تر از این دل من آیا هست؟ مقتول منم قاتل من آیا هست؟ گر بغض کنی دست به خنجر بزنم آهی بکشی سیم به آخر بزنم اخمو بشوی بند دلم پاره شده فرهاد دلت بی سر و بیچاره شده هیزم که شوی عشق فقط نمرود است فرهاد شوی زندگی ات نابود است بشکن قلم شعر نفس گیرم را پایان بده بر این همه تحقیر را شیرین بنگر عاشق تو پیر شده است فرهاد دلت پیر و زمین گیر شده است پیر از نفس ات باز جوان می گردد این “باد صبا مشک فشان می گردد” شیرین که شدی سیر نگاهم کردی دیدی خبری نیست رهایم کردی گفتی که بذار عشق به پایان برسد ابر دل فرهاد به باران برسد رفتی که به داغ تو بمیرد فرهاد اصلا برود ایدز بگیرد فرهاد پیراهن فرهاد گشادس به تنم باید به خیالات خودم سر بزنم شیرین تو ندیدی که چه با من کردی آخر چه بلا ها به سرم آوردی بیچاره شدم تاب نمی آوردی با پول پدر مسخره ام میکردی دیدند که بی وصل تو من میمیرم من از پدر و مادر خود دلگیرم فرهاد جدا مانده وطن را بنگر این مرده ی بی قبر و کفن را بنگر در شهر تو از پنجه به سر سوخته ام لب بر لب و دندان به دهن دوخته ام در قصه عاشقی اگر مرد منم باید که در این دایره پرپر بزنم اما اگر این مرد به جایی نرسد فرهاد شبان به کدخدایی نرسد، شیرین و شر و شوری او برگردد یعنی ز غم دوری او برگردد ، فرهااااااد اگر کوه مهیا بکند شیرین که نباشد که دری وا بکند این قصه و افسانه خراب است خراب افسوس که این چشمه سراب است سراب هرساز و نوا زدی رقصی کردم نام تو به شعر آمد و….مکثی کردم ای بر پدر جهان بی شیرینم آی ننگ براین تعهد دیرینم لعنت به همان دست که در دست تو است لعنت به شرابی که فقط مست تو است من در بغل خاطره ات می مانم پرگارم و در دایره ات می مانم میمیرم با یاد تو جان میگیرم اینبار خودم جان خودم میگیرم دکلمه و شعر علی صاحبکار

اي هفت سالگي اي لحظه هاي شگفت عزيمت بعد از تو هرچه رفت ، 💖 فروغ فرخزاد 💖 زهرا محمودی

24 juni 2020 | 5 min

اي هفت سالگي اي لحظه هاي شگفت عزيمت بعد از تو هرچه رفت ، در انبوهي از جنون و جهالت رفت بعد از تو پنجره که رابطه اي بود سخت زنده و روشن ميان ما و پرنده ميان ما و نسيم شکست شکست شکست بعد از تو آن عروسک خاکي که هيچ چيز نمي گفت ، هيچ چيز بجز آب ، آب ، آب در آب غرق شد. بعد از تو ما صداي زنجره ها را کشتيم و بصداي زنگ ، که از روي حرف هاي الفبا بر مي خاست و به صداي سوت کارخانه هاي اسلحه سازي ، دل بستيم . بعد از تو که جاي بازيمان زير ميز بود از زير ميزها به پشت ها ميزها و از پشت ميزها به روي ميزها رسيديم و روي ميزها بازي کرديم و باختيم، رنگ ترا باختيم ، اي هفت سالگي . بعد از تو ما به هم خيانت کرديم بعد از تو ما تمام يادگاري ها را با تکه هاي سرب ، و با قطره هاي منفجر شده ي خون از گيجگاه هاي گچ گرفته ي ديوارهاي کوچه زدوديم . بعد از تو ما به ميدان ها رفتيم و داد کشيديم : " زنده باد ،،، مرده باد " و در هياهوي ميدان ، براي سکه هاي کوچک آوازه خوان که زيرکانه به ديدار شهر آمده بودند ، دست زديم. بعد از تو ما که قاتل يکديگر بوديم براي عشق قضاوت کرديم و همچنان که قلب هامان در جيب هايمان نگران بودند براي سهم عشق قضاوت کرديم . بعد از تو ما به قبرستان ها رو آورديم و مرگ ، زير چادر مادربزرگ نفس ميکشيد و مرگ ، آن درخت تناور بود که زنده هاي اينسوي آغاز به شاخه هاي ملولش دخيل مي بستند ومرده هاي آن سوي پايان به ريشه هاي فسفريش چنگ مي زدند و مرگ روي ان ضريح مقدس نشسته بود که در چهار زاويه اش ، ناگهان چهار لاله ي آبي روشن شدند. صداي باد مي آيد صداي باد مي آيد، اي هفت سالگي برخاستم و آب نوشيدم و ناگهان به خاطر آوردم که کشتزارهاي جوان تو از هجوم ملخ ها چگونه ترسيدند. چقدر بايد پرداخت چقدر بايد براي رشد اين مکعب سيماني پرداخت ؟ ما هرچه را که بايد از دست داده باشيم ، از دست داده ايم ما بي چراغ به راه افتاديم و ماه ، ماه ، ماده ي مهربان ، هميشه در آنجا بود در خاطرات کودکانه ي يک پشت بام کاهگلي و بر فراز کشتزارهاي جواني که از هجوم ملخ ها مي ترسيدند چقدر بايد پرداخت؟...

نام شعر: زن در ان دنیای دیروز و در امروز پراز سختی منم اینجا زنی تنها ... 💖 شعر و صدا سپیده شعبانی

18 juni 2020 | 2 min

ای گل تازه که بویی ز وفا نیست تو را خبر از سرزنش خار جفا نیست تو را 💖 وحشی بافقی 💖 امیر بیات

18 juni 2020 | 15 min

ای گل تازه که بویی ز وفا نیست تو را خبر از سرزنش خار جفا نیست تو را رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تو را التفاتی به اسیران بلا نیست تو را … ما اسیر غم و اَصلا غم ما نیست تو را با اسیر غم خود رحم چرا نیست تو را …؟ فارغ از عاشق غمناک نمی‌باید بود جان من اینهمه بی باک نمی‌یابد بود همچو گل چند به روی همه خندان باشی هَمرهِ غیر به گلگشتِ گلستان باشی هر زمان با دگری دست و گریبان باشی زان بیندیش که از کِرده پشیمان باشی جمع با جمع نباشند و پریشان باشی یاد حیرانی ما آری و حیران باشی ما نباشیم که باشد که جفای تو کِشَد …؟ به جفا سازد و صد جور برای تو کِشَد …؟ شب به کاشانۀ اغیار نمی‌باید بود غیر را شمع شبِ تار نمی‌باید بود همه جا با همه کَس یار نمی‌باید بود یارِ اغیارِ دل‌آزار نمی‌باید بود … تشنۀ خونِ مَنِ زار نمی‌باید بود تا بدین مرتبه خونخوار نمی‌باید بود من اگر کشته شوم باعثِ بدنامیِ توست موجبِ شهرت بی باکی و خودکامی توست دیگری جز تو مرا اینهمه آزار نکرد جز تو کَس در نظرِ خلق مرا خوار نکرد آنچه کردی تو به من، هیچ ستمکار نکرد هیچ سنگین دلِ بیدادگر این کار نکرد این ستم ها دِگری با مَنِ بیمار نکرد هیچکس اینهمه آزارِ مَنِ زار نکرد … گر ز آزردنِ من هست غرض مردن من، مُردم، آزار مَکش از پی آزردنِ من …! جانِ من سنگدلی، دل به تو دادن غلط است بر سَرِ راهِ تو چون خاک فتادن، غلط است چَشم امید به روی تو گشادن، غلط است روی پُر گَرد به راه تو نهادن، غلط است رفتن اولاست ز کوی تو، سِتادَن غلط است جانِ شیرین به تَمَنّای تو دادن، غلط است تو نه آنی که غَمِ عاشقِ زارت باشد … چون شود خاک، بر آن خاک گذارت باشد مدتی هست که حیرانم و تدبیری نیست عاشق بی سَر و سامانم و تدبیری نیست از غمت سر به گِریبانم و تدبیری نیست خون دل رفته ز دامانم و تدبیری نیست از جفای تو بدین سانم و تدبیری نیست چه توان کرد؟ پشیمانم و تدبیری نیست شرح درماندگی خود به که تقریر کنم …؟ عاجزم، چارۀ من چیست؟ چه تدبیر کنم…؟ نخل نوخیزِ گلستانِ جهان بسیار است گُلِ این باغ بسی، سَروِ رَوان بسیار است جان من همچو تو غارتگر جان بسیار است تُرک زَرّین کَمَرِ “موی میان” بسیار است با لبِ همچو شِکَر، تنگ دهان، بسیار است نه که غیر از تو جوان نیست، جوان بسیار است دیگری این همه بیداد به عاشق نکند قَصدِ آزردنِ یارانِ موافق نکند …! مدتی شد که در آزارم و می‌دانی تو به کمند تو گرفتارم و می‌دانی تو از غم عشق تو بیمارم و می‌دانی تو داغِ عشقِ تو به جان دارم و می‌دانی تو خون دل از مُژه می‌بارم و می‌دانی تو از برای تو چُنین زارم و می‌دانی تو از زبان تو حدیثی نَشُنودم هرگز …! از تو شرمندۀ یک حرف، نبودم هرگز مکن آن نوع که آزرده شوم از خویت دست بر دل نهم و پا بِکِشم از کویت گوشه‌ای گیرم و مِنبَعد نیایم سویت نکنم بارِ دِگر یادِ قَدِ دلجویت … دیده پوشم ز تماشای رُخِ نیکویت سخنی گویم و شرمنده شوم از رویت بِشِنو پند و مکن قَصدِ دل‌آزردۀ خویش ورنه بسیار پشیمان شوی از کَردۀ خویش چند صبح آیم و از خاک دَرَت شام رَوَم …؟ از سَرِ کوی تو خودکام، به ناکام رَوَم صد دعا گویم و آزرده به دُشنام رَوَم از پی ات آیم و با من نشوی رام، رَوَم دور دور از تو، مَنِ ” تیره سرانجام ” رَوَم نَبُوَد زَهره که همراهِ تو یک گام رَوَم …! کَس چرا اینهمه سنگین دل و بدخو باشد…؟ جان من! این روشی نیست که نیکو باشد از چه با من نشوی یار؟ چه می‌پرهیزی؟ یار شو با مَنِ بیمار، چه می‌پرهیزی …؟ چیست مانع؟ زِ مَنِ زار چه می‌پرهیزی؟ بِگُشا لَعلِ شِکَربار، چه می‌پرهیزی …؟ حرف زن! ای بت خونخوار، چه می‌پرهیزی؟ نه حدیثی کنی اظهار، چه می‌پرهیزی …؟ که تو را گفت؟ به اربابِ وفا حرف مَزَن …؟ چین بر ابرو زن و یک بار به ما حرف مَزَن دَردِ من، کشتۀ شمشیرِ بلا می‌داند سوزِ من، سوختۀ داغِ جفا می‌داند مَسکنم ساکنِ صحرای فنا می‌داند همه کَس حالِ مَنِ بی سَر و پا می‌داند پاکبازم، همه کَس طُورِ مرا می‌داند …! عاشقی هم چو مَنَت نیست، خدا می‌داند چارۀ من کن و مگذار که بی چاره شَوَم سَرِ خود گیرم و از کویِ تو آواره شَوَم از سَرِ کوی تو با دیدۀ تَر خواهم رفت چهره آلوده به خونابِ جگر خواهم رفت تا نظر می‌کنی، از پیشِ نظر خواهم رفت گر نرفتم ز دَرَت شام، سَحَر خواهم رفت نه که این بار چو هَر بارِ دگر خواهم رفت نیست بازآمدنم، باز اگر خواهم رفت …! از جفای تو مَنِ زار چو رفتم، رفتم …! لطف کن، لطف، که این بار چو رفتم، رفتم چند در کوی تو با خاک برابر باشم … ؟ چند پامالِ جفای تو ستمگر باشم … ؟ چند پیشِ تو، به قدر از همه کمتر باشم …؟ از تو چند ای بُتِ بَدکیش مُکَدّر باشم …؟ می‌روم تا به سُجودِ بُتِ دیگر باشم …. باز اگر سَجده کنم پیشِ تو کافر باشم …! خود بگو کز تو کِشَم ناز و تَغافل تا کی …؟ طاق

از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم 💖 حسین منزوی 💖 محمد برزگر 💖

18 juni 2020 | 3 min

نازنينم رنجش از دیوانگی هايم خطاست عشق را همواره با دیوانگی پيوندهاست 💖 حسین منزوی 💖 لیلا صالح

18 juni 2020 | 4 min

تصور كن اگه حتي تصور كردنش سخته جهاني كه هر انساني تو اون خوش بخته 💖 یغما گلرویی 💖 آیلار غفرانی

18 juni 2020 | 3 min

همه ی هستی من آیه ی تاریکی ست💖فروغ فرخزاد

زندگی نامه پروین اعتصامی 💖 راوی فاطمه رکنی 💖 بهروز رضوی

5 juni 2020 | 132 min

رخشندهٔ اعتصامی معروف به پروین اعتصامی (زاده ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ در تبریز – درگذشته ۱۵ فروردین ۱۳۲۰ در تهران) شاعر ایرانی است که به عنوان «مشهورترین شاعر زن ایران» از او یاد شده‌ است. پروین از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و زیر نظر پدرش و استادانی چون دهخدا و ملک الشعرای بهار سرودن شعر را آغاز کرد. پدر وی، یوسف اعتصامی، از شاعران و مترجمان عصر خود بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و کشف استعدادها و ذوق و گرایش وی به سرودن شعر نقش مهمی داشت. او در بیست و هشت سالگی ازدواج کرد، اما به دلیل اختلاف فکری با همسرش، پس از چندی از او جدا شد. پروین بعد از جدایی، برای مدتی در کتابخانهٔ دانشسرای عالی، به شغل کتابداری به کار مشغول بود. پروین پیش از چاپ دومین نوبت از دیوان اشعارش، بر اثر بیماری حصبه در سن سی و پنج سالگی در تهران درگذشت و در حرم فاطمه معصومه، در آرامگاه خانوادگی‌اش، به خاک سپرده شد. زادروز پروین اعتصامی، (بیست و پنجم اسفندماه)، به عنوان «روز بزرگداشت پروین اعتصامی» نام‌گذاری شده‌است. از ایرانصدا بشنوید یکی از شاعران زن ایرانی که دیوانی از او به جا مانده، پروین اعتصامی است که داستان زندگی کوتاه او در این کتاب بسیار جذاب و شنیدنی آمده است؛ اینکه در اجتماع آن روزگار زنی در میان شاعران بزرگ قد برافرازد و خود را تثبیت کند و در حافظه تاریخ ادبیات ایران باقی بماند.

لطفا شما بیایید واسطه ی من و این چند واژه ی مشکل شوید💖،شاعر:سیدعلی صالحی💖خوانش:آیلار غفرانی

5 juni 2020 | 3 min

یک زمستان برف دارد این خیابان بعد تو💖 شاعر:محمد منصور فلاح،💖 خوانش:بهارک قدیری

4 juni 2020 | 2 min

ادبیات ایران 💖مهدی اخوان ثالث 💖 خوانش بهروز رضوی

1 juni 2020 | 97 min

غزلیات وحشی بافقی 💖 صدا حسن همایی

1 juni 2020 | 964 min

ب غزلیات وحشی بافقی ۱۲قطعه ۲۳۴ دقیقهمدت کتاب ۲۰۳۹دریافت شده پخش نویسنده: مهرنوش محتشمیراوی: حسن هماییقالب: رواییدسته‌بندی: متون کهن در دنیای متون کهن اگر کسی علاقه‌مند به شعرهایی لطیف با مضامینی عاشقانه باشد، غزلیات وحشی بافقی از بهترین‌هاست. غزل‌هایی ناب و روان که از جگر سوخته‌ی عاشق او برخاسته و در دل خواننده می‌نشیند. کمال‌الدّین یا شمس‌الدّین محمّد وحشی بافقی یکی از شاعران نام‌دار سدهٔ دهم ایران است که در سال ۹۳۹ هجری قمری در شهر بافق از توابع یزد چشم به جهان گشود. دوران زندگی او با پادشاهی شاه تهماسب صفوی و شاه اسماعیل دوم و شاه محمد خدابنده هم‌زمان بود. وی تحصیلات مقدماتی خود را در زادگاهش سپری کرد. وحشی در جوانی به یزد رفت و از دانشمندان و سخنگویان آن شهر کسب فیض کرد و پس از چند سال به کاشان رفت و شغل مکتب‌داری را برگزید. وی پس از روزگاری اقامت در کاشان و سفر به بندر هرمز و هندوستان، در اواسط عمر به یزد بازگشت و تا پایان عمر (سال ۹۹۱ هجری قمری) در این شهر زندگی کرد. این شاعر بزرگ روزگار خود را با اندوه و سختی و تنگ‌دستی و تنهایی گذراند و در اشعار زیبا و دل‌کش او سوز و گداز این سال‌های تنهایی کاملاً مشخص است. او غزل‌سرای بزرگی بود و در غزلیات خود از عشق‌های نافرجام، زندگی سخت و مشکلات خود یاد کرده‌ است. از ایرانصدا بشنوید غزلیات عاشقانه‌ی وحشی بافقی بسیار مشهورند. بسیاری از این شعرها را خوانده یا شنیده‌اید، اما ممکن است نام شاعر آن را ندانید. در این مجموعه با وحشی بافقیِ عاشق و شوریده‌حال و اشعار زیبایش آشنا می‌شوید. https://www.instagram.com/invites/contact/?i=25h743s9meoj&utm_content=192reh3

در ازدحام این همه ظلمت بی عصا ،شعر:سیدعلی 💖 صالحی،خوانش #:آیلار_غفرانی

31 maj 2020 | 2 min

شعرم سرود پاک مرغان چمن نیست، شعر :منوچهر آتشی، 💖 خوانش :امیر نجفی

31 maj 2020 | 2 min

رحمی نکند بر دل بیچاره ی فرهاد 💖 آنکس که سخن گفتن شیرین نشنیده است 💖 غزلیات سعدی 💖 علیرضا معینی

31 maj 2020 | 1403 min

از غمی می سوزم و ناچار سوزد از غمی هر که را رنج درازی مانده و عمر کمی 💖 حمیدی شیرازی 💖 امیر نجفی

29 maj 2020 | 3 min

تو را در قهر و دوری کس نخواهد یافت 💖 کیوان شاهبداغی 💖 صدا درینا صالحی

29 maj 2020 | 2 min

شاید این را شنیده اید که زنان 💖 ، نوشته: فروغ فرخزاد ،خوانش: آیلار غفرانی

29 maj 2020 | 2 min

شاید این را شنیده ای که زنان در دل « آری » و « نه » به لب دارند ضعف خود را عیان نمی سازند رازدار و خموش و مکارند آه ، من هم زنم ، زنی که دلش در هوای تو می زند پر و بال دوستت دارم ای خیال لطیف دوستت دارم ای امید محال اشعار فروغ فرخزاد درباره زن شماره دو زن که باشی ترس های کوچیکی داری از کوچه های بلند از غروب های خلوت و از خیابون های بدون عابر میترسی از صدای موتور سیکلت ها و دو چرخه هایی که بی هدف در کوچه پس کوچه ها میچرخند میترسی از بوق ماشین هایی که ظهر های گرم تابستون جلوی پاهات ترمز میکنندد و تو فقط چهره ادم هایی رو میبینی که در چشم هایشان حس نوع دوستی موج میزند ...... زن که باشی ترس های کوچکی داری ......... زن که باشی ....... مهربانی ات دست خودت نیست خوب میشوی حتی با انان که چندان با تو خوب نبوده اند دلرحم میشوی حتی در مقابل انهاییی که چندان رحمی به تو نداشتن ....... زن که باشی ........ در باره ات قضاوت میکنند در باره هر لبخندی که بی ریا نثار هر احمقی کرده ای در باره زیبایی هایت که دست خودت نبوده و نیست در باره تارهای موهایت ........ که بیخیال از نگاه شک الوده ی احمق ها از روسری بیرون ریخته اند .......... در باره روح و جسمت در باره تو و زن بودنت عشقت قضاوت میکنند ........ فروغ فرخزاد @ailar_ghofrani https://www.instagram.com/invites/contact/?i=pm1npjur1z8l&utm_content=192reh3

خواب دیده ام شعر گفته ام ، 💖 شعر و صدا :گلناز مصدق

29 maj 2020 | 3 min

خواب دیده ام شعر گفته ام من تو را در خواب نه اما خواب دیده ام تماشای آسمان از زیر اقیانوس تماشای جاده کنارتو پشت فرمان از پشت چشم های تار و اشک آلود من خواب دیده ام روبه روی در نشسته ام منتظرم که بیایی دارم برایت خواب هایم را می گویم و تو میدانی که چقدر حقیقت دارند من خواب هستم در تمام نفس هایت که در سینه حبس شد در تمام چشم های که به لب هایم دوخته شد شب هایی که تو در آنها پنهان می شوی و تا صبح شعر میگویی من خواب هستم و میدانم تو مریم هایت را که شعر شدند بیشتر از من دوست داری قطار می رود من تو را از پشت شیشه های بارانی در تاریکی تونل های روشن و کم عمق خیس تر از خیسی رویاهایم می بینم تمام بوسه هایت روی گونه هام خشک شده تند در تمام ولیعصر تا تئاتر شهر جنازه ی خنده های تلخ خسته ام با بوی عطر تمام شده ی تو از هفته های پیش مانده است تو هنوز نرفتی و من شعر میگویم تن تو عطر شب را میدهد استخوان هایم تا سوز سرمای مرگ می روند و چشمانم در تنگی آغوش تو در لابه لای کتاب های خوانده و نخوانده از دروغ هایت خمار می شوند تو در تمام آن شب هایی که تنم آه می کشید قلب تنهای کسی را دوست داشتی تو در قرنیه های پر از سکوتت کسی را کشتی که من بود من خواب هستم و می دانم تمام دروغ هایم حقیقی تر از وجود احتمالی توست در شبی که تنم خسته ی نبودنت است در تمام تنت غلت می زنم و میدانم خواب هستم https://www.instagram.com/invites/contact/?i=pm1npjur1z8l&utm_content=192reh3:آدرس اینستا رادیو شعر پارسی

لیلی وقتی که پاک میکنی خط چشمت را،شعر: 💖 نصرت رحمانی، 💖 صدا:امیرنجفی

28 maj 2020 | 2 min

خانه ی دوست كجاست؟ در فلق بود كه پرسيد سوار، 💖 شاعر:سهراب سپهری، 💖 صدا:امیرنجفی

28 maj 2020 | 2 min

زرد ها بی خودی قرمز نشدند، 💖 صدا:امیر نجفی 💖 ،شعر:نیما یوشیج

28 maj 2020 | 1 min

از تهی سرشار ، جویبار لحظه ها جاریست 💖شعر :مهدی اخوان ثالث، 💖 صدا:امیر نجفی

28 maj 2020 | 1 min

با غزل باز کنم سلسله ی موی تو را ، 💖 شعر و صدا مهسا ایمانی

27 maj 2020 | 2 min

من تو را سرودم در هر روز بارانی 💖 ،گلناز مصدق

27 maj 2020 | 4 min

من تو را سرودم در هر روز بارانی در آغوش دختر های هرزه ی خیابانی من تو دوست دارم مانند سایه ی یک درخت در زمستان در تنهایی قطره قطره های باران در اتوبوس های مسیر شعرهایم به قبرستان من دوستت داشتم زیبای فرسوده مرده در نگاه های دختران شهر تنهای بی رحم گمشده در خیابان های سیلابی سیل اشک های خشک شده در چشمانت ستاره های سوخته آرزهای تاریک چشمان مفلوک زل زده به شب های تنهایی اه من چقدر دوستت داشتم مانند شعر های تازه سروده شده مانند غروب های بی رنگ آسمان وتو پر از درد بودی در من در چشمان تمام دخترکان عاشق چشم هایت تو چقدر من را شعرهایم را آرزو هایم را دیوانگی هایم را دیگر یادم نمی آید فراموشی روزهای پر دغدغه ات شده ام بسرایم برایت مدام که نخوانی و نبینی که چقدر دیوانه هستم مفلوک در به در به دنبال چشمانت شعر های بی نشانی آغاز شونده با نام مرد های نامانوس شعر های تنها خیابان های بی کس کتاب هایی پر از درد های رنگی من بن بست حرف های ناگفته ات تو درد های خاموشی از من اه همان هنگام در همان و همین هایی که هیچ شد دقیق در همان جایی که پایان یافتم در واگویی های هر روزه ام که به تو به تو به خودم ختم شد به تنهایی به سوزش سر انگشتانم در سرما به شعر هایی که هیچ وقت خوانده نشد و فریاد هایی که هیچ گاه انگاشته نشد من باز تو را در خیال خود می انگارم در کلیشه ای ترین واژه های غم در مسمم ترین درد های درد مگر میشود در شب هایی که نیستی شعر ننوشت مگر میشود دیوانه نشد و باز من چقدر دیوانه بودم که دوستت داشتم بگذار هر روز واگویه هایم را برات بخوانم من تنها هستم و میخواهم سکوتم را با نام تو بشکنم بگذار صدایت کنم 💖 گلناز مصدق https://www.instagram.com/invites/contact/?i=pm1npjur1z8l&utm_content=192reh3

گریه های تلخ او با ادعایش جور نیست 💖 شعر و صدا :مریم ناظمی، گریه های تلخ او با اداعایش جور نیست

26 maj 2020 | 2 min

در دلم آهن تفتیده ی بسیاری هست ....وای از آن دم که بخواهم دهنی باز کنم 💖 شعر و صدا علیرضا آذر

26 maj 2020 | 17 min

خواننده: میلاد بابایی موزیک: میلاد بابایی تنظیم: میلاد بابایی .. علی تیرداد مدیر تولید: محمدرضا نیکفر استودیو حافظ شرق با تشکر از استاد محسن صمدی طراح کاور: سیروان مهدوی دکلمه اثر انگشت شعر و دکلمه: علیرضا آذر خواننده و آهنگساز: میلاد بابایی روز میلاد من است آمده‌ام دست کشم به سر و گوشِ عرق کرده‌ی دنیای خودم قول دادم که در این شعر فقط من باشم تا خودم با همه خود باشم و تنهای خودم ردِ انگشتِ تو بر سینه‌ی سیب است هنوز من غلط کرده و مغضوبِ خداوند شدم بعد از آن هم که تو با سنگ زدی شیشه شکست من خریدارِ تن و جای کمربند شدم شک نکن بی‌من از این ورطه گذر خواهی کرد به نشانی که نماند از بدنم فکر نکن من که از منطق و دستورِ حقیقت گفتم به مضامینِ مَجازیِ تنم فکر نکن باز با این همه هروقت غمی شِیهه کشید من همین نبشِ چنار و چمنم،فکر نکن قول دادم که در اندیشه‌ی خود حبس شوم دل به بالا و بلندای خیالی ندهم دوست دارم که خودم پشت خودم باشم و بس به تنِ هیچ عقابی پَر و بالی ندهم تو که رفتی پیِ تاب و طپش رود، برو به قدم‌های اسیرِ لجنم فکر نکن من به دستان خودم گورِ خودم را کندم به پذیرایی و دفن و کفنم فکر نکن من محالم،تو به ممکن شدنم فکر نکن و به آلودگیِ پیرهنم فکر نکن گرچه رو زخمی‌ام و دست‌کج و تند زبان به سر و صورت و دست و دهنم فکر نکن تو که از منزلِ منقل تبر آوردی باز هی به آیا بزنم یا نزنم فکر نکن بختِ نامرد بزن بد به دلت راه نده به غم‌انگیزیِ فرزند و زنم فکر نکن نفسی تازه کن و اره بکِش،شاخه بریز به غمِ جوجه کلاغی که منم فکر نکن شک نکن بی‌من از این ورطه گذر خواهی کرد به نشانی که نماند از بدنم فکر نکن من که از منطق و دستورِ حقیقت گفتم به مضامینِ مَجازیِ تنم فکر نکن باز با این همه هر وقت غمی شیهه کشید من همین نبشِ چنار و چمنم،فکر نکن یا که خاکی به سرِ آینه‌ی بکر کنید یا از اینجا به غبارِ سخنم فکر کنید شانه بر شانه‌ی هم پشت به هم ساییدند خرده شن‌ها صف و صف پشت هم انبوه شدند مثل واگیرترین حادثه دورم کردند قطعه‌های بدنم بافتی از کوه شدند قد کشیدم سرِ دوشم به لبِ ابر رسید سر برآوردم و دیدم که چقدر الوندم عهد کردم که اگر پای کسی فتحم کرد قامتش را سرِ سبابه‌ی خود می‌بندم عهد کردم که اگر دست کسی لمسم کرد کولیِ دشت شوم معرکه آغاز کنم در دلم آهنِ تَف‌دیده‌ی بسیاری هست وای ازآن دَم که بخواهم دهنی باز کنم آنچنان مست کنم روح بچرخد در من آنچنان نعره زنم سقفِ زمین چاک شود آنچنان شانه به لرزانم و هی هی بکنم که برای همه‌ی دشت خطرناک شود این تهوع که مرا هست تو را خواهد کشت آنچه من خورده‌ام از حدِ خودم بیشتر است می‌رود بمبِ دلم فاجعه آغاز کند هر کسی دورتر است،عاقبت‌اندیش‌تر است ناگهان شد که زمین نبضِ جنونش زد و بعد خونم از حلق به جوش آمد و نابود شدم در جهانی که پُر از فرضیه‌های شدن است واقعا سوختم و باختم و دود شدم آن که جان کَند و خطر کرد و به بالا نرسید آن که دائم هوسِ سوختنِ ما می‌کرد آن که از هیچ نگاهی به تماشا نرسید کاش می‌آمد و از دور تماشا می‌کرد زیر خاکسترم انگار دری باز شد و ساقه‌ی سیب شدم،حسرتِ حوّا برخاست سیبِ دندان‌زده از دست تو افتاد به خاک گرد و خاک از لبه‌ی عِقدِ ثریا برخاست شاخه در شاخه فریبم،سبدی سیب بچین دامنی از تبِ گندم ببر و نانش کن با سکوتی که تو داری سرِ زا می‌میری بغضِ اندوخته را لو بده عصیانش کن شاخه‌هایم هوسِ پنجه‌ی چیدن دارند من درختم،تو به اندازه‌ی من انسانی من اسیرم،تو برو شاخِ زمین را بشکن گور بابای سر و این همه سرگردانی منطقِ جاذبه در فلسفه‌اش پنهان بود تا که تقدیر به دستانِ من افتاد از دست جذبه‌ی ذهنِ زمین زیر معما می‌ماند پاسخ از دامنِ من بود اگر کشفی هست میوه از دامن من بود اگر روزِ هُبوط آدم از وسوسه افتاد زمین انسان شد آه اگر سیب نبود عشق چه باید می‌کرد من رسیدم که دل از بندِ دل آویزان شد ردِ انگشتِ تو بر سیلیِ سیب است هنوز من غلط کردم و مغضوبِ خداوند شدم بعد از آن هم که تو با سنگ زدی شیشه شکست من خریدارِ تن و جای کمربند شدم ردِ انگشتِ خودت بود ولی ما خوردیم شوکران از لبِ لیوانِ تو خوردن دارد موجِ کف کرده‌ و طوفانی و بی‌ماه و نگاه دل به این ورطه‌ی تاریک سپردن دارد رد انگشتِ تو بر گودیِ فنجان من است از کجا دست به آینده‌ی فالم بردی همه دیدند که یک سیبِ معلق دارم لعنتی پیش خودم زیر سوالم بردی رد انگشت تو بر پیرهنِ پاره‌ی من بر تنم جز اثرِ مرگ مگر چیزی هست در لباسی که از این معرکه‌ها می‌گذرد سایه‌ی بی‌سر و پایی‌ست اگر چیزی هست رد انگشت تو بر حلق من و حلق خودت هر دوتامان سرِ کیفیم که مرگ آمده است کفن گرم به تن کن https://www.instagram.com/invites/contact/?i=pm1npjur1z8l&utm_content=192reh3

وقتی از دست دل من دلتان می گیرد 💖 روح اله ستایش احدی 💖 صدا بهارک قدیری

25 maj 2020 | 1 min

من تا آخرین آرزویم زنده خواهم ماند تو تا آخرین آرزویم زنده خواهی ماند..💖 شعر و صدا :گلناز مصدق

24 maj 2020 | 2 min

من تا آخرین آرزویم زنده خواهم ماند تو تا آخرین آرزویم زنده خواهی ماند آرزویی که سبز شد در توهم های مه هاآلود در درد جنین های مرده در شعر های دروغین چراغ های سرعت اتوبان های خلوت قطار هایی که میروند و بی تو باز میگردند در خیابان راه میروم به چهره های گمشده به یادت لبخند میزنم ما مرده های زنده ایم در داستان های دردناک که خنده دار می شوند دست هایی که به سمت زیبایی هایت دراز می شوند با هرکس خاطره ای با تو اما درد جای لکه های خونین روی دو تا لب من کبودی هایم از تو را دوست دارم جای اشک هایت روی تنم بوسه های دیگری است می‌خندم در قهقهه هایم زجه میزنم در تو که خبری از بودنت نیست امشب از خانه خواهم گریخت از مادرم که در آغوشش بغض های چندین و چند ساله ام را پنهان کردم مادر اه از غم هایی که توهم آن ها را نفهمیدی اه بازگرد مرا در آغوش بگیر من بیش از این زنده نخواهم ماند ای کاش میدانستی آخرین لحظه های زندگیم را مردگی هایم را در تمام تنت در بوی پیرهنت سرم گیج میرود پایم پیچ میخورد خواب دیدمت از مرگ با من سخن نگو ما هیچ وقت زنده نبوده ایم نگاه کن نگاهش کنید نگاهت میکنم در آسمانی که حالا ابری است من بیدارم و لبهایت سرخ سرخ واقعی پر از حقیقت من تا آخرین آرزویم زنده خواهم ماند تو تا آخرین آرزویم زنده خواهی ماند گلناز مصدق https://www.instagram.com/invites/contact/?i=pm1npjur1z8l&utm_content=192reh3

هنگامی که مسلسل به غشغشه افتاد مرگ برابرِ من نشسته بود 💖 شعر و صدا احمد شاملو

24 maj 2020 | 71 min

مرا زین گفت‌وگوی عشق بنیاد که دارد نسبت از شیرین و فرهاد غرض عشق است 💖 وحشی بافقی 💖 نوژان احمدی

24 maj 2020 | 342 min

بیا بیا که مرا با تو ماجرایی هست....💖 غزلیات سعدی 💖 راوی علیرضا معینی

23 maj 2020 | 1792 min

ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله بن مشرّف، متخلص به سعدی، شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی قرن هفتم است. اهل ادب به او لقب‌های استادِ سخن، پادشاهِ سخن، شیخِ اجلّ و حتی به‌طور مطلق، استاد داده‌اند. جلد چهارم «مجموعه غزل های سعدی» شامل ۱۸۶ غزل (غزل‌های شماره ی ۴۵۱ تا ۶۳۷) است؛ درواقع در هر جلد ۱۵ فصل و در هر فصل ۱۰ غزل به ترتیب قرار گرفته است. اما در فصل های ۱۳ و ۱۴ تعداد غزل ها ۲۰ غزل است و در فصل ۱۵ و پایانی تعداد غزل ها ۲۷ غزل است. مطلع هر غزل را با صدای «مهتاب معینی» می‌شنوید و غزل کامل را استاد «علیرضا معینی» خوانده است. «سجاد محرابی»، نوازنده تار و نی، برای این مجموعه قطعاتی را بداهه‌نوازی کرده‌ و «فاطمه منشی‌پور» مشاور تهیه بوده و دکتر «رضا رفائی»، کارشناس و ناظر ادبیات، با ما همکاری داشته است. همچنین پالایش صوتی را « مریم بابایی » انجام داده است. *** درباره غزلیات سعدی: غزلیات سعدی مجموعهٔ شعرهایی‌ است که سعدی در قالب غزل سروده و تاکنون چندین استاد زبان فارسی، تصحیح‌‌های متعددی از آن منتشر کرده‌اند. سعدی حدود ۷۰۰ غزل دارد. او در سرایش غزلیات، به زبان سنایی و انوری توجه ویژه‌ای داشته‌ است. بسیاری از صاحب نظران بر این باورند که غزل در اشعار سعدی و حافظ به اوج رسیده‌ است. محور بیشتر غزل‌های سعدی، عشق است. سعدی از معدود شاعرانی است که غزل‌های عاشقانه‌اش، از ابتدا تا انتها، عاشقانه باقی می‌ماند. غزل‌های عاشقانهٔ سعدی، به سادگی، خلوص و زمینی بودن شهره‌اند. وی همچنین در سرایش غزلیات خود، به وزن‌های دوری (اوزان طرب‌انگیز مانند فَعَلاتُ فاعِلاتُن فَعَلاتُ فاعِلاتُن یا مُفتَعِلُن مَفاعِلُن مُفتَعِلُن مَفاعِلُن) توجه ویژه‌ای نشان داده‌ است. علاوه بر غزل‌های عاشقانه، سعدی غزل‌های عارفانه و غزل‌های پندآموز نیز سروده‌ است. فروغی در تدوین کلیات سعدی، غزل‌های پندآموز و عارفانه را از بقیه غزل‌ها جدا کرده و در فصلی مجزا با عنوان «مواعظ» آورده‌ است. غزلیات سعدی در چهار کتابِ «طیبات»، «بدایع»، «خواتیم» و «غزلیات قدیم» گردآوری شده‌ است. غزلیات قدیم را سعدی در دوره جوانی سروده و سرشار از شور و شعف است. خواتیم مربوط به دوران کهنسالی سعدی و دربرگیرنده زهد و عرفان و اخلاقیات است. بدایع و طیبات، مربوط به دوران میان‌سالی و پختگی سعدی‌اند؛ هم شور و شعف جوانی و هم زهد و عرفان را دربرمی‌گیرند. طیبات و بدایع، به لحاظ هنری، به دو بخش دیگر برتری دارد. در برخی از نسخه‌های کلیات سعدی، غزل‌های ملمع در بخش جداگانه‌ای با نام «ملمعات» آمده‌ است که به نظر محمدعلی فروغی یک تقسیم‌بندی جعلی است؛ چون در نسخه‌های قدیمی، مشاهده نشده‌ است. علی دشتی وجه تمایز سعدی از دیگر غزل سرایان را در طنین و ترنمی می‌داند که در اشعار و به‌خصوص غزلیات وی وجود دارد. به تعبیر وی «موزونی و خوش آهنگی» کلام در غزلیات سعدی به سادگی قابل توصیف نیست. دشتی آن را به یک منحنی یا دایره تشبیه می‌کند که در آن پیوستگی واژگان با هیچ زاویه‌ای شکست برنمی‌دارد. http://book.iranseda.ir/detailsalbum/?VALID=TRUE&g=256937

پیکر تراش پیرم و با تیشه خیال یک شب تو را ز مرمر شعر آفریده ام 💖 نادر نادرپور 💖 امیر نجفی

23 maj 2020 | 2 min

یک روز نسل آدمی از بن خشک خواهد شد 💖 شعر #مریم_ناظمی 💖 صدا #آیلار_غفرانی

23 maj 2020 | 1 min

من به پايان دگر نينديشم كه همين دوست داشتن زيباست 💖 فروغ فرخزاد 💖 صدا نیکی کریمی

23 maj 2020 | 32 min

روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است آری! افطار رطب در رمضان .. 💖 شاطر عباس صبوحی💖آیلار غفرانی

22 maj 2020 | 1 min

همه قبیله ی من عالمان دین بودند .....مرا معلم عشق تو شاعری آموخت 💖غزلیات سعدی

22 maj 2020 | 124 min

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید 💖 وحشی بافقی 💖 دکلمه شیدا شهرزاد

22 maj 2020 | 10 min

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید داستان غم پنهانی من گوش کنید قصه بی سر و سامانی من گوش کنید گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم ساکن کوی بت عربده‌جویی بودیم عقل و دین باخته، دیوانهٔ رویی بودیم بستهٔ سلسلهٔ سلسله مویی بودیم کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود یک گرفتار از این جمله که هستند نبود نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت سنبل پرشکنش هیچ گرفتار نداشت این همه مشتری و گرمی بازار نداشت یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت اول آن کس که خریدار شدش من بودم باعث گرمی بازار شدش من بودم عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او داد رسوایی من شهرت زیبایی او بس که دادم همه جا شرح دلارایی او شهر پرگشت ز غوغای تماشایی او این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد کی سر برگ من بی سر و سامان دارد چاره اینست و ندارم به از این رای دگر که دهم جای دگر دل به دل‌آرای دگر چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود من بر این هستم و البته چنین خواهدبود پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی‌ست حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی‌ست قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دویکی‌ست نغمهٔ بلبل و غوغای زغن هر دو یکی‌ست این ندانسته که قدر همه یکسان نبود زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود چون چنین است پی کار دگر باشم به چند روزی پی دلدار دگر باشم به عندلیب گل رخسار دگر باشم به مرغ خوش نغمهٔ گلزار دگر باشم به نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش سازم از تازه جوانان چمن ممتازش آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست می‌توان یافت که بر دل ز منش باری هست از من و بندگی من اگرش عاری هست بفروشد که به هر گوشه خریداری هست به وفاداری من نیست در این شهر کسی بنده‌ای همچو مرا هست خریدار بسی مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است راه صد بادیهٔ درد بریدیم بس است قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است اول و آخر این مرحله دیدیم بس است بعد از این ما و سرکوی دل‌آرای دگر با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر تو مپندار که مهر از دل محزون نرود آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود وین محبت به صد افسانه و افسون نرود چه گمان غلط است این ، برود چون نرود چند کس از تو و یاران تو آزرده شود دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود ای پسر چند به کام دگرانت بینم سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم مایه عیش مدام دگرانت بینم ساقی مجلس عام دگرانت بینم تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند چه هوسها که ندارند هوسناکی چند یار این طایفه خانه برانداز مباش از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش می‌شوی شهره به این فرقه هم‌آواز مباش غافل از لعب حریفان دغا باز مباش به که مشغول به این شغل نسازی خود را این نه کاری‌ست مبادا که ببازی خود را در کمین تو بسی عیب شماران هستند سینه پر درد ز تو کینه گذاران هستند داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند غرض اینست که در قصد تو یاران هستند باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری واقف کشتی خود باش که پایی نخوری گر چه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت شد دل‌آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت حاش لله که وفای تو فراموش کند سخن مصلحت‌آمیز کسان گوش کند

اي درختِ معرفت، جز شكّ و حيرت نيست بارت يا كه من باري نديدم، 💖 درخت معرفت 💖 شعر و صدا ا خوان ثالث

21 maj 2020 | 59 min

اهدا به دكتر عبد الحسين زرين كوب اي درختِ معرفت، جز شكّ و حيرت نيست بارت يا كه من باري نديدم، غير از اين بر شاخسارت برزمينت كِشت و بردت سر به سوي آسمانها باغبانِ شوخ چشمِ پير و پنهان آبيارت يا از آن سر شاخه هاي دور و پنهان از نظرها ميوه اي ديگر فرو افكن براي خواستارت، يا بر آي از ريشه و چون من به خاك مرگ درشو تا نبينم سبز زين سان ، هم زمستان هم بهارت حاصلي جز حيرت و شك ، ميوه ا ي جز شكّ و حيرت چيست جز اين ؟ نيست جز اين ، ا ي درخت پير، بارت عمرها بُردي و خوردي ، غير از اين باري ندادي حيف،حيف از اينهمه رنجِ بشر، در رهگذارت چند و چونِ فيلسوفان، چون بَرِ ديوارِ ندبه ست پيرك چندي زَنخ زن ، ريش جنبان در كنارت وعده هاي اين ، همه نقل ست و عقلِ دير باور شاخه اي از توست،چون بپذيرد اين شعر و شعارت ؟ قيل و قال آن ، همه وهم ست و فهمِ جستجوگر هركران پويد كه گردد همعنان باشهسوارت شهرِافلاطون ابله ، ديده با پسكوچه هايش گشته، وز آن بازگشتم ، مي كُند خَمرش خمارت ما غلامانيم و شاعر (1) ، در فنون جنگ ماهر سنگ ، چون اردنگ مي سازيم ، ا ي ابله نثارت چيستي و از كجائي اي گياهِ ريشه درگم وي بنفشه ي اطلسي ، آيا شناسم من تبارت ؟ اي كلاغِ صبحهاي روشن و خاموش برقي خوشتر از هر فيلسوفي دوست دارم قارقارت پال پال و كورمالان ، من كه عمري خرج كردم زيرِسردِ بي مرّوت سايه ات ، يعني حصارت چون گشودم چشم عبرت ، ناگهان ديدم كه بيگه پرده اي برفينه پوشيده سرم ، يعني غبارت من غبارِگردباد آسا بسي در دور و نزديك ديده ام ، امّا نديدستم كه آيد زآن سوارت هم« ندار»ي با من و هم تا گل قالي ـ حصيرم مي برد دارو ندار ، ا ي پير ليلاجان ، قمارت مرغزارِگونه گون سبز تورا ، نزديك يا دور گرخوش و ناخوش ، چريده ست اين غزال بي قرارت گرم و سردت ديده و خشك وتر و نزديك ماهت يا كه مهر دور ، و تن بس شسته در هر آبشارت ديده پنهان و آشكارا ، مرغزاران تو هر جا نيستم چونان كه پنداري تو ، چندان شرمسارت ليك از اين ديدار و دانش ، دل سوي اشراق و تابش خواند و بدرود با پيرابلقِ ليل و نهارت چون « سمك» شادي خورِ عيّار مردان جهانم بُلحسن گوید : «سوي خرقان كش ، ا ي ماهي ، مهارت گر چه خود را دور از هر باد مي پنداري ، اما ديده ام بسيار دست افشان به هر بادي چنارت » سوی شهر شعرگردم باز، و دیوار از هوایش زانکه دیوار آهنین ملکی است،هیچستان دیارت گلبن داوودي(2) پاييز روشن ، خواهد اميد كاي درخت معرفت ، جز شك و حيرت نيست يارت . تهران خرداد 1364 (1

هرگز از مرگ نهراسيده ام اگر چه دستانش از ابتذال، شکننده تر بود.💖 شوکران 💖 شعر و صدا شاملو

21 maj 2020 | 55 min

آن کلاغی که پرید از فراز سر ما و فرو رفت در ..... 💖 فتح باغ 💖 شعر و صدا فروغ فرخزاد

21 maj 2020 | 23 min

فتح باغ آن کلاغی که پرید از فراز سر ما و فرو رفت در اندیشهٔ آشفتهٔ ابری ولگرد و صدایش همچون نیزهٔ کوتاهی، پهنای افق را پیمود خبر ما را با خود خواهد برد به شهر همه میدانند همه میدانند که من و تو از آن روزنهٔ سرد عبوس باغ را دیدیم و از آن شاخهٔ بازیگر دور از دست سیب را چیدیم همه میترسند همه میترسند، اما من و تو به چراغ و آب و آینه پیوستیم و نترسیدیم سخن از پیوند سست دو نام و همآغوشی در اوراق کهنهٔ یک دفتر نیست سخن از گیسوی خوشبخت منست با شقایق‌های سوختهٔ بوسهٔ تو و صمیمیت تن هامان، در طراری و درخشیدن عریانیمان مثل فلس ماهی‌ها در آب سخن از زندگی نقره‌ای آوازیست که، سحر گاهان فوارهٔ کوچک میخواند مادر آن جنگل سبز سیال شبی از خرگوشان وحشی و در آن دریای مضطرب خونسرد از صدف‌های پر از مروارید و در آن کوه غریب فاتح از عقابان جوان پرسیدیم که چه باید کرد همه میدانند همه میدانند ما به خواب سرد و ساکت سیمرغان، ره یافته‌ایم ما حقیقت را در باغچه پیدا کردیم در نگاه شرم‌آگین گلی گمنام و بقا را در یک لحظهٔ نامحدود که دو خورشید به هم خیره شدند سخن از پچ پچ ترسانی در ظلمت نیست سخن از روزست و پنجره‌های باز و هوای تازه و اجاقی که در آن اشیاء بیهده میسوزند و زمینی که ز کشتی دیگر بارور است و تولد و تکامل و غرور سخن از دستان عاشق ماست که پلی از پیغام عطر و نور و نسیم بر فراز شبها ساخته‌اند به چمنزار بیا به چمنزار بزرگ و صدایم کن، از پشت نفس‌های گل ابریشم همچنان آهو که جفتش را پرده‌ها از بغضی پنهانی سرشارند و کبوترهای معصوم از بلندی‌های برج سپید خود به زمین مینگرند

آلبوم ستاره ها 💖 حسین پناهی

21 maj 2020 | 60 min

کنار خودم مینشینم کنارم شلوغ است 💖 بی نامی 💖 شعر و صدا علیرضا آذر

21 maj 2020 | 17 min

کنار خودم مینشینم کنارم شلوغ است و از سفره ی زندگی هرچه خوردم دروغ است خودم با خودم پشت میزم غریبه ام مریضم اجازه دهید آخرین چای خود را بریزم خودم با خودم گوشه ای از غمم می‌نویسم هنوز عشق شعرم برای نوشتن مریضم دلم آشیان ابابیل وهم و خیال است قسر رفتن از سنگ باران شعرم محال است در اندیشه ام دیو مضمون سبک‌سر نشسته و بر دفترم عقده ای غول‌پیکر نشسته زنی که جنونش جنینی به دنیا نیاورد عروسم دو خط شعر وامانده بالا نیاورد زمینگیرم و دیدن و لمس پایان بعید است کسی رشته های رسیدن به ما را جویده ست؟ چه غم که شعورم رسیده به جولان جاده جهان رخصت ماندگاری به شاعر نداده کرختم شبیه کسی که نخوابیده شب را و تسخر زده از لجاجت ادیب و ادب را کج و معوجم مثل یک گریه پشت لبخند کرختم شبیه لباسی که افتاده از بند بگویید همسنگ من در ترازو چه دارید؟ مرا روبروی کدام آرزو می‌گذارید؟ که من ختم دردم مرا خط پایان ببینید تگرگم مرا از پس شیشه هاتان ببینید من از تیره ی خون و فامیل مرگم بفهمید خطر نوشتان قصه ام را اگر کم بفهمید خداوند طوفان و هوهوی سرد زمانم تمام جهان دود بدمزه‌ای در دهانم چه مردان که با زخم من دل به توتون سپردند چه زن ها که دل را به محرابی از خون سپردند نهالم که سیگاری از برگ خود در دهانم قسم خورده‌ام بر سر نعش شعرم بمانم من از دوره ای آمدم که جهان مثنوی بود فقیر درِ خانه در مکتب مولوی بود و شمس شریف عزت مقصدش شهرمان بود و هر کودکی در صف آب و نان قهرمان بود من از دوره ای آمدم که اگر می‌شکستند به قدر نیاز از درختان تر میشکستم من از دوره ای آمدم که خزانش خزان بود و باران بی پرده با پنجره مهربان بود زنان دامن چینی و خال هندی نبودند پسرها دو خط نامه را مثنوی می‌سرودند من از دوره ای آمدم که افق نردبان داشت و عشق ارتفاعی به اندازه ی آسمان داشت کلاف جهان اینچنین درهم و گم نمی‌شد و هرگز پدر خاک یک ساق گندم نمی شد سر سفره های ادب نان نبود و خدا بود شرافت برامان حسابی حسابش جدا بود خدامان خودی بود و با چشممان دیده بودیم و صد مرتبه سیب همسایه را چیده بودیم و مادر که حل شد میان شب و آتش و آب و مادر خلاصه شد آخر به گهواره ی خواب و مادر که هر شب تماشا به لولای دربست مگر در جهان از دل مادر آیینه تر هست؟ به فحشش کشیدند و شاعر زبان در دهان بست مگر در جهان از دل مادر آیینه تر هست؟ متن آهنگ بی نامی علیرضا آذر الهی به این خانه‌های کنار زمستان به این عقده های پر از باد و بوران و طوفان به این چشمه های غضب کرده در مکتب شعر به دنیای خالی تنگ آمده در شب شعر کنار تمنای شهوت تمنای دیدن به آن لحظه های به زور لگد قد کشیدن کنار حماسی ترین لحظه ی فحش و نیرنگ به چشم رفیقان پهلو نشین نظرتنگ نگاهی کن و دستشان را به دست خودت گیر که از پای دیوانگان واشده بند و زنجیر مرا روبروی خودم از خودت رو مگردان که این دفعه می‌میرم از دنگ و فنگ خیابان از این پنجره تا خیابان امید وصال است که این زنده بودن فقط زندگی را وبال است و خواهد شکست این تنفس هر عهدی که بسته ست چه کس این جهان قضا را به ریش قدر بست؟ کدامین رفاقت مرا پشت بخل تو گم کرد؟ منی که غمم را جهان دید و طاقت نیاورد من از کوچه ی رنجش و خون به اینجا رسیدم مرا هو کشیدند اگر دست بالا رسیدم هزاران مهاجر در افکار من لانه کردند و خون مرا جرعه جرعه به پیمانه کردند خودم دیده‌ام کاروان ابابیلیان را به خون سرخ کردند سامانیان مولیان را شمایی که در سر سرِ ذبح آینده دارید پس از شوخی تلخ دنیا شما خنده دارید مرا اشتیاق چک و چانه و کلکلی نیست مرا شوق میز و مجیز و صف و صندلی نیست عزیزان، عزیزم به شعری که ناخوانده مانده خدا پای دلدادگی را به شعرم کشانده من از ایل دیوانگانِ رسیده به مرگم شما آخر لطف ِ باران ولی من تگرگم شما آبشارید و من صخره ام این به من چه؟ سرافرازم و جوی جاری به پایین به من چه؟ من عمری نشستم فقط زهرماران چشیدم من از شاعری زخم آن را به دوشم کشیدم که تا نامی از من شنیدید خنجر کشیدید سپس تسمه از گُرده ی هر برادر کشیدید شما که همه زندگیتان فقط صرف من شد و تا حرفی از اسمم آمد دمل ها دهن شد شما که به زیر تن سایه ها سایه دارید چه کاری به اشعار کمرنگ و بی مایه دارید؟ من از محنت و رنج دنیا گرفتارِ دردم دعا کن به ته‌مانده های خودم برنگردم من از زخم نفرت به دل داغ دیرینه دارم و پشت سرم کوهی از نفرت و کینه دارم من از غمزه ی فومنی شعر ناقص ندیدم غزل گفتم و پنجه بر باد و باران کشیدم که در من دو خط یشم و مرمر هنوز از تو دارم کجا مرده شیون؟ که سر بر مزارش گذارم شب اعتصام است و صد محتسب بر مسیرم کنار کدامین غزل جان پناهی بگیرم بگو شاه یوشین قبای پُر از زخم دوران کجای شب تیره و خاکی و خشک تهران بیاویزم و شعر بکر از گریبان درآرم و یا در سرم بوته ی شوکرا

زهر ترین زاویـــه ی شوکران مرگ ترین حقه ی جادوگران 💖 تومور ۱ 💖 شعر و صدا علیرضا آذر

21 maj 2020 | 9 min

زهر ترین زاویـــه ی شوکران مرگ ترین حقه ی جادوگران داغ ترین شهوت آتش زدن تهمت شاعر به سیاوش زدن هر که تو را دید زمین گیر شد سخت به جوش آمدو تبخیر شد درد بزرگ سرطانی من کهنه ترین زخم جوانی من با تو ام ای شعر به من گوش کن نقشه نکش حرف نزن گوش کن شعر تو را با خفه خون ساختند از تو هیولای جنون ساختند ریشه به خونابه و خون میرسد میوه که شد بمب جنون میرسد محض خودت بمب منم ، دور تر ! می ترکم چند قدم دور تر ! از همه ی کودکی ام درد ماند نیم وجب بچه ولگرد ماند حال مرا از من بیمار پرس از شب و خاکستر سیگار پرس از سر شب تا به سحر سوختن حادثه را از دو سه سر سوختن خانه خرابی من از دست توست آخر هر راه به بن بست توست * چک چک خون را به دلم ریختم شعر چه کردی که به هم ریختم ؟ گاه شقایق تر از انسان شدی روح ترک خورده ی کاشان شدی شعر تو بودی که پس از فصل سرد هیچ کسی شک به زمستان نکرد زلزله ها کار فروغ است و بس ؟ هر چه که بستند دروغ است و بس تیغه ی زنجان بخزد بر تنت خون دل منزویان گردنت شاعر اگر رب غزل خوانی است عاقبتش نصرت رحمانی است حضرت تنهای به هم ریخته خون و عطش را به هم آمیخته کهنه قماری است غزل ساختن یک شبه ده قافیه را باختن دست خراب است چرا سر کنم ؟ آس نشانم بده باور کنم دست کسی نیست زمین گیری ام عاشق این آدم زنجیری ام شعله بکش بر شب تکراری ام مرده ی این گونه خود آزاری ام من قلم از خوب و بدم خواستم جرم کسی نیست ، خودم خواستم شیشه ای ام سنگ ترت را بزن تهمت پر رنگ ترت را بزن سارق شبهای طلاکوب من میشکنم میشکنم خوب من * منتظر یک شب طوفانی ام در به در ساعت ویرانی ام پای خودم داغ پشیمانی ام مثل خودت درد خیابانی ام "با همه ی بی سر و سامانی ام باز به دنبال پریشانی ام" مرد فرو رفته در آیینه کیست ؟ تا که مرا دید به حالم گریست ساعت خوابیده حواسش به چیست ؟ مردن تدریجی اگر زندگی ست "طاقت فرسودگی ام هیچ نیست در پی ویران شدنی آنی ام" من که منم جای کسی نیستم میوه ی طوبای کسی نیستم گیج تماشای کسی نیستم مزه ی لبهای کسی نیستم "دلخوش گرمای کسی نیستم آمده ام تا تو بسوزانی ام" خسته از اندازه ی جنجال ها از گذر سوق به گودال ها از شب چسبیده به چنگال ها با گذر تیر که از بال ها "آمده ام با عطش سال ها تا تو کمی عشق بنوشانی ام" شعر اگر خرده هیولا شدم آخر ابَر آدم تنها شدم گاه پریشان تر از این ها شدم از همه جا رانده ی دنیا شدم "ماهی برگشته ز دریا شدم تا تو بگیری و بمیرانی ام" وای اگر پیچش من با خمت درد شود تا که به دست آرمت نوش خودم زهر سراپا غمت بیشترش کن که کمم با کمت "خوب ترین حادثه میدانمت خوب ترین حادثه میدانی ام ؟" غسل کن و نیت اعجاز کن باز مرا با خودم آغاز کن یک وجب از پنجره پرواز کن گوش مرا معرکه ی راز کن "حرف بزن ابر ِ مرا باز کن دیر زمانی است که بارانی ام" قحطی حرف است و سخن سالهاست قفل زمان را بشکن سال هاست پر شدم از درد شدن سال هاست ظرفیت سینه ی من سال هاست "حرف بزن حرف بزن سال هاست تشنه ی یک صحبت طولانی ام" * روز و شبم را به هم آمیختم شعر چه کردی که به هم ریختم ؟ یک قدم از تو همه ی جاده من خون بطلب ، سینه ی آماده ؛ من شعر تو را داغ به جانت زدند مهر خیانت به دهانت زدند هر که قلم داشت هنرمند نیست ناسره را با سره پیوند نیست لغلغه ها در دهن آویختند خوب و بدی را به هم آمیختند ملعبه ی قافیه بازی شدی هرزه ی هر دست درازی شدی کنج همین معرکه دارت زدند دست به هر دار و ندارت زدند سرخ تر از شعر مگر دیده اید ؟ لب بگشایید اگر دیده اید تا که به هر وا ژه ستم میشود دست ، طبیعی است قلم میشود وا ژه ی در حنجره را تیغ کن زیر قدم ها تله تبلیغ کن شعر اگر زخم زبان تیز تر شهر من از قونیه تبریز تر زنده بمان قاتل دلخواه من محو نشو ماه ترین ماه من مُردی و انگار به هوش آمدند هی ! چقدر دست برایت زدند !

بانوی من! ای جسم مرا روح دمادم 💖 شعر و صدا #مه_زاد_رازی

21 maj 2020 | 1 min

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد 💖فروغ فرخزاد 💖 خسرو شکیبایی 💖 پری خوانی

21 maj 2020 | 71 min

خدای را مسجد من كجاست ای ناخدای من؟ در كدامین جزیره‌ی آن آبگیر ایمن است 💖 شعر و صدا احمد شاملو

20 maj 2020 | 71 min

خدای را مسجد من كجاست ای ناخدای من؟ در كدامین جزیره‌ی آن آبگیر ایمن است كه راهش از هفت دریای بی‌زنهار می‌گذرد؟ از تنگابی پیچاپیچ گذشتیم – با نخستین شام سفر – كه مزرع سبز آبگینه بود. و با كاهش شب – كه پنداری در تنگه‌ی سنگی جای خوش‌تر داشت – به در یایی مرده درآمدیم – با آسمانِ سربیِ كوتاهش – كه موج و باد را به سكونی جاودانه مسخ كرده بود. و آفتابی رطوبت زده را – كه در فراخیِ بی‌تصمیمی خویش سرگردانی می‌كشید، و در تردیدِ میان فرو نشستن یا برخاستن به ولنگاری یله بود-. □ ما به سختی در هوای گندیده‌ی طاعونی دَم می‌زدیم و عرق‌ریزان در تلاشی نومیدانه پارو می‌كشیدم بر پهنه خاموشِ دریایی پوسیده كه سراسر پوشیده ز اجسادی‌ست كه چشمان ایشان هنوز از وحشت توفان بزرگ بر گشاده است و از آتش خشمی كه به هر جنبنده در نگاه ایشان است نیزه‌های شكن‌شكن تندر جستن می‌كند. و تنگاب‌ها و دریاها. تنگاب‌ها و دریاهای دیگر… آنگاه به دریایی جوشان درآمدیم، با گرداب‌های هول وخرسنگ‌های تفته كه خیزاب‌ها بر آن می‌جوشید. «- اینك دریای ابرهاست… اگر عشق نیست هرگز هیچ آدمیزاده را تاب سفری اینچنین نیست!» چنین گفتی با لبانی كه مدام پنداری نام گلی را تكرار می‌كنند. و از آن هنگام كه سفر را لنگر برگرفتیم اینك كلام تو بود از لبانی كه تكرار بهار و باغ است. و كلام تو در جان من نشست و من آ ن را حرف به حرف باز گفتم. كلماتی كه عطر دهان تو را داشت. و در آن دوزخ – كه آبِ گندیده دود كنان بر تابه‌های تفته‌ی سنگ می‌سوخت ـ رطوبت دهانت را از هر یكانِ حرف چشیدم. و تو به چربدستی كشتی را بر دریای دمه‌خیزِ جوشان می‌گذراندی. و كشتی با سنگینی سیــّالش با غـّژا غـّژِ د گل‌های بلند – كه از بارِ غرورِ بادبان‌ها پست می‌شد – در گذارِاز دیوارهایِ پوكِ پیچان به كابوسی می‌مانست كه در تبی سنگین می‌گذرد. امـّا چندان كه روز بی‌آفتاب به زردی نشست، از پسِ تنگابی كوتاه راه به دریایی دیگر بردیم كه به پاكی گفتی زنگیان غم غربت را در كاسه‌ی مرجانی آن گریسته‌اند و من اندوهِ ایشان را و تو اندوهِ مرا و مسجد من در جزیره‌یی‌ست هم از این دریا. اما كدامین جزیره، كدامین جزیره، نوح من ای ناخدای من؟ تو خود آیا جستجوی جزیره را از فراز كشتی كبوتری پرواز می‌دهی؟ یا به گونه‌ای دیگر؟ به راهی دیگر؟ – كه در این دریابار همه چیزی به صداقت از آب تا مهتاب گسترده است و نقره‌ی كدر فلس ماهیان در آب ماهی دیگریست در آسمانی باژ گونه -. در گستره‌ی خلوتی ابدی در جزیره‌ی بكری فرود آمدیم. گفتی: «- اینت سفر، كه با مقصود فرجامید: سختینه‌یی ته سرانجامی خوش!» و به سجده من پیشانی بر خاك نهادم. خدای را نا خدای من! مسجد من كجاست؟ در كدامین دریا كدامین جزیره؟- آنجا كه من از خویش برفتم تا در پای تو سجده كنم و مذهبی عتیق را – چونان مومیائی شده‌یی از فراسوهای قرون – به ورود گونه‌یی جان بخشم. مسجد من كجاست؟ با دستهای عاشقت آنجا مرا مزاری بنا كن!

شاعر مریم ناظمی دکلمه آیلار غفرانی فریاد هر شب با گلویم شرط می بندد غمنامه ها را می برم در خلوت سینه

17 maj 2020 | 2 min

شعر و دکلمه مهسا ایمانی

17 maj 2020 | 2 min

شعر و دکلمه مهسا ایمانی

17 maj 2020 | 1 min

شعر خیام دکلمه امیر نجفی

17 maj 2020 | 4 min

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد 💖 حافظ 💖 شاملو

17 maj 2020 | 58 min

زخم و مرگ در ساعت پنج عصر. درست ساعت پنج عصر بود. 💖 فدریکو گارسیا لوکا 💖 احمد شاملو

17 maj 2020 | 58 min

فدریکو گارسیا لوکا مرثیه برای «ایگناسیو سانچز مخیاس» برای دوست عزیزم انکارناسیون لوپس خول‌وس ۱ زخم و مرگ در ساعت پنج عصر. درست ساعت پنج عصر بود. پسری پارچه سفید را آورد در ساعت پنج عصر سبدی آهک، از پیش آماده در ساعت پنج عصر باقی همه مرگ بود و تنها مرگ در ساعت پنج عصر باد با خود برد تکه‌های پنبه را هر سوی در ساعت پنج عصر و زنگار، بذر ِ نیکل و بذر ِ بلور افشاند در ساعت پنج عصر. اینک ستیز ِ یوز و کبوتر در ساعت پنج عصر. رانی با شاخی مصیبت‌بار در ساعت پنج عصر. ناقوس‌های دود و زرنیخ در ساعت پنج عصر. کرنای سوگ و نوحه را آغاز کردند در ساعت پنج عصر. در هر کنار کوچه، دسته‌های خاموشی در ساعت پنج عصر. و گاو نر، تنها دلِ برپای مانده در ساعت پنج عصر. چون برف خوی کرد و عرق بر تن نشستش در ساعت پنج عصر. چون یُد فروپوشید یک‌سر سطح میدان را در ساعت پنج عصر. مرگ در زخم‌های گرم بیضه کرد در ساعت پنج عصر بی‌هیچ بیش و کم در ساعت پنج عصر. تابوت چرخداری‌ست در حکم بسترش در ساعت پنج عصر. نی‌ها و استخوان‌ها در گوشش می‌نوازند در ساعت پنج عصر. تازه گاو ِ نر به سویش نعره برمی‌داشت در ساعت پنج عصر. که اتاق از احتضار مرگ چون رنگین‌کمانی بود در ساعت پنج عصر. قانقرایا می‌رسید از دور در ساعت پنج عصر. بوقِ زنبق در کشاله سبزِ ران در ساعت پنج عصر. زخم‌ها می‌سوخت چون خورشید در ساعت پنج عصر. و در هم خرد کرد انبوهی ِ مردم دریچه‌ها و درها را در ساعت پنج عصر. در ساعت پنج عصر. آی، چه موحش پنج عصری بود! ساعت پنج بود بر تمامی ساعت‌ها! ساعت پنج بود در تاریکی شامگاه! لورکا ۲ خون منتشر نمی‌خواهم ببینمش! بگو به ماه، بیاید چرا که نمی‌خواهم خون ایگناسیو را بر ماسه‌ها ببینم. نمی‌خواهم ببینمش! ماهِ چارتاق نریان ِ ابرهای رام و میدان خاکی ِ خیال با بیدبُنان ِ حاشیه‌اش. نمی‌خواهم ببینمش! خاطرم در آتش است. یاسمن‌ها را فراخوانید با سپیدی کوچک‌شان! نمی‌خواهم ببینمش! ماده گاو ِ جهان پیر به زبان غمینش لیسه بر پوزه‌یی می‌کشید آلوده خونی منتشر بر خاک، و نره گاوان ِ «گیساندو» نیمی مرگ و نیمی سنگ ماغ کشیدند آن‌سان که دو قرن خسته از پای کشیدن بر خاک. نه! نمی‌خواهم ببینمش! پله پله برمی‌شد ایگناسیو همه مرگش بردوش. سپیده‌دمان را می‌جست و سپیده‌دمان نبود. چهره واقعیِ خود را می‌جست و مجازش یکسر سرگردان کرد. جسمِ زیباییِ خود را می‌جست رگ ِ بگشوده خود را یافت. نه! مگویید، مگویید به تماشایش بنشینم. من ندارم دلِ فواره جوشانی را دیدن که کنون اندک‌اندک می‌نشیند از پای و توانایی ِ پروازش اندک اندک می‌گریزد از تن. فورانی که چراغان کرده‌ست از خون صُفّه‌های زیرین را در میدان و فروریخته است آن‌گاه روی مخمل‌ها و چرم گروهی هیجان دوست. چه کسی برمی‌دارد فریاد که فرود آرم سر؟ ــ نه! مگویید، مگویید به تماشایش بنشینم. آن زمان کاین سان دید شاخ‌ها را نزدیک پلک‌ها برهم نفشرد. مادران خوف اما سربرآوردند وز دلِ جمع برآمد به نواهای نهان این آهنگ سوی ورزوهای لاهوت پاسدارانِ مِهی بی‌رنگ: در شهر سه‌ویل شهزاده‌یی نبود که به همسنگیش کند تدبیر، نه دلی هم‌چون او حقیقت‌جوی نه چو شمشیر او یکی شمشیر. زور ِ بازوی حیرت‌آور ِ او شط غرنده‌یی ز شیران بود و به مانند پیکری از سنگ نقش تدبیر او نمایان بود. نغمه‌یی آندُلسی می‌آراست هاله‌یی زرین بر گرد ِ سرش. خنده‌اش سُنبلِ رومی بود و نمک بود و فراست بود. ورزا بازی بزرگ در میدان کوه‌نشینی بی‌بدیل در کوهستان. چه خوش‌خوی با سنبله‌ها چه سخت با مهمیز! چه مهربان با ژاله چه چشمگیر در هفته بازارها، و با نیزه‌ی نهایی ِ ظلمت چه رُعب‌انگیز! اینک اما اوست خفته خوابی نه بیداریش در دنبال و خزه‌ها و گیاه ِ هرز غنچه جمجمه‌اش را به سر انگشتان ِ اطمینان می‌شکوفانند. و ترانه‌ساز ِ خونش باز می‌آید می‌سُراید سرخوش از تالاب‌ها و از چمن‌زاران می‌غلتد به طول شاخ‌ها لرزان در میان میغ بر خود می‌تپد بی‌جان … …. لورکا ۳

باران،مریم آریان،دکلمه گلناز مصدق

17 maj 2020 | 1 min

تنگ غروب ، مریم آریان دکلمه :گلنازمصدق

17 maj 2020 | 1 min

در آوارِ خونینِ گرگ‌ومیش دیگرگونه مردی آنک، که خاک را سبز می‌خواست و .. 💖 ابراهیم در آتش 💖 شاملو

17 maj 2020 | 67 min

در آوارِ خونینِ گرگ‌ومیش دیگرگونه مردی آنک، که خاک را سبز می‌خواست و عشق را شایسته‌ی زیباترینِ زنان که این‌اش به نظر هدیّتی نه چنان کم‌بها بود که خاک و سنگ را بشاید. چه مردی! چه مردی! که می‌گفت قلب را شایسته‌تر آن که به هفت شمشیرِ عشق در خون نشیند و گلو را بایسته‌تر آن که زیباترینِ نام‌ها را بگوید. و شیرآهن‌کوه مردی از اینگونه عاشق میدانِ خونینِ سرنوشت به پاشنه‌ی آشیل درنوشت.ــ رویینه‌تنی که رازِ مرگش اندوهِ عشق و غمِ تنهایی بود. □ «ــ آه، اسفندیارِ مغموم! تو را آن به که چشم فروپوشیده باشی!» □ «ــ آیا نه یکی نه بسنده بود که سرنوشتِ مرا بسازد؟ من تنها فریاد زدم نه! من از فرورفتن تن زدم. صدایی بودم من ــ شکلی میانِ اشکال ــ، و معنایی یافتم. من بودم و شدم، نه زانگونه که غنچه‌یی گُلی یا ریشه‌یی که جوانه‌یی یا یکی دانه که جنگلی ــ راست بدانگونه که عامی‌مردی شهیدی؛ تا آسمان بر او نماز بَرَد. □ من بی‌نوا بند‌گکی سربراه نبودم و راهِ بهشتِ مینوی من بُز روِ طوع و خاکساری نبود: مرا دیگرگونه خدایی می‌بایست شایسته‌ی آفرینه‌یی که نواله‌ی ناگزیر را گردن کج نمی‌کند. و خدایی دیگرگونه آفریدم». □ دریغا شیرآهن‌کوه مردا که تو بودی، و کوهوار پیش از آن که به خاک افتی نستوه و استوار مُرده بودی. اما نه خدا و نه شیطان ــ سرنوشتِ تو را بُتی رقم زد که دیگران می‌پرستیدند. بُتی که دیگران‌اش می‌پرستیدند. ۱۳۵۲

برف می بارد؛ برف می بارد به روی خار و خارا سنگ. کوه ها خاموش، دره ها دلتنگ؛💖 شعر و صدا سیاوش کسرایی

17 maj 2020 | 19 min

آرش کمانگیر برف می بارد؛ برف می بارد به روی خار و خارا سنگ. کوه ها خاموش، دره ها دلتنگ؛ راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ ... بر نمی شد گر ز بام خانه ها دودی، یا که سوسوی چراغی گر پیامی مان نمی آورد، رد پاها گر نمی افتاد روی جاده ها لغزان، ما چه می کردیم در کولاک دل آشفته ی دم سرد؟ آنک، آنک کلبه ای روشن، روی تپه، رو به روی من ... در گشودندم. مهربانی ها نمودندم. زود دانستم، که دور از داستان خشم برف و سوز، در کنار شعله ی آتش، قصه می گوید برای بچه های خود عمو نوروز: «...گفته بودم زندگی زیباست. گفته و نا گفته، ای بس نکته ها کاینجاست. آسمان باز؛ آفتاب زر؛ باغ های گل؛ دشت های بی در و پیکر؛ سر برون آوردن گل از درون برف؛ تاب نرم رقص ماهی در بلور آب؛ بوی عطر خاک باران خورده در کهسار؛ خواب گندم زارها در چشمه ی مهتاب؛ آمدن، رفتن، دویدن؛ عشق ورزیدن؛ در غم انسان نشستن؛ پا به پای شادمانی های مردم پای کوبیدن؛ کار کردن، کار کردن؛ آرمیدن؛ چشم انداز بیابان های خشک و تشنه را دیدن؛ جرعه هایی از سبوی تازه آب پاک نوشیدن؛ گوسفندان را سحرگاهان به سوی کوه راندن؛ هم نفس با بلبلان کوهی آواره خواندن؛ در تله افتاده آهو بچگان را شیر دادن؛ نیم روزخستگی را در پناه دره ماندن؛ گاه گاهی، زیر سقف این سفالین بام های مه گرفته، قصه های در هم غم را ز نم نم های باران ها شنیدن؛ بی تکان گهواره ی رنگین کمان را در کنار بام دیدن؛ یا، شب برفی، پیش آتش ها نشستن، دل به رویاهای دامن گیر و گرم شعله بستن... آری، آری، زندگی زیباست. زندگی آتش گهی دیرنده پابرجاست. گر بیفروزیش، رقص شعله اش در هر کران پیداست. ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست.» پیرمرد، آرام و با لبخند، کنده ای در کوره ی افسرده جان افکند. چشم هایش در سیاهی های کومه جست و جو می کرد؛ زیر لب آهسته با خود گفت و گو می کرد: «زندگی را شعله باید برفروزنده؛ شعله ها را هیمه سوزنده. جنگل هستی تو، ای انسان! جنگل، ای روییده ی آزاد، بی دریغ افکنده روی کوه ها دامان، آشیان ها بر سر انگشتان تو جاوید، چشمه ها در سایبان های تو جوشنده، آفتاب و باد و باران بر سرت افشان، جان تو خدمتگر آتش ... سر بلند و سبز باش، ای جنگل انسان! «زندگانی شعله می خواهد»، صدا سر داد عمو نوروز، شعله ها را هیمه باید روشنی افروز. کودکانم، داستان ما ز آرش بود او به جان خدمتگزار باغ آتش بود. روزگاری بود؛ روزگار تلخ و تاری بود. بخت ما چون روی بد خواهان ما تیره. دشمنان بر جان ما چیره. شهر سیلی خورده هذیان داشت؛ بر زبان بس داستان های پریشان داشت. زندگی سرد و سیه چون سنگ؛ روز بد نامی، روزگار ننگ. غیرت اندر بندهای بندگی پیچان؛ عشق در بیماری دل مردگی بیجان. فصل ها فصل زمستان شد، صحنه ی گلگشت ها گم شد، نشستن در شبستان شد. در شبستان های خاموشی، می تراوید از گل اندیشه ها عطر فراموشی. ترس بود و بال های مرگ؛ کس نمی جنبید، چون بر شاخه برگ از برگ. سنگر آزادگان خاموش؛ خیمه گاه دشمنان پر جوش. مرزهای ملک، همچو سر حدات دامن گستر اندیشه، بی سامان. برج های شهر، همچو بارو های دل، بشکسته و ویران. دشمنان بگذشته از سر حد و از بارو ... هیچ سینه کینه ای در بر نمی اندوخت. هیچ دل مهری نمی ورزید. هیچ کس دستی به سوی کس نمی آورد. هیچ کس در روی دیگر کس نمی خندید. باغ های آرزو بی برگ؛ آسمان اشک ها پر بار. گرم رو آزادگان در بند؛ روسپی نا مردمان در کار... انجمن ها کرد دشمن، رایزن ها گرد هم آورد دشمن؛ تا به تدبیری که در ناپاک دل دارند، هم به دست ما شکست ما بر اندیشند. نازک اندیشانشان، بی شرم، - که مباداشان دگر روز بهی در چشم،- یافتند آخر فسونی را که می جستند... چشم ها با وحشتی در چشم خانه هر طرف را جست و جو می کرد؛ وین خبر را هر دهانی زیر گوشی بازگو می کرد. آخرین فرمان، آخرین تحقیر... مرز را پرواز تیری می دهد سامان! گر به نزدیکی فرود آید، خانه هامان تنگ، آرزومان کور... تا کجا؟...تا چند؟... آه!... کو بازوی پولادین و کو سر پنجه ی ایمان؟» هر دهانی این خبر را بازگو می کرد؛ چشم ها، بی گفت و گویی، هرطرف را جستجو می کرد.» پیرمرد، اندوهگین، دستی به دیگر دست می سایید. از میان دره های دور، گرگی خسته می نالید. برف روی برف می بارید. باد بالش را به پشت شیشه می مالید. «صبح می آمد – پیرمرد آرام کرد آغاز، - پیش روی لشکر دشمن سپاه دوست؛ دشت نه، دریایی از سرباز... آسمان الماس اخترهای خود را داده بود از دست. بی نفس می شد سیاهی در دهان صبح؛ باد پر می ریخت روی دشت باز دامن البرز. لشکر ایرانیان در اضطرابی سخت درد آور، دو دو و سه سه به پچ پچ گرد یکدیگر؛ کودکان بر بام، دختران بنشسته بر روزن، مادران غمگین کنار در. کم کمک در اوج آمد پچ پچ خفته. خلق، چون بحری

یکی بود یکی نبود. جز خدا هیچی نبود زیرِ این تاقِ کبود، نه ستاره نه سرود. 💖 دخترای ننه دریا💖شاملو

17 maj 2020 | 15 min

یکی بود یکی نبود. جز خدا هیچی نبود زیرِ این تاقِ کبود، نه ستاره نه سرود. عموصحرا، تُپُلی با دو تا لُپِ گُلی پا و دستش کوچولو ریش و روحش دوقلو چپقش خالی و سرد دلکش دریای درد، دَرِ باغو بسّه بود دَمِ باغ نشسّه بود: «ــ عموصحرا! پسرات کو؟» «ــ لبِ دریان پسرام. دخترای ننه‌دریا رو خاطرخوان پسرام. طفلیا، تنگِ غلاغ‌پر، پاکِشون خسته و مرده، میان از سرِ مزرعه‌شون. تنِشون خسّه‌ی کار دلِشون مُرده‌ی زار دسّاشون پینه‌تَرَک لباساشون نمدک پاهاشون لُخت و پتی کج‌کلاشون نمدی، می‌شینن با دلِ تنگ لبِ دریا سرِ سنگ. طفلیا شب تا سحر گریه‌کنون خوابو از چشمِ به‌دردوخته‌شون پس می‌رونن توی دریایِ نمور می‌ریزن اشکای شور می‌خونن ــ آخ که چه دل‌دوز و چه دل‌سوز می‌خونن! ــ: «ــ دخترای ننه‌دریا! کومه‌مون سرد و سیاس چشِ امیدِمون اول به خدا، بعد به شماس. کوره‌ها سرد شدن سبزه‌ها زرد شدن خنده‌ها درد شدن. از سرِ تپه، شبا شیهه‌ی اسبای گاری نمیاد، از دلِ بیشه، غروب چهچهِ سار و قناری نمیاد، دیگه از شهرِ سرود تک‌سواری نمیاد. دیگه مهتاب نمیاد کرمِ شب‌تاب نمیاد. برکت از کومه رفت رستم از شانومه رفت: تو هوا وقتی که برق می‌جّه و بارون می‌کنه کمونِ رنگه‌به‌رنگش دیگه بیرون نمیاد، رو زمین وقتی که دیب دنیارو پُرخون می‌کنه سوارِ رخشِ قشنگش دیگه میدون نمیاد. شبا شب نیس دیگه، یخدونِ غمه عنکبوتای سیا شب تو هوا تار می‌تنه. دیگه شب مرواری‌دوزون نمی‌شه آسمون مثلِ قدیم شب‌ها چراغون نمی‌شه. غصه‌ی کوچیکِ سردی مثِ اشک ــ جای هر ستاره سوسو می‌زنه، سرِ هر شاخه‌ی خشک از سحر تا دلِ شب جغده که هوهو می‌زنه. دلا از غصه سیاس آخه پس خونه‌ی خورشید کجاس؟ قفله؟ وازش می‌کنیم! قهره؟ نازش می‌کنیم! می‌کِشیم منتِشو می‌خریم همتِشو! مگه زوره؟ به خدا هیچکی به تاریکیِ شب تن نمی‌ده موشِ کورم که می‌گن دشمنِ نوره، به تیغِ تاریکی گردن نمی‌ده! دخترای ننه‌دریا! رو زمین عشق نموند خیلی وخ پیش باروبندیلِشو بست خونه تکوند دیگه دل مثلِ قدیم عاشق و شیدا نمی‌شه تو کتابم دیگه اونجور چیزا پیدا نمی‌شه. دنیا زندون شده: نه عشق، نه امید، نه شور، برهوتی شده دنیا که تا چِش کار می‌کنه مُرده‌س و گور. نه امیدی ــ چه امیدی؟ به‌خدا حیفِ امید! ــ نه چراغی ــ چه چراغی؟ چیزِ خوبی می‌شه دید؟ ــ نه سلامی ــ چه سلامی؟ همه خون‌تشنه‌ی هم! ــ نه نشاطی ــ چه نشاطی؟ مگه راهش می‌ده غم؟ ــ: داش آکل، مردِ لوتی، ته خندق تو قوتی! توی باغِ بی‌بی‌جون جم‌جمک، بلگِ خزون! دیگه دِه مثلِ قدیم نیس که از آب دُر می‌گرفت باغاش انگار باهارا از شکوفه گُر می‌گرفت: آب به چشمه! حالا رعیت سرِ آب خون می‌کنه واسه چار چیکه‌ی آب، چل‌تا رو بی‌جون می‌کنه. نعشا می‌گندن و می‌پوسن و شالی می‌سوزه پای دار، قاتلِ بیچاره همونجور تو هوا چِش می‌دوزه ــ «چی می‌جوره تو هوا؟ رفته تو فکرِ خدا؟…» ــ «نه برادر! تو نخِ ابره که بارون بزنه شالی از خشکی درآد، پوکِ نشا دون بزنه: اگه بارون بزنه! آخ! اگه بارون بزنه!». دخترای ننه‌دریا! دلِمون سرد و سیاس چِشِ امیدمون اول به خدا بعد به شماس. اَزَتون پوستِ پیازی نمی‌خایم خودِتون بسِمونین، بقچه جاهازی نمی‌خایم. چادرِ یزدی و پاچین نداریم زیرِ پامون حصیره، قالیچه و قارچین نداریم. بذارین برکتِ جادوی شما دِهِ ویرونه رو آباد کنه شبنمِ موی شما جیگرِ تشنه‌مونو شاد کنه شادی از بوی شما مَس شه همینجا بمونه غم، بره گریه‌کنون، خونه‌ی غم جابمونه…» □ پسرای عموصحرا، لبِ دریای کبود زیرِ ابر و مه و دود شبو از رازِ سیا پُر می‌کنن، توی دریای نمور می‌ریزن اشکای شور کاسه‌ی دریارو پُردُر می‌کنن. دخترای ننه‌دریا، تَهِ آب می‌شینن مست و خراب. نیمه‌عُریون تنِشون خزه‌ها پیرهنِشون تنِشون هُرمِ سراب خنده‌شون غُل‌غُلِ آب لبِشون تُنگِ نمک وصلِشون خنده‌ی شک دلِشون دریای خون، پای دیفارِ خزه می‌خونن ضجه‌کنون: «ــ پسرای عموصحرا لبِتون کاسه‌نبات صدتا هجرون واسه یه وصلِ شما خمس و زکات! دریا از اشکِ شما شور شد و رفت بختِمون از دَمِ در دور شد و رفت. رازِ عشقو سرِ صحرا نریزین اشکِتون شوره، تو دریا نریزین! اگه آب شور بشه، دریا به زمین دَس نمی‌ده ننه‌دریام دیگه مارو به شما پس نمی‌ده. دیگه اونوَخ تا قیامت دلِ ما گنجِ غمه اگه تا عمر داریم گریه کنیم، باز کمه. پرده زنبوریِ دریا می‌شه بُرجِ غمِ‌مون عشقِتون دق می‌شه، تا حشر می‌شه هم‌دَمِ‌مون!» □ مگه دیفارِ خزه موش نداره؟ مگه موش گوش نداره؟ ــ موشِ دیفار، ننه‌دریا رو خبردار می‌کنه: ننه‌دریا، کج و کوج بددل و لوس و لجوج، جادو در کار می‌کنه. ــ تا صداشون نرسه لبِ دریای خزه، از لجِش، غیه‌کشون ابرا رو بیدار می‌کنه: اسبای ابرِ سیا تو هوا شیهه‌کشون، بشکه‌ی خالیِ رعد روی بومِ آسمون. آس

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود لخت و عور تنگ غروب سه تا پری نشسه بود 💖 شعر و صدا احمد شاملو

17 maj 2020 | 20 min

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود لخت و عور تنگ غروب سه تا پری نشسه بود. زار و زار گریه می کردن پریا مث ابرای باهار گریه می کردن پریا. گیس شون قد کمون رنگ شبق از کمون بلن ترک از شبق مشکی ترک. روبروشون تو افق شهر غلامای اسیر پشت شون سرد و سیا قلعه افسانه پیر. از افق جیرینگ جیرینگ صدای زنجیر می اومد از عقب از توی برج ناله ی شبگیر می اومد... " - پریا! گشنه تونه؟ پریا! تشنه تونه؟ پریا! خسته شدین؟ مرغ پر بسته شدین؟ چیه این های های تون گریه تون وای وای تون؟ " پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه میکردن پریا مث ابرای باهار گریه می کردن پریا *** " - پریای نازنین چه تونه زار می زنین؟ توی این صحرای دور توی این تنگ غروب نمی گین برف میاد؟ نمی گین بارون میاد نمی گین گرگه میاد می خوردتون؟ نمی گین دیبه میاد یه لقمه خام می کند تون؟ نمی ترسین پریا؟ نمیاین به شهر ما؟ شهر ما صداش میاد، صدای زنجیراش میاد- پریا! قد رشیدم ببینین اسب سفیدم ببینین: اسب سفید نقره نعل یال و دمش رنگ عسل، مرکب صرصر تک من! آهوی آهن رگ من! گردن و ساقش ببینین! باد دماغش ببینین! امشب تو شهر چراغونه خونه دیبا داغونه مردم ده مهمون مان با دامب و دومب به شهر میان داریه و دمبک می زنن می رقصن و می رقصونن غنچه خندون می ریزن نقل بیابون می ریزن های می کشن هوی می کشن: " - شهر جای ما شد! عید مردماس، دیب گله داره دنیا مال ماس، دیب گله داره سفیدی پادشاس، دیب گله داره سیاهی رو سیاس، دیب گله داره " ... *** پریا! دیگه توک روز شیکسه درای قلعه بسّه اگه تا زوده بلن شین سوار اسب من شین می رسیم به شهر مردم، ببینین: صداش میاد جینگ و جینگ ریختن زنجیر برده هاش میاد. آره ! زنجیرای گرون، حلقه به حلقه، لابه لا می ریزد ز دست و پا. پوسیده ن، پاره می شن دیبا بیچاره میشن: سر به جنگل بذارن، جنگلو خارزار می بینن سر به صحرا بذارن، کویر و نمک زار می بینن عوضش تو شهر ما... [ آخ ! نمی دونین پریا!] در برجا وا می شن، برده دارا رسوا می شن غلوما آزاد می شن، ویرونه ها آباد می شن هر کی که غصه داره غمشو زمین میذاره. قالی می شن حصیرا آزاد می شن اسیرا. اسیرا کینه دارن داس شونو ور میدارن سیل می شن: شرشرشر ! آتیش می شن : گرگرگر! تو قلب شب که بد گله آتیش بازی چه خوشگله! آتیش! آتیش! - چه خوبه! حالام تنگ غروبه چیزی به شب نمونده به سوز تب نمونده، به جستن و واجستن تو حوض نقره جستن الان غلاما وایسادن که مشعلا رو وردارن بزنن به جون شب، ظلمتو داغونش کنن عمو زنجیر بافو پالون بزنن وارد میدونش کنن به جائی که شنگولش کنن سکه یه پولش کنن: دست همو بچسبن دور یاور برقصن " حمومک مورچه داره، بشین و پاشو " در بیارن " قفل و صندوقچه داره، بشین و پاشو " در بیارن پریا! بسه دیگه های های تون گریه تاون، وای وای تون! " ... پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می کردن پریا مث ابرای باهار گریه می کردن پریا ... *** " - پریای خط خطی، ل*خ*ت ، عریون پاپتی! شبای چله کوچیک که زیر کرسی، چیک و چیک تخمه میشکستیم و بارون می اومد صداش تو ناودون می اومد بی بی جون قصه می گف حرفای سر بسه می گف قصه سبز پری زرد پری قصه سنگ صبور، بز روی بون قصه دختر شاه پریون، - شما ئین اون پریا! اومدین دنیای ما حالا هی حرص می خورین، جوش می خورین، غصه خاموش می خورین که دنیامون خال خالیه، غصه و رنج خالیه؟ دنیای ما قصه نبود پیغوم سر بسته نبود. دنیای ما عیونه هر کی می خواد بدونه: دنیای ما خار داره بیابوناش مار داره هر کی باهاش کار داره دلش خبردار داره! دنیای ما بزرگه پر از شغال و گرگه! دنیای ما - هی هی هی ! عقب آتیش - لی لی لی ! آتیش می خوای بالا ترک تا کف پات ترک ترک ... دنیای ما همینه بخوای نخواهی اینه! خوب، پریای قصه! مرغای پر شیکسه! آبتون نبود، دونتون نبود، چائی و قلیون تون نبود؟ کی بتون گفت که بیاین دنیای ما، دنیای واویلای ما قلعه قصه تونو ول بکنین، کارتونو مشکل بکنین؟ " پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می کردن پریا مث ابرای باهار گریه می کردن پریا. *** دس زدم به شونه شون که کنم روونه شون - پریا جیغ زدن، ویغ زدن، جادو بودن دود شدن، بالا رفتن تار شدن پائین اومدن پود شدن، پیر شدن گریه شدن، جوون شدن خنده شدن، خان شدن بنده شدن، خروس سر کنده شدن، میوه شدن هسه شدن، انار سر بسّه شدن، امید شدن یاس شدن، ستاره نحس شدن ... وقتی دیدن ستاره به من اثر نداره: می بینم و حاشا می کنم، بازی رو تماشا می کنم هاج و واج و منگ نمی شم، از جادو سنگ نمی شم - یکیش تنگ شراب شد یکیش دریای آب شد یکیش کوه شد و زق زد تو آسمون تتق زد ... شرابه رو سر کشیدم پاشنه رو ور کشیدم زدم به دریا تر شدم، از آن ورش به در شدم دویدم و دویدم بالای کوه رسیدم اون ور کوه ساز می زدن، همپای آواز می زدن: " - دلنگ دلن

من آن ابرم که می آیم ز دریا روانم در به در صحرا به صحرا 💖 سیاوش کسرایی 💖 آیلار غفرانی

17 maj 2020 | 16 min

من آن ابرم که می آیم ز دریا روانم در به در صحرا به صحرا نشان کشتزار تشنه ای کو که بارانم که بارانم سراپا پرستوی فراری از بهارم یک امشب میهمان این دیارم چو ماه از پشت خرمن ها بر اید به دیدارم بیا چشم انتظارم کنار چشمه ای بودیم در خواب تو با جامی ربودی ماه از آب چو نوشیدیم از آن جام گوارا تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب به من گفتی که دل دریا کن ای دوست همه دریا از آن ما کن ای دوست دلم دریا شد و دادم به دستت مکش دریا به خون پروا کن ای دوست به شب فانوس بام تار من بود گل آبی به گندمزار من بود اگر با دیگران تابیده امروز همه دانند روزی یار من بود نسیم خسته خاطر شکوه آمیز گلی را می شکوفاند دل آویز گل سردی گل دوری گل غم گل صد برگ و ناپیدای پاییز من و تو ساقه یک ریشه هستیم نهال نازک یک بیشه هستیم جدایی مان چه بار آورد ؟ بنگر شکسته از دم یک تیشه هستیم سحرگاهی ربودندش به نیرنگ کمند اندازها از دره تنگ گوزن کوه ها دردره بی جفت گدازان سینه می ساید به هر سنگ سمندم ای سمند آتشین بال طلایی نعل من ابریشمین یال چنان رفتی بر این دشت غم آلود که جز گردت نمی بینم به دنبال تن بیشه پر از مهتابه امشب پلنگ کوه ها در خوابه امشب به هر شاخی دلی سامان گرفته دل من در برم بی تابه امشب غروبه راه دور وقت تنگه زمین و آسمان خونابه رنگه بیابان مست زنگ کاروانهاست عزیزانم چه هنگام درنگه ز داغ لاله ها خونه دل من گلستون شهیدونه دل من نداره ره به آبادی رفیقون بیابون در بیابونه دل من از این کشور به آن کشور چه دوره چه دوره خانه دلبر چه دوره به دیدار عزیزان فرصتت باد که وقت دیدن دیگر چه دوره متابان گیسوان درهمت را بشوی ای رود دلواپس غمت را تن از خورشید پر کن ورنه این شب بیالاید همه پیچ و خمت را گلی جا در کنار جو گرفته گلی ماوا سر گیسو گرفته بهار است و مرا زینت دشت گلپوش گلی باید که با من خو گرفته سحر می اید و در دل غمینم غمین تز آدم روی زمینم اگر گهواره شب وا کند روز کجا خسبم که در خوابت ببینم نه ره پیدا نه چشم رهگشایی نه سوسوی چراغ آشنایی گریزی بایدم از دام این شب نه پای ای دل نه اسب بادپایی چرا با باغ این بیداد رفته ست ؟ بهاری نغمه ها از یاد رفته ست ؟ چرا ای بلبلان مانده خاموش امید گل شدن بر باد رفته ست ؟ به خاکستر چه آتش ها که خفته است چه ها دراین لبان نا شکفته است منم آن ساحل خاموش سنگین که توفان در گریبانش نهفته است نگاهت آسمانم بود و گم شد دو چشمت سایبانم بود و گم شد به زیر آسمان در سایه تو جهان دردیدگانم بود و گم شد غم دریا دلان رابا که گویم ؟ کجا غمخوار دریا دل بجویم ؟ دلم دریای خون شد در غم دوست چگونه دل از این دریا بشویم؟ سبد پر کرده از گل دامن دشت خوشا صبح بهار و دشت و گلگشت نسیم عطر گیاه کال در کام به شهر آمد پیامی داد و بگذشت نسیمم رهروی بی بازگشتم غبار آلودگی این سرگذشتم سراپا یاد رنگ و بوی گلها دریغا گو غریب کوه و دشتم تو پاییز پریشم کردی ای گل پریشان ز پیشم کردی ای گل به شهر عاشقان تنها شدم من غریب شهر خویشم کردی ای گل خوشا پر شور پرواز بهاری میان گله ابر فراری به کوهستان طنین قهقهی نیست دریغا کبک های کوهساری بهارم می شکوفد در نگاهت پر از گل گشته جان من به راهت به بام آرزویم لانه دارند پرستوهای چشمان سیاهت شبی ای شعله راهی در تنم کن زبان سرخ در پیراهنم کن سراپا گر بزن خاکسترم ساز در این تاریکی اما روشنم کن منم چنگی غنوده در غم خویش به لب خاموش و غوغا در دل ریش غبار آلود یاد بزم و ساقی گسسته رشته اما نغمه اندیش شقایق ها کنار سنگ مردند بلورین آب ها در ره فسردند شباهنگام خیل کاکلی ها از این کوه و کمرها لانه بردند بهار آمد بهار سبزه بر تن بهار گل به سر گلبن به دامن مرا که شبنم اشکی نمانده است چه سازم گر بیاید خانه من ؟ غباری خیمه بر عالم گرفته زمین و آسمان ماتم گرفته چه فصل است این که یخبندان دل هاست چه شهر است این که خاک غم گرفته ؟ به سان چشمه ساری پاک ماندم نهان در سنگ و در خاشاک ماندم هوای آسمان ها در دلم بود دریغا همنشین خاک ماندم سحرگاهان که این دشت طلاپوش سراسر می شود آواز و آغوش به دامان چمن ای غنچه بنشین بهارم باش با لبهای خاموش تو بی من تنگ دل من بی تو دل تنگ جدایی بین ما فرسنگ فرسنگ فلک دوری به یاران می پسندد به خورشیدش بماند داغ این ننگ پرستوهای شادی پر گرفتند دل از آبادی ما بر گرفتند به راه شهرهای آفتابی زمین سرد پشت سر گرفتند به گردم گل بهارم چشم مستت ببینم دور گردن هر دو دستت من آن مرغم که از بامت پریدم ندانستم که هستم پای بستت الا کوهی دلت بی درد بادا تنورت گرم و آبت سرد بادا اسیر دست نامردان نمانی سمندت تیز و یارت مرد بادا دو تا آهو از این صحرا گذشتند چه بی آوا چه بی پروا گذشتند از این صحرای بی حاصل دو آهو کنار هم ولی تنها گذشتند به من گفتی که دل

باید اِستاد و فرود آمد بر آستانِ دری که کوبه ندارد، 💖 شعر و صدا احمد شاملو

16 maj 2020 | 67 min

باید اِستاد و فرود آمد بر آستانِ دری که کوبه ندارد، چرا که اگر به‌گاه آمده‌باشی دربان به انتظارِ توست و اگر بی‌گاه به درکوفتن‌ات پاسخی نمی‌آید. کوتاه است در، پس آن به که فروتن باشی. آیینه‌یی نیک‌پرداخته توانی بود آنجا تا آراستگی را پیش از درآمدن در خود نظری کنی هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهمِ توست نه انبوهی‌ِ مهمانان، که آنجا تو را کسی به انتظار نیست. که آنجا جنبش شاید، اما جُنبنده‌یی در کار نیست: نه ارواح و نه اشباح و نه قدیسانِ کافورینه به کف نه عفریتانِ آتشین‌گاوسر به مشت نه شیطانِ بُهتان‌خورده با کلاهِ بوقیِ منگوله‌دارش نه ملغمه‌ی بی‌قانونِ مطلق‌های مُتنافی. ــ تنها تو آنجا موجودیتِ مطلقی، موجودیتِ محض، چرا که در غیابِ خود ادامه می‌یابی و غیابت حضورِ قاطعِ اعجاز است. گذارت از آستانه‌ی ناگزیر فروچکیدن قطره‌ قطرانی‌ است در نامتناهی‌ ظلمات: «ــ دریغا ای‌کاش ای‌کاش قضاوتی قضاوتی قضاوتی درکار درکار درکار می‌بود!» ــ شاید اگرت توانِ شنفتن بود پژواکِ آوازِ فروچکیدنِ خود را در تالارِ خاموشِ کهکشان‌های بی‌خورشیدــ چون هُرَّستِ آوارِ دریغ می‌شنیدی: «ــ کاشکی کاشکی داوری داوری داوری درکار درکار درکار درکار…» اما داوری آن سوی در نشسته است، بی‌ردای شومِ قاضیان. ذاتش درایت و انصاف هیأتش زمان. ــ و خاطره‌ات تا جاودانِ جاویدان در گذرگاهِ ادوار داوری خواهد شد. □ بدرود! بدرود! (چنین گوید بامدادِ شاعر:) رقصان می‌گذرم از آستانه‌ی اجبار شادمانه و شاکر. از بیرون به درون آمدم: از منظر به نظّاره به ناظر. ــ نه به هیأتِ گیاهی نه به هیأتِ پروانه‌یی نه به هیأتِ سنگی نه به هیأتِ برکه‌یی، ــ من به هیأتِ «ما» زاده شدم به هیأتِ پُرشکوهِ انسان تا در بهارِ گیاه به تماشای رنگین‌کمانِ پروانه بنشینم غرورِ کوه را دریابم و هیبتِ دریا را بشنوم تا شریطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدرِ همت و فرصتِ خویش معنا دهم که کارستانی از این‌دست از توانِ درخت و پرنده و صخره و آبشار بیرون است. انسان زاده شدن تجسّدِ وظیفه بود: توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن توانِ شنفتن توانِ دیدن و گفتن توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن توانِ خندیدن به وسعتِ دل، توانِ گریستن از سُویدای جان توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی تنهایی تنهایی تنهایی عریان. انسان دشواری وظیفه است. □ دستانِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده هر بَدرِ کامل و هر پَگاهِ دیگر هر قلّه و هر درخت و هر انسانِ دیگر را. رخصتِ زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته گذشتیم و منظرِ جهان را تنها از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ حصارِ شرارت دیدیم و اکنون آنک دَرِ کوتاهِ بی‌کوبه در برابر و آنک اشارتِ دربانِ منتظر! ــ دالانِ تنگی را که درنوشته‌ام به وداع فراپُشت می‌نگرم: فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود اما یگانه بود و هیچ کم نداشت. به جان منت پذیرم و حق گزارم! (چنین گفت بامدادِ خسته.) ۲۹ آبانِ ۱۳۷۱

چراغی به دستم چراغی در برابرم. من به جنگِ سیاهی می‌روم. 💖باغ آینه 💖 شعر و صدا احمد شاملو

16 maj 2020 | 46 min

چراغی به دستم چراغی در برابرم. من به جنگِ سیاهی می‌روم. گهواره‌های خستگی از کشاکشِ رفت‌وآمدها بازایستاده‌اند، و خورشیدی از اعماق کهکشان‌های خاکستر شده را روشن می‌کند. □ فریادهای عاصیِ آذرخش ــ هنگامی که تگرگ در بطنِ بی‌قرارِ ابر نطفه می‌بندد. و دردِ خاموش‌وارِ تاک ــ هنگامی که غوره‌ی خُرد در انتهای شاخسارِ طولانیِ پیچ‌پیچ جوانه می‌زند. فریادِ من همه گریزِ از درد بود چرا که من در وحشت‌انگیزترینِ شب‌ها آفتاب را به دعایی نومیدوار طلب می‌کرده‌ام □ تو از خورشیدها آمده‌ای از سپیده‌دم‌ها آمده‌ای تو از آینه‌ها و ابریشم‌ها آمده‌ای. □ در خلئی که نه خدا بود و نه آتش، نگاه و اعتمادِ تو را به دعایی نومیدوار طلب کرده بودم. جریانی جدی در فاصله‌ی دو مرگ در تهیِ میانِ دو تنهایی ــ [نگاه و اعتمادِ تو بدین‌گونه است!] □ شادیِ تو بی‌رحم است و بزرگوار نفس‌ات در دست‌های خالیِ من ترانه و سبزی‌ست من برمی‌خیزم! چراغی در دست، چراغی در دلم. زنگارِ روحم را صیقل می‌زنم. آینه‌یی برابرِ آینه‌ات می‌گذارم تا با تو ابدیتی بسازم. ۱۳۳۶

در کنار تو در کوچه چهار فصل سال ناگهان گل دادند! نرگسى در چشمان 💖 شعر و صدا احمد رضا احمدی

16 maj 2020 | 27 min

اون شال زرد پشت ویترین و اون فیلم خیلی خیلی غمگین و اون قهوه ی از عشق . شعر و صدا مریم حیدرزاده

15 maj 2020 | 5 min

اون شال زرد پشت ویترین و اون فیلم خیلی خیلی غمگین و اون قهوه ی از عشق شیرین و آهنگ اون شب توی ماشین و ساز من و تا صبح تمرین و اون سیب های سُرخ دست چین و حرفات که میده کلی تسکین و خوشبختی و یک عمر تلقین و با تو مگه از یاد من میره رفتی؟ کسی جاتو نمیگیره یه قهرمان از جنس فردین و سال های پیش و شوق هفت سین و تکرار این کارهای روتین و باز یه عروسک ساخت چین و دیوانه غرق درد پروین و کلی دعا و مرغ آمین و چشمای تو تحسین و تحسین و گردش تو کیش و پارک دلفین و عشقم به تو تضمین ِ تضمین و اون سال زمستون برف سنگین و با تو مگه از یاد من میره رفتی؟ کسی جاتو نمیگیره پاییز و بارونای غمگین و اون بوسه ی گرم نخستین و یه دنیا عکس از توی دوربین و اون کافه ی نبش خوردین و نرخ وفا پایینه پایین و کلی ندامت بعد نفرین و یک عاشق تنهای خوشبین و دانشکده توی فلسطین و اون نامه ی معروف چاپلین و عکست توی کاخ کرملین و گریه م کنار پمپ بنزین و با تو مگه از یاد من میره رفتی؟ رفتی؟ رفتی کسی جاتو نمیگیره پاییز و بارونهای غمگین و یه حلقه از جنس پلاتین و گنجشکهای بالای پرچین و درگیری نادر با سیمین و دنیای رویاهای رنگین و سیمرغ از نوع بلورین و جشن تولد شمع و تزیین و با تو مگه از یاد من میره رفتی کسی جا تو نمیگیره کافی نت بلوار شاهین و دل کندن از سالهای پیشین و اسکی روی برفهای دیزین و فصلهایی از هاکل برفین رو خودکار هدیه ت از فیلیپین و پاییز و بارونای غمگین و نقاشی و شعرهای پوشکین و بارون و پاییزای غمگین و با تو مگه از یاد من میره؟ رفتی؟ کسی جاتو نمیگیره با تو مگه از یاد من میره؟ رفتی؟ کسی جاتو نمیگیره

تو مه تند رانندگی میکنم با رویای تو زندگی میکنم پرِ جادست عطر پاییز و 💖 شعر و صدا مریم حیدرزاده

15 maj 2020 | 6 min

در شبِ تیره، دیوانه ای کاو دل به رنگی گریزان سپرده، 💖 نیما یوشیج 💖 احمد شاملو

15 maj 2020 | 29 min

به پیشگاه استاد نظام وفا تقدیم می کنم. هر چند که می دانم این منطومه هدیه ی ناچیزی ست، اما او اهالی کوهستان را به سادگی و صداقتشان خواهد بخشید. نیما یوشیج دی ماه 1301 (افسانه) 1 در شبِ تیره، دیوانه ای کاو دل به رنگی گریزان سپرده، در درْه ی سرد و خلوت نشسته همچو ساقه یْ گیاهی فسرده می کند داستانی غم آور. 2 در میانِ بسْ آشفته مانده، قصه ی دانه اش هست و دامی. وز همه گفته، ناگفته مانده از دلی رفته دارد پیامی. داستان از خیالی پریشان: 3 ـ ای دلِ من، دلِ من، دلِ من! بینوا، مضطرا، قابل من! با همه خوبی و قدر و دعوی از تو آخر چه شد حاصل من، جز سرشکی به رخساره ی غم؟ 4 آخر ـ ای بینوا دل! ـ چه دیدی که رهِ رستگاری بریدی؟ مرغ هرزه درایی، که بر هر شاخی و شاخساری پریدی! تا بماندی زبون و فتاده؟ 5 می توانستی ای دل، رهیدن گر نخوردی فریب زمانه، آنچه دیدی، ز خود دیدی و بس هر دَمی یک ره و یک بهانه تا تو ـ ای مست! ـ با من ستیزی، 6 تا به سرمستی و غمگساری با فسانه کنی دوستاری. عالمی دایم از وی گریزد، با تو او را بُوَد سازگاری مبتلایی نیابد به از تو. 7 افسانه: مبتلایی که ماننده ی او کس در این راهِ لغزان ندیده. آه! دیری است کاین قصه گویند: از برِ شاخه مرغی پریده مانده بر جای از او آشیانه. 8 لیک این آشیانها سراسر بر کفِ بادها اندر آیند. رهروان اندر این راه هستند کاندر این غم، به غم می سرایند .... او یکی نیز از رهروان بود. 9 در بر این خرابه مغاره، وین بلند آسمان و ستاره، سالها با هم افسرده بودید وز حوادث به دل، پاره پاره او ترا بوسه می زد، تو او را ...)) 10 عاشق: سالها با هم افسرده بودیم سالها همچو واماندگانی، لیک موجی که آشفته می رفت بودش از تو به لب داستانی. می زدت لب، در آن موج، لبخند. 11 افسانه: من بر آن موجِ آشفته دیدم یکّه تازی سرآسیمه. عاشق: امّا من سوی گلعذاری رسیدم درهَمَش گیسوان چون معمّا، همچنان گردبادی مشوّش. 12 افسانه: من در این لحظه، از راهِ پنهان نقش می بستم از او بر آبی. عاشق: آه! من بوسه می دادم از دور بر رخِ او به خوابی ـ چه خوابی ـ با چه تصویرهای فسونگر. 13 ای فسانه، فسانه، فسانه! ای خدنگِ ترا من نشانه! ای علاج دل، ای داروی درد همرهِ گریه های شبانه، با من سوخته در چه کاری؟ 14 چیستی؟ ای نهان از نظرها! ای نشسته سرِ رهگذرها! از پسرها همه ناله بر لب، ناله ی تو همه از پدرها! تو که ای؟ مادرت که؟ پدر که؟ 15 چون ز گهواره بیرونم آورد مادرم، سرگذشت تو می گفت، بر من از رنگ و روی تو می زد، دیده از جذبه های تو می خفت. می شدم بیهُش و محو و مفتون. 16 رفته رفته که بر ره فتادم از پیِ بازی بچّگانه، هر زمانی که شب در رسیدی بر لب چشمه و رودخانه، در نهان، بانگ تو می شنیدم. 17 ای فسانه! مگر تو نبودی آن زمانی که من در صحاری می دویدم چو دیوانه، تنها، داشتم زاری و اشکباری، تو مرا اشکها می ستردی؟ 18 آن زمانی که من، مست گشته، زلف ها می فشاندم برِ باد، تو نبودی مگر که همآهنگ می شدی با من زار و ناشاد، می زدی بر زمین آسمان را؟ 19 در برِ گوسفندان، شبی تار بودم افتاده من، زرد و بیمار، تونبودی مگر آن هیولا، - آن سیاه مهیبِ شرر بار که کشیدم ز بیمِ تو فریاد؟ 20 دَم، که لبخندهای بهاران بود با سبزه ی جویباران از برِ پرتوِ ماه تابان در بُنِ صخره ی کوهساران، هر کجا، بزم و رزمی تو را بود. 21 بلبلِ بینوا ناله می زد. بر رخِ سبزه، شبْ ژاله می زد. روی آن ماه، از گرمیِ عشق، چون گل نار، تَبخاله می زد. می نوشتی تو هم سرگذشتی ... 22 سرگذشت منی ـ ای فسانه! ـ که پریشانی و غمگساری؟ یا دل من به تشویق بسته یا که دو دیده ی اشکباری؟ یا که شیطانِ رانده ز هر جای؟ 23 قلب پُر گیرودارِ منی تو که چنین ناشناسیّ و گمنام؟ یا سرشت منی، که نگشتی در پیِ رونق و شهرت و نام؟ یا تو بختی که از من گریزی؟ 24 هر کس از جانب خود تو را راند بی خبر که تویی جاودانه. تو که ای؟ ـ ای زِ هر جای رانده ـ با مَنَت بوده ره، دوستانه؟ قطره ی اشکی آیا تو، یا غم؟ 25 یاد دارم شبی ماهتابی بر سرِ کوهِ نوبُن نشسته، دیده از سوزِ دل، خواب رفته دل ز غوغای دو دیده رَسته، سرد بادی دمید از برِ کوه 26 گفت با من که: ای طفل محزون! از چه از خانه ی خود جدایی؟ چیست گمگشته ی تو دراین جا؟ طفل! گُل کرده با دلربایی کُرگِویجی در این درّه ی تنگ 27 چنگ در زلفِ من زد چو شانه، نرم و آهسته و دوستانه با من خسته ی بینوا داشت بازی و شوخیِ بچّگانه ... ای فسانه! تو آن بادِ سردی؟ 28 ای بسا خنده ها که زدی تو بر خوشیّ و بدیِّ گل من. ای بسا کآمدی اشکریزان بر من و بر دل و حاصل من. تو دَدی، یا که رویی پَری وار 29 http://www.nimayooshij.com/fullcontent/Persian/293/%D8%A7%D9%81%D8%B3%D8%A7%D9%86%D9%87/

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو . غزلیات مولانا احمد شاملو

15 maj 2020 | 55 min

چیدن سپیده دم . مارگوت بیگل . ترجمه و صدا احمد شاملو

15 maj 2020 | 30 min

اثر : مارگوت بیگل ترجمه زنده یاد : احمد شاملو میلاد یکی کودک شکفتن گلی را ماند چیزی نادر به زندگی آغاز می کند با شادی و اندکی درد روزانه به گونه ای نمایان بر می بالد بدان ماند که نادره نخستین است و نادره آخرین تنها آنکه بزرگترین جا را به خود اختصاص نمی دهد از شادی لبخند بهره می تواند داشت آنکه جای کافی برای دیگران دارد صمیمانه تر می تواند با دیگران بخندد ، با دیگران بگرید چه مدت لازم بوده تا کلمه عقل بر زبان جاری شود تا حرکتی اعتماد انگیز انجام گیرد بیا تا جبران محبتهای ناکرده کنیم بیا آغاز کنیم فرصتی گران را به دشمن خویی از کف داده ایم و کسی نمی داند چقدر فرصت باقی است تا جبران گذشته کنیم دستم را بگیر روزت را دریاب با آن مدارا کن این روز از آن توست 24 ساعت کامل به قدر کفایت فرصت هست تا روزی بزرگ شود نگذار هم در پگاه فرو پزمرد نان پختن نان شکستن نان قسمت کردن نان بودن ساده است نوازش سگی ولگرد شاهد آن بودم که چگونه زیر غلتکی می رود و گفتن که "سگ من نبود" ساده است ستایش گلی چیدنش و از یاد بردن که گلدان را آب باید داد ساده است لغزشهای خود را شناختن با دیگران زیستن به حساب ایشان و گفتن که من اینچنینم ساده است که چگونه میزی باری زیستن سخت ساده است و پیچیده نیز هم درخت هر چه سالخورده تر باشد سترگتر است و پر ارزشتر ریشه اش هر چه عمیق تر پا در جاتر در برابر طوفان شاخسارش هر چه انبوهتر پناهش امن تر تنه اش هر چه به نیروتر تکیه گاهی اطمینان بخش تر تاجش هر چه برتر سایه اش دعوت کننده تر هر حلقه اش نشان نمایانی است از روزگاری که پس پشت نهاده همچون چینی بر چهره اندک آرامشی در واپسین ساعات روزی پا در گریز اندک آرامشی در فاصله روزها تا دیروز شکل گرفته به فراموشی سپرده نشود و فردا به هیات امروز فراز آید زندگی به امواج دریا مانند است چیزی به ساحل می برد و چیزی دیگر را می شوید چون به سرکشی افتد انبوه ماسه ها را باخود می برد اما تواند بود که تخته پاره ای نیز با خود به ساحل آرد تا کسی بام کلبه اش را بدان بپوشاند در راه جلجتا ... در راه دانوسا در تمامی راهها سنگهایی افتاده است پاره سنگهایی تکه های تیزی ریگی برای پرتاب کردن یا بر آن فرو غلتیدن در راه جلجتا ... در راه دانوسا در تمامی راهها سنگهایی افتاده است که وامی داردمان تا آهسته گام برداریم بایستایم به افتادگان یاری دهیم تا چون ما باز ایستادن را بیاموزند در راه جلجتا ... در راه دانوسا در تمامی راهها به هر گام سنگهایی افتاده است همچون پرنده که با شکوه به پرواز در میآید بال میگشاید و پرواز کنان می گذرد می چرخد و آرام بر هوا می لغزد آدمی را نیز هوای پرواز در سر است تا دور شود راهش را بیابد و در آرمش به جستجو بپردازد همچون پرنده که بر زمین می نشیند بال جمع می کند دانه بر می چیند به طور صیاد و دام خطر می افتد آدمی نیز باز می گردد ، آماده تا خود را به زندگی و تقدیر خویش بسپارد گاه آرزو می کنم ذورقی باشم برای تو تا بدانجا برمت که می خواهی ذورقی توانا به تحمل باری که بر دوش داری ذورقی که هیچگاه وازگون نشود و هر اندازه که نا آرام باشی یا دریای زندگیت متلاطم باشد دریایی که در آن میرانی پیش از آنکه واپسین نفس را برآرم پیش از آنکه پرده فرو افتد پیش از پزمردن آخرین گل برآنم که زندگی کنم بر آنم که عشق بورزم بر آنم که باشم در این جهان ظلمانی در این روزگار سرشار از فجایع در این دنیای پر از کینه نزد کسانی که نیازمند منند کسانی که نیازمند ایشانم کسانی که ستایش انگیزند تا دریابم شگفتی کنم باز شناسم که ام که می توانم باشم که می خواهم باشم تا روزها بی ثمر نماند ساعتها جان یابد لحظه ها گرانبار شود هنگامی که می خندم هنگامی که می گریم هنگامی که لب فرو می بندم در سفرم به سوی تو به سوی خود به سوی خدا که راهی است ناشناخته پر خار و ناهموار راهی که باری در آن گام می گذارم که قدم نهاده ام و سر بازگشت ندارم بی آنکه دیده باشم شکوفایی گلها را بی آنکه شنیده باشم خروش رودها را بی آنکه به شگفت در آیم از زیبایی حیات اکنون مرد می تواند فراز آید اکنون می توانم به را افتم اکنون می توانم بگویم که زندگی کرده ام تسلیم شدن به زندگی ، به خویشتن تسلیم شدن به طوفانها ، به زندانها دست یافتن به شجاعت ، به اعتماد دست یافتن به شادی و آزادی در راه دیروز به فردا زیر درختی فرود می آیم در سایه اش برای لحظه ای کوتاه از زندگیم اندیشه کنان به راه خویش اندیشه کنان به مقصد خویش اندیشه کنان به راهی که پس پشت نهاده ام اندیشه کنان به تمامی آنچه در حاشیه راه رسته است آنچه شایسته تحسین است نه بایسته تاراج شدن آنچه شایسته عشق ورزیدن است نه بایسته کج اندیشی آنچه شایسته بجای ماندن در خاطره است نه بایسته به سرقت بردن در راه

سکوت سرشار از ناگفته هاست .بخش دوم . مارگوت بیکل. ترجمه و صدا:احمد شاملو

15 maj 2020 | 30 min

نه من سراغ شعر می‌روم نه شعر از منِ ساده سراغی گرفته است . سید علی صالحی . خسرو شکیبایی

15 maj 2020 | 31 min

نه من سراغ شعر می‌روم نه شعر از منِ ساده سراغی گرفته است تنها در تو به شادمانی می‌نگرم ری‌را هرگز تا بدین پایه بیدار نبوده‌ام. از شب که گذشتیم حرفی بزن سلامنوش لیمویِ گَس! نه من سراغ شعر می‌روم نه شعر از منِ ساده سراغی گرفته است تنها در تو به حیرت می‌نگرم ری‌را هرگز تا بدین پایه عاشق نبوده‌ام پس اگر این سکوت تکوین خواناترین ترانه‌ی من است تنها مرا زمزمه کن ای ساده، ای صبور! حالا از همه‌ی اینها گذشته، بگو: راستی در آن دور دستِ گمشده آیا هنوز کودکی با دو چشمِ خیس و درشت، مرا می‌نگرد؟! ________________________ می‌توانم کنار تو باشم و باز بی آواز از راز این همه همهمه بگذرم من از پیِ زبانِ پوسیدگان نخواهم رفت تنها منم که در خواب این هم زمستانِ لنگر نشین، هی بهارْبهار … برای باغ بابونه آرزو می‌کنم. حالا همین شوقِ بی‌قیمت و قاعده همین حدود رویا و رفتنِ از پی نور، ما را بس، تا بر اقلیم شقایق و خیالِ پروانه پادشاهی کنیم. ______________________ اشتباه از ما بود اشتباه از ما بود که خوابِ سرچشمه را در خیالِ پیاله می‌دیدیم دستهامان خالی دلهامان پُر گفتگوهامان مثلا یعنی ما! کاش می‌دانستیم هیچ پروانه‌ای پریروز پیلگیِ خویش را به یاد نمی‌آورد. حالا مهم نیست که تشنه به رویای آب می‌میریم از خانه که می‌آئی یک دستمال سفید، پاکتی سیگار، گزینه شعر فروغ، و تحملی طولانی بیاور احتمالِ گریستنِ ما بسیار است! ____________________ در ارتباط مخفی خود با خواب گریه‌ها حرفهای عجیبی شنیده‌ام. هی ساده، ساده! از پس آستینِ گریه گمان می‌کنند: آسمانِ فردا صاف و هوای رفتن ما آفتابی‌ست. حالا تو هم بلند شو،‌ بگو "ها" وُ برو! اصلا چکارشان داری؟ اینان که مونس همین دو سه روزِ گُلند و گلبرگند و این درخت هم که از خودشان است یک هفته‌ای می‌آیند همین حدود ما و هی هوای خوش و بعد هم می‌روند جائی دور آن دورها … چقدر قشنگند! می‌شنوی ری‌را؟ به خدا پروانه‌ها پیش از آنکه پیر شوند،‌ می‌میرند. حالا بیا برویم از رگبار واژه‌ها ویران شویم عیبی ندارد یکی بودن دیوارِ باغ و صدای همسایه، باران که باز بیاید می‌ماند آسمان و خواب و خاطره‌ای … یا حرفی میان گفت و لطفِ آدمی با سکوت. ____________________ من راه خانه‌ام را گم کرده‌ام ری‌را میان راه فقط صدای تو نشانیِ ستاره بود که راه را بی‌دلیلِ راه جسته بودیم بی‌راه و بی‌شمال بی‌راه و بی‌جنوب بی‌راه و بی‌رویا من راه خانه‌ام را گم کرده‌ام اسامی آسان کسانم را نامم را، دریا و رنگ روسری ترا، ری‌را دیگر چیزی به ذهنم نمی‌رسد حتی همان چند چراغ دور که در خواب مسافرانْ مرده بودند! من راه خانه‌ام را گم کرده‌ام آقایان چرا می‌پرسید از پروانه و خیزران چه خبر چه ربطی میان پروانه و خیزران دیده‌اید شما کیستید از کجا آمده‌اید کی از راه رسیده‌اید چرا بی‌چراغ سخن می‌گوئید این همه علامت سوال برای چیست مگر من آشنای شمایم که به آن سوی کوچه دعوتم می‌کنید؟ من که کاری نکرده‌ام فقط از میان تمام نامها نمی‌دانم از چه "ری‌را" را فراموش نکرده‌ام آیا قناعت به سهم ستاره از نشانیِ راه چیزی از جُرم رفتن به سوی رویا را کم نخواهد کرد؟ من راهِ خانه‌ام را گم کرده‌ام بانو شما، بانوْ که آشنای همه‌ی آوازهای روزگار منید آیا آرزوهای مرا در خواب نی‌لبکی شکسته ندیدید می‌گویند در کوی شما هر کودکی که در آن دمیده، از سنگ،‌ ناله و از ستاره، هق‌هقِ گریه شنیده است چه حوصله‌ئی ری‌را! بگو رهایم کنند،‌ بگو راه خانه‌ام را به یاد خواهم آورد می‌خواهم به جایی دور خیره شوم می‌خواهم سیگاری بگیرانم می‌خواهم یک‌لحظه به این لحظه بیندیشم …! – آیا میان آن همه اتفاق من از سرِ اتفاق زنده‌ام هنوز!؟ _________________________ بی‌قرارم می‌خواهم بروم می‌خواهم بمانم دارم در ترانه‌ئی مبهم زاده می‌شوم به نسیما بگو کتابهای کودکان را کنار گلدان و سوالات هفت‌سالگی چیده‌ام گونه‌هایم گُر گرفته است تشنه نیستم می‌خواهم تنها بمانم در اتاق را آهسته ببند شب پیش خواب باران و پائیزی نیامده را دیدم انگار که تعبیر تمام رفتن‌ها بازگشتِ به زادرودِ شقایق است حالا بوی مینار مادرم می‌آید بوی حنا، هفت‌سالگی، سوال، سفر، ستاره … می‌خواهم به بوی ریواس و رازیانه بیندیشم به بوی نان، به لحن الکن فتیله و فانوس به رنگِ پونه و پسین کوه می‌خواهم به باران، به بوی خاک به اَشکال کنار جاده بیندیشم به سنگ‌چینِ دوداندودِ اجاقِ تُرنج ترانه، لَچَک، کودری، چلواری سپید، بخار نفس‌های استکان طعم غلیظ قند، رنگ عقیق چای نی، نافله، نای، و دق‌البابِ باد بر چارچوب روسواترینِ رویاها! نگفتمت وقتی که خاموشم تو در مزن؟ می‌خواهم به رواج رویا و عدالتِ آدمی بیندیشم می‌خواهم ساده باشم، می‌خواهم در کوچه‌های کهنسالِ آواز و بُغض بلوغ به گیسوی بید و بوی بابونه بیندیشم به صلوه ظهر

خوب من اضطراب کافی نیست ... جسدم را برایت آوردم .شعر و صدا علیرضا آذر

15 maj 2020 | 11 min

چه فکر می کنی؟ که بادبان شکسته زورق به گل نشسته‌ای‌ست زندگی ؟ 💖 شعر و صدا هوشنگ ابتهاج ( سایه)

10 maj 2020 | 5 min

چه فکر می کنی؟ که بادبان شکسته زورق به گل نشسته‌ای‌ست زندگی ؟ در این خراب ریخته که رنگ عافیت ازو گریخته به بن رسیده راه بسته‌ای ست زندگی ؟ چه سهمناک بود سیل حادثه که همچو اژدها دهان گشود زمین و آسمان ز هم گسیخت ستاره خوشه خوشه ریخت 💠💠 و آفتاب درکبود دره های آب غرق شد هوا بد است تو با کدام باد می روی؟ چه ابر تیره ای گرفته سینه تو را که با هزار سال بارش شبانه روز هم دل تو وا نمی شود تو از هزاره های دور آمدی در این درازنای خون فشان به هر قدم نشان نقش پای توست در این درشتناک دیولاخ 💠💠 ز هر طرف طنین گامهای رهگشای توست بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام به خون نوشته نامه وفای توست به گوش بیستون هنوز صدای تیشه های توست چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود چه دارها که از تو گذشت سربلند زهی شکوه قامت بلند عشق که استوار ماند در هجوم هر گزند نگاه کن 💠💠 هنوز آن بلنددور آن سپیده آن شکوفه زار انفجار نور کهربای آرزوست سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز رو نهی بدان فراز چه فکر می کنی ؟ جهان چو آبگینه شکسته ای ست 💠💠 که سرو راست هم در او شکسته می نمایدت چنان نشسته کوه درکمین دره های این غروب تنگ زمان بی کرانه را تو با شمار گام عمر ما مسنج به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج به سان رود که در نشیب دره سر به سنگ می زند رونده باش امید هیچ معجزی ز مرده نیست زنده باش #هوشنگ_ابتهاج hoshang_ebtehhaj@

چرا اعدامشان کردند.....💖 هوشنگ ابتهاج

10 maj 2020 | 8 min

#قسمت_چهارم ... سال ۳۲، دست‌نوشته‌ی شعر «اعدام روزنبرگ‌ها» را یکی از دوستان به دستم می‌دهد: خبر کوتاه بود: اعدامشان کردند... شعر، دست به دست و دهان به دهان می‌گردد. بیشترینه‌ی آزادی‌خواهان و روشنفکران این شعر را خوانده‌اند. در این هنگام سایه مدتی‌ست که در قالب نیمایی شعر می‌گوید اما غزل را از یاد نبرده است. سال ۳۳ سالِ اندوه و یأس است، «سال روزهای دراز و استقامت‌های کم» - به گفته‌ی شاملو. دیگر ایمان به آن امید واهی و دستوری از میان رفته است. جوانان روزهای غم‌انگیزی می‌گذرانند: سکوت، خفقان، تعطیلی مطبوعات آزاداندیش، محاکمات پی‌درپی، محکومیت مصدق و یارانش، زندانی‌شدنِ بی‌شماری از اهل قلم و هنرمندان از جمله اخوان و کسرایی و ثمین ‌باغچه‌بان و صدها تن از وابستگان به احزاب، و از همه مهم‌تر پوشالی‌بودن آرمانی که سالیان دراز فعال‌ترین هموطنان ما را فریفته‌ی خود کرد و موجب دلسردی و نومیدی شد. در چنین هنگامی‌ست که دست‌نوشته‌ی مثنوی‌یِ «بهار غم‌انگیزِ» سایه باز دست به دست می‌شود و چندی بعد در یکی از مطبوعات منتشر می‌شود: بهار آمد، گل و نسرین نیاورد نسیمی بوی فروردین نیاورد پرستو آمد و از گل خبر نیست چرا گل با پرستو همسفر نیست؟ چه افتاد این گلستان را، چه افتاد که آیین بهاران رفتش از یاد؟... . و در پایان مثنوی، شاعر آرزو می‌کند: که نوروز دگر، هنگام دیدار به آیین دگر آید پدیدار... . دو سه ماه بعد از این فروردین و این «بهار غم‌انگیز»، باز، غزلی از سایه در وزنی بدیع (فاعلاتُ فاعلاتُ فاعلاتُ فاع) دست به دست می‌گردد: تا تو با منی، زمانه با من است بخت و کام جاودانه با من است تو بهارِ دلکشیّ و من چو باغ شور و شوق صد جوانه با من است ... گفتمش من آن سمندِ سرکشم خنده زد که تازیانه با من است... . وزن این غزل، با این‌که سابقه دارد، پیش‌تر از این سروده‌ی سایه، برای فرم خاص غزل به کار نرفته است. چندی بعد، این رباعی را برای شهادت مرتضی کیوان می‌نویسد: ای آتش افسرده‌ی افروختنی ای گنج هدرگشته‌ی اندوختنی ما عشق و وفا را ز تو آموخته‌ایم ای زندگی و مرگ تو، آموختنی. البته نهانی در گوش‌ها زمزمه‌ می‌شود. شاید «هفتمین اختر این صبح سیاه» را نیز در اندوه فاجعه‌ی یکی از تیرباران‌های جمعی سروده باشد... کتاب #یاد_بعضی_نفرات #سيمين_بهبهانیhoshang_ebtehhaj@

نوروز منی 💖 شعر و صدا شمس لنگرودی

10 maj 2020 | 4 min

صحبتی پیرامون شعر سهراب 💖 شمس لنگرودی

10 maj 2020 | 16 min

آنکه از جان دوست‌تر می‌دارمش 💖 هوشنگ ابتهاج 💖 علی ایلکا

9 maj 2020 | 1 min

یک روز می آیی که من، دیگر دچارت نیستم 💖 افشین یدالهی 💖 علی ایلکا

9 maj 2020 | 3 min

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم 💖 فاضل نظری 💖 علی ایلکا

9 maj 2020 | 3 min

هنوز در فکرِ آن کلاغم در دره‌های یوش: 💖 شعر وصدا احمد شاملو

9 maj 2020 | 4 min

روزی به بال من توان پر زدن دادی 💖 شعر و صدا #مه_زاد_رازی

9 maj 2020 | 1 min

چه خبر ازدل تو ؟ 💖 #علی_ایلکا

8 maj 2020 | 3 min

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت 💖 حافظ 💖 رضا پیربادیان

8 maj 2020 | 3 min

عشق من طرح چلیپایی است 💖 حسین منزوی 💖 رضا پیربادیان

8 maj 2020 | 4 min

بازتابِ عشق درچشمان توست 💖 شعر و صدا امیر نجفی

8 maj 2020 | 1 min

به هر دلبستنم عمری پشیمانی بدهکارم 💖 فاضل نظری 💖 آراد 💖 زهرا تلیکانی

8 maj 2020 | 5 min

خاک من آبستنِ اخبار سرسام آوری ست 💖 شعر و صدا #مه_زاد_رازی

8 maj 2020 | 1 min

‍ در دوردست، آتشی اما نه دودناک ....💖 شعرو صدا احمد شاملو

8 maj 2020 | 2 min

پاییز کوچک من، گنجایش هزار بهار.....💖 حسین منزوی 💖 رضا پیربادیان

8 maj 2020 | 3 min

یا کنج قفس یا مرگ،این بختِ کبوترهاست 💖شعر و صدا #علیرضا_آذر

لیلی بنشین خاطره ها را رو کن ... لب وا کن و با واژه بزن جادو کن لیلی تو بگو،حرف بزن،نوبت توست ... بعد از من و جان کندن من نوبت توست لیلی مگذار از دَم ِ خود دود شوم ... لیلی مپسند این همه نابود شوم لیلی بنشین، سینه و سر آوردم ... مجنونم و خونابِ جگر آوردم مجنونم و خون در دهنم می رقصد ... دستان جنون در دهنم می رقصد مجنون تو هستم که فقط گوش کنی ... بگذاری ام و باز فراموش کنی دیوانه تر از من چه کسی هست،کجاست ... یک عاشق ِ این گونه از این دست کجاست تا اخم کنی دست به خنجر بزند ... پلکی بزنی به سیم آخر یزند تا بغض کنی،درهم و بیچاره شود ... تا آه کِشی،بندِ دلش پاره شود ای شعله به تن،خواهرِ نمرود بگو ... دیوانه تر از من چه کسی بود،بگو آتش بزن این قافیه ها سوختنی ست ... این شعر ِ پُر از داغ ِ تو آتش زدنی ست ابیاتِ روانی شده را دور بریز ... این دردِ جهانی شده را دور بریز من را بگذار عشق زمین گیر کند ... این زخم سراسیمه مرا پیر کند این پِچ پِچ ِ ها چیست،رهایم بکنید ... مردم خبری نیست،رهایم بکنید من را بگذارید که پامال شود ... بازیچه ی اطفالِ کهنسال شود من را بگذارید به پایان برسد ... شاید لَت و پارَم به خیابان برسد من را بگذارید بمیرد،به درَک ... اصلا برود ایدز بگیرد،به درَک من شاهدِ نابودی دنیای منم ... باید بروم دست به کاری بزنم حرفت همه جا هست،چه باید بکنم ... با این همه بن بست چه باید بکنم لیلی تو ندیدی که چه با من کردند ... مردم چه بلاها به سَرم آوردند من عشق شدم،مرا نمی فهمیدند ... در شهرِ خودم مرا نمی فهمیدند این دغدغه را تاب نمی آوردند ... گاهی همگی مسخره ام می کردند بعد از تو به دنیای دلم خندیدند ... مردم به سراپای دلم خندیدند در وادیِ من چشم چرانی کردند ... در صحن ِ حَرم تکه پرانی کردند در خانه ی من عشق خدایی می کرد ... بانوی هنر، هنرنمایی می کرد من زیستنم قصه ی مردم شده است ... یک تو، وسط زندگیم گم شده است اوضاع خراب است،مراعات کنید ... ته مانده ی آب است،مراعات کنید از خاطره ها شکر گذارم، بروید ... مالِ خودتان دار و ندارم، بروید لیلی تو ندیدی که چه با من کردند ... مردم چه بلاها به سرم آوردند من از به جهان آمدنم دلگیرم ... آماده کنید جوخه را، می میرم در آینه یک مردِ شکسته ست هنوز ... مرد است که از پا ننشسته ست هنوز یک مرد که از چشم تو افتاد شکست ... مرد است ولی خانه ات آباد، شکست در جاده ی خود یک سگِ پاسوخته بود ... لب بر لب و دندان به زبان دوخته بود بر مسندِ آوار اگر جغد منم ... باید که در این فاجعه پرپر بزنم اما اگر این جغد به جایی برسد ... دیوانه اگر به کدخدایی برسد ته مانده ی یک مرد اگر برگردد ... صادق،سگ ولگرد اگر برگردد معشوق اگر زهر مهیا بکند ... داوود نباشد که دری وا بکند این خاطره ی پیر به هم می ریزد ... آرامش تصویر به هم می ریزد ای روح مرا تا به کجا می بری ام ... دیوانه ی این سرابِ خاکستری ام می سوزم و می میرم و جان می گیرم ... با این همه هر بار زبان می گیرم در خانه ی من پنجره ها می میرند ... بر زیر و بم باغ، قلم می گیرند این پنجره تصویر خیالی دارد ... در خانه ی من مرگ توالی دارد در خانه ی من سقف فرو ریختنی ست ... آغاز نکن،این اَلَک آویختنی ست بعد از تو جهانِ دگری ساخته ام ... آتش به دهانِ خانه انداخته ام بعد از تو خدا خانه نشینم نکند ... دستانِ دعا بدتر از اینم نکند من پای بدی های خودم می مانم ... من پای بدی های تو هم می مانم لیلی تو ندیدی که چه با من کردند ... مردم چه بلاها به سرم آوردند آواره ی آن چشم ِ سیاهت شده ام ... بیچاره ی آن طرز نگاهت شده ام هر بار مرا می نگری می میرم ... از کوچه ی ما می گذری، می میرم سوسو بزنی، شهر چراغان شده است ... چرخی بزنی،آینه بندان شده است لب باز کنی،آتشی افروخته ای ... حرفی بزنی،دهکده را سوخته ای بد نیست شبی سر به جنونم بزنی ... گاهی سَرکی به آسمانم بزنی من را به گناهِ بی گناهی کشتی ... بانوی شکار، اشتباهی کشتی بانوی شکار،دست کم می گیری ... من جان دهم آهسته تو هم می میری از مرگِ تو جز درد مگر می ماند ... جز واژه ی برگرد مگر می ماند این ها همه کم لطفی ِ دنیاست عزیز ... این شهر مرا با تو نمی خواست عزیز دیوانه ام،از دست خودم سیر شدم ... با هر کسِ همنام ِ تو درگیر شدم ای تُف به جهانِ تا ابد غم بودن ... ای مرگ بر این ساعتِ بی هم بودن یادش همه جا هست،خودش نوش ِ شما ... ای ننگ بر و مرگ بر آغوش شما شمشیر بر آن دست که بر گردنش است ... لعنت به تنی که در کنار تنش است دست از شب و روز گریه بردار گلم ... با پای خودم می روم این بار گلم

‍ برفِ نو، برفِ نو، سلام، سلام! 💖 شعر و صدا احمد شاملو

7 maj 2020 | 2 min

صبر بر دوری تو ، هرگز سلام ای مهربان پروردگار پاک بی همتا 💖 کیوان شاهبداغی

وقتی که دختر دار بشم 💖 دلنوشته آیلار غفرانی

4 maj 2020 | 2 min

نامه پرویز ناتل خانلری به فرزندش 💖 روایتگر شاعر و استاد ادبیات زهره کوچکیان

زکجا آمده ای میدانی💖💖کلیات شمس مولانا

26 april 2020 | 2 min

وحشت از عشق که نه💖💖 زنده یادقیصر امین پور 💖دکلمه: آیلار غفرانی

26 april 2020 | 1 min

دکلمه درینا صالحی نوجوان💖💖 از شعر زندگی سهراب

25 april 2020 | 3 min

مگو جاهی از سلطنت بیش نیست💖💖شعر از سعدی جان دکلمه باران نیکراه

25 april 2020 | 2 min

شعر فاخر و ماندگار عقاب💖💖یادگار زنده یاد پرویز ناتل خانلری

23 april 2020 | 17 min

شعر عقاب از پرویز ناتل خانلری گشت غمناک دل و جان عقاب چو ازو دور شد ایام شباب دید کش دور به انجام رسید آفتابش به لب بام رسید باید از هستی دل بر گیرد ره سوی کشور دیگر گیرد خواست تا چاره ی نا چار کند دارویی جوید و در کار کند صبحگاهی ز پی چاره ی کار گشت برباد سبک سیر سوار گله کاهنگ چرا داشت به دشت ناگه ا ز وحشت پر و لوله گشت وان شبان ، بیم زده ، دل نگران شد پی بره ی نوزاد دوان کبک ، در دامن خار ی آویخت مار پیچید و به سوراخ گریخت آهو استاد و نگه کرد و رمید دشت را خط غباری بکشید لیک صیاد سر دیگر داشت صید را فارغ و آزاد گذاشت چاره مرگ ، نه کاریست حقیر زنده را دل نشود ازجان سیر صید هر روزه به چنگ آمد زود مگر آن روز که صیاد نبود آشیان داشت بر آن دامن دشت زاغکی زشت و بد اندام و پلشت سنگ ها از کف طفلان خورده جان ز صد گونه بلا در برده سا ل ها زیسته افزون ز شمار شکم آکنده ز گند و مردار بر سر شاخ ورا دید عقاب ز آسمان سوی زمین شد به شتاب گفت که : ‹‹ ای دیده ز ما بس بیداد با تو امروز مرا کار افتاد مشکلی دارم اگر بگشایی بکنم آن چه تو می فرمایی ›› گفت : ‹‹ ما بنده ی در گاه توییم تا که هستیم هوا خواه تو ییم بنده آماده بود ، فرمان چیست ؟ جان به راه تو سپارم ، جان چیست ؟ دل ، چو در خدمت تو شاد کنم ننگم آید که ز جان یاد کنم ›› این همه گفت ولی با دل خویش گفت و گویی دگر آورد به پیش کاین ستمکار قوی پنجه ، کنون از نیاز است چنین زار و زبون لیک ناگه چو غضبناک شود زو حساب من و جان پاک شود دوستی را چو نباشد بنیاد حزم را باید از دست نداد در دل خویش چو این رای گزید پر زد و دور ترک جای گزید زار و افسرده چنین گفت عقاب که :‹‹ مرا عمر ، حبابی است بر آب راست است این که مرا تیز پر است لیک پرواز زمان تیز تر است من گذشتم به شتاب از در و دشت به شتاب ایام از من بگذشت گر چه از عمر ،‌دل سیری نیست مرگ می آید و تدبیری نیست من و این شه پر و این شوکت و جاه عمرم از چیست بدین حد کوتاه؟ تو بدین قامت و بال ناساز به چه فن یافته ای عمر دراز ؟ پدرم نیز به تو دست نیافت تا به منزلگه جاوید شتافت لیک هنگام دم باز پسین چون تو بر شاخ شدی جایگزین از سر حسرت بامن فرمود کاین همان زاغ پلید است که بود عمر من نیز به یغما رفته است یک گل از صد گل تو نشکفته است چیست سرمایه ی این عمر دراز ؟ رازی این جاست،تو بگشا این راز›› زاغ گفت : ‹‹ ار تو در این تدبیری عهد کن تا سخنم بپذیری عمرتان گر که پذیرد کم و کاست دگری را چه گنه ؟ کاین ز شماست ز آسمان هیچ نیایید فرود آخر از این همه پرواز چه سود ؟ پدر من که پس از سیصد و اند کان اندرز بد و دانش و پند بارها گفت که برچرخ اثیر بادها راست فراوان تاثیر بادها کز زبر خاک و زند تن و جان را نرسانند گزند هر چه ا ز خاک ، شوی بالاتر باد را بیش گزندست و ضرر تا بدانجا که بر اوج افلاک آیت مرگ بود ، پیک هلاک ما از آن ، سال بسی یافته ایم کز بلندی ،‌رخ برتافته ایم زاغ را میل کند دل به نشیب عمر بسیارش ار گشته نصیب دیگر این خاصیت مردار است عمر مردار خوران بسیار است گند و مردار بهین درمان ست چاره ی رنج تو زان آسان ست خیز و زین بیش ،‌ره چرخ مپوی طعمه ی خویش بر افلاک مجوی ناودان ، جایگهی سخت نکوست به از آن کنج حیاط و لب جوست من که صد نکته ی نیکو دانم راه هر برزن و هر کو دانم خانه ، اندر پس باغی دارم وندر آن گوشه سراغی دارم خوان گسترده الوانی هست خوردنی های فراوانی هست ›› **** آن چه ز آن زاغ چنین داد سراغ گندزاری بود اندر پس باغ بوی بد ، رفته ا زآن ، تا ره دور معدن پشه ، مقام زنبور نفرتش گشته بلای دل و جان سوزش و کوری دو دیده از آن آن دو همراه رسیدند از راه زاغ بر سفره ی خود کرد نگاه گفت : ‹‹ خوانی که چنین الوان ست لایق محضر این مهمان ست می کنم شکر که درویش نیم خجل از ما حضر خویش نیم ›› گفت و بشنود و بخورد از آن گند تا بیاموزد از او مهمان پند **** عمر در اوج فلک بر ده به سر دم زده در نفس باد سحر ابر را دیده به زیر پر خویش حیوان را همه فرمانبر خویش بارها آمده شادان ز سفر به رهش بسته فلک طاق ظفر سینه ی کبک و تذرو و تیهو تازه و گرم شده طعمه ی او اینک افتاده بر این لاشه و گند باید از زاغ بیاموزد پند بوی گندش دل و جان تافته بود حال بیماری دق یافته بود دلش از نفرت و بیزاری ، ریش گیج شد ، بست دمی دیده ی خویش یادش آمد که بر آن اوج سپهر هست پیروزی و زیبایی و مهر فر و آزادی و فتح و ظفرست نفس خرم باد سحرست دیده بگشود به هر سو نگریست دید گردش اثری زین ها نیست آن چه بود از همه سو خواری بود وحشت و نفرب و بیزاری بود بال بر هم زد و بر جست ا زجا

نامه رسان نامه ی من دیر شد💖💖 ترانه سرا محمد قلی بسیج خلخالی💖💖دکلمه بهمن جعفری

17 april 2020 | 6 min

به تنهایی گرفتارند مشتی بی پناه اینجا💖💖شاعر معاصر فاضل نظری

17 april 2020 | 2 min

تو نیستی که ببینی💖💖زنده یاد فریدون مشیری

بشر، در گوشة محراب خواهش هاي جان افروز نشسته در پس سجادة صد نقش حسرت هاي هستي سوز به دستش خوشة پربار تسبيح تمناهاي رنگارنگ نگاهي مي كند، سوي خدا، از آرزو لبريز به زاري از ته دل يك «دلم مي خواست» مي گويد شب و روزش دريغ رفته و ای كاش آينده است. دلم مي خواست بند از پاي جانم باز مي كردند كه من، تا روي بام ابرها پرواز مي كردم، از آنجا با كمن كهكشان، تا آسمان عرش مي رفتم در آن درگاه، درد خويش را فرياد مي كردم! كه كاخ صدستون كبريا لرزد مگر يك شب از اين شب هاي بي فرجام ز يك فرياد بي هنگام به روي پرنيان آسمان ها، خواب در چشم خدا لرزد دلم مي خواست؛ دنيا رنگ ديگر بود خدا با بنده هايش مهربان تر بود از اين بيچاره مردم ياد مي فرمود! دلم مي خواست زنجيري گران، از بارگاه خويش مي آويخت كه مظلومان، خدا را پاي آن زنجير ز درد خويشتن آگاه مي كردند چه شيرين است وقتي بي گناهي داد خود را از خداي خويش مي گيرد دلم مي خواست دنيا خانه مهر و محبت بود دلم مي خواست مردم، در همه احوال با هم آشتي بودند طمع در مال يكديگر نمي كردند كمر بر قتل يكديگر نمي بستند مراد خويش را در نامرادي هاي يكديگر نمي جستند، ازين خون ريختن ها، فتنه ها، پرهيز مي كردند چو كفتاران خون آشام، كمتر چنگ و دندان تيز مي كردند! چه شيرين است وقتي سينه ها از مهر آكنده است چه شيرين است وقتي آفتاب دوستي، در آسمان دهر تابنده است چه شيرين است وقتي زندگي خالي ز نيرنگ است دلم مي خواست دسدست مرگ را از دامن اميد ما، كوتاه مي كردند! در اين دنياي بي آغاز و بي پايان در اين صحرا كه جز گرد و غبار از ما نمي ماند خدا، زين تلخكامي هاي بي هنگام بس مي كرد! نمي گويم پرستوي زمان را در قفس مي كرد! نمي گويم به هر كس بخت و عمر جاودان مي داد؛ نمي گويم به هر كس عيش و نوش رايگان مي داد؛ همين ده روز هستي را امان مي داد! دلش را ناله تلخ سيه روزان تكان مي داد! دلم مي خواست دست عشق –چون روز نخستين- مستي ام را زيرو رو مي كرد! دلم مي خواست سقف معبد هستي فرو مي ريخت پليدي ها و زشتي ها ، به زير خاك مي ماندند بهاري جاودان آغوش وا مي كرد جهان در موجي از زيبايي و خوبي شنا مي كرد! بهشت عشق مي خنديد به روي آسمان آبي آرام پرستوهاي مهر و دوستي پرواز مي كردند. به روي بام ها ناقوس آزادي صدا مي كرد... مگو: «اين آرزو خام است!» مگو: «روح بشر همواره سرگردان و ناكام است!» اگر اين كهكشان از هم نمي پاشد؛ وگر اين آسمان در هم نمي ريزد؛ بيا تا ما «فلك را سقف بشكافيم و طرحي نو در اندازيم.» به شادي «گل برافشانيم و مي در ساغر اندازيم!»

چیزی شبیه خیسی شبنم به روی برگ💖💖💖کیوان شاهبداغی شاعر معاصر

6 april 2020 | 4 min

چیزی بسان نور شاید شبیه خیسی شبنم به روی برگ یا رد پای شاپرکی در هوای صبح گویی میان سینه من جای کرده است عطری مشام جان مرا مست می کند نوری دو چشم عاشق من را ربوده است دیگر هوای این دل من ، جور دیگری ست دل را قرار نیست دل داده ام ز دست من عاشقم به زمزمه بلبلان مست من می دوم به ملاقات یک نگاه سر مست یک سلام دیدانه ام ز تماشای قاصدک فارغ ز پرده "من " ، هر چه هست ، اوست می خواندم به ملاقات خویشتن چون هر چه هست ، اوست زیباست هر چه هست دیگر نمانده غمی در نگاه من هرگز ندیده ، دیده من ، جز حضور او دل داده ام به او این سینه زان اوست هر جا که می نگرم رد پای دوست خورشید می شود، به طلوعی ز شرق عشق مهتاب ، تا که بتابد به جسم شب او در بهار می شکفد غنچه های گل ظهر تموز رد شعاعی میان حوض با دست خویش برگ خزان را کشیده است می دوزد او ردای سپیدی برای کوه می خواند او به نای قناری به زیر و بم پر می کند دوباره شیشه عطر بهار را باریده مهر او ، که بروید شمیم یاس من دیده ام همه جا جلوه های نور بدرود سایه ها بدرود هر چه غم روئیده مهر گیاهی به جان من بوسیده گونه من را ، نسیم او بگرفته دست دیده من را ، عصای دوست آتش به طور جان من ، از این ظهور اوست من غرق این حضور او نور جلوه گر ، بنشسته در دلم ، که بخواند مرا به خویش چیزی شبیه عشق شاید شبیه دعوت دریا ، ز قطره ای می خواندم به خویش تفسیرچرخه زیبای عاشقی من بوده ام از او اینک به سوی او زیبا ترین سفر از او ، به سوی او روزی شروع نموده سفر را ز شهر او پیموده ام ، دو روزه سفر را ، به قصد او بر گشت گم شده ای ، رو به سوی دوست من محو او ، که هست فارغ ز هر چه نیست آری چه عاشقم دل داده ام به نور

بگذار که در سایه ی این صبح دلاویز💖💖💖فریدون مشیری

5 april 2020 | 3 min

پادکست رادیو شعر پارسی

4 april 2020 | 6 min

پشت رل ساعت حدودا پنج شاید پنج و نیم💖💖💖کاظم بهمنی

4 april 2020 | 2 min

جنگ از قطارها و خیابانهای ما پا گرفت💖💖💖شعر و دکلمه زهره کوچکیان

3 april 2020 | 1 min

گاهی دعایم کن💖💖💖اثر شاعر معاصر کیوان شاهبداغی

3 april 2020 | 6 min

گاهی دعایم کن دعایت می کنم ، عاشق شوی روزی بفهمی زندگی ، بی عشق نازیباست دعایت می کنم ، با این نگاه خسته ، گاهی مهربان باشی به لبخندی ، تبسم را به لب های عزیزی ، هدیه فرمایی بیابی ، کهکشانی را ، درون آسمان تیره شب ها بخوانی نغمه ای با مهر دعایت می کنم ، در آسمان سینه ات خورشید مهری ، رخ بتاباند دعایت می کنم ، روزی زلال قطره اشکی بیابد راه چشمت را سلامی از لبان بسته ات ، جاری شود با مهر دعایت می کنم ، یک شب تو راه خانه خود ، گم کنی با دل بکوبی ، کوبه مهمانسرای خالق خود را دعایت می کنم ، روزی بفهمی با خدا تنها به قدر یک رگ گردن ، و حتی کمتر از آن فاصله داری و هنگامیکه ابری ، آسمان را با زمین ، پیوند خواهد داد مپوشانی تنت را ، از نوازش های بارانی دعایت می کنم روزی بفهمی ، گرچه دوری از خدا اما خدایت با تو نزدیک است دعایت می کنم ، روزی دلت بی کینه باشد ، بی حسد با عشق بدانی جای او در سینه های پاک ما پیداست شبانگاهی ، تو هم با عشق با نجوا بخوانی خالق خود را اذان صبحگاهی ، سینه ات را پر کند از نور ببوسی سجده گاه خالق خود را دعایت می کنم ، روزی خودت را گم کنی پیدا شوی در او دو دست خالیت را پر کنی از حاجت و با او بگویی : بی تو این معنای بودن ، سخت بی معناست دعایت می کنم روزی نسیمی ، خوشه اندیشه ات را گرد و خاک غم ، بروباند کلام گرم محبوبی تو را عاشق کند بر نور دعایت می کنم وقتی به دریا می رسی با موج ها ی آبی دریا ، برقص آیی و از جنگل ، تو درس سبزی و رویش ، بیاموزی بسان قاصدک ها ، با پیامی ، نور امیدی بتابانی لباس مهربانی ، بر تن عریان مسکینی ، بپوشانی به کام پر عطش ، یک جرعه آبی ، بنوشانی دعایت می کنم روزی بفهمی ، در میان هستی بی انتها ، باید تو می بودی بیابی جای خود را ، در میان نقشه دنیا برایت آرزو دارم که یک شب ، یک نفر با عشق در گوش تو اسم رمز بگذشتن ز شب ، دیدار فردا را ، بیادآرد دعایت می کنم عاشق شوی روزی بگیرد آن زبانت دست و پایت گم شود رخساره ات گلگون شود آهسته زیر لب بگویی ، آمدم به هنگام سلام گرم محبوبت و هنگامیکه می پرسد ز تو ، نام و نشانت را ندانی کیستی معشوق عاشق ؟ عاشق معشوق ؟ آری ، بگویی هیچکس دعایت می کنم روزی بفمهمی ای مسافر ، رفتنی هستی ببندی کوله بارت را ترا در لحظه های روشن با او دعایت می کنم ای مهربان همراه تو هم ، ای خوب من گاهی دعایم کن

مدرسه زندگی💖💖💖مجتبی کاشانی

3 april 2020 | 5 min

در مجالي که برايم باقيست، باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم که در آن همواره اول صبح به زباني ساده مهر تدريس کنند، و بگويند خدا خالق زيبايي و سراينده ي عشق آفريننده ماست . . . مهربانيست که ما را به نکويي دانايي زيبايي و به خود مي خواند جنتي دارد نزديک، زيبا و بزرگ، دوزخي دارد - به گمانم - کوچک و بعيد؛ در پي سودايي ست که ببخشد ما را و بفهمانَدِمان ترس ما بيرون از دايره رحمت اوست! در مجالي که برايم باقيست، باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم که خرد را با عشق علم را با احساس و رياضي را با شعر دين را با عرفان همه را با تشويق تدريس کنند! لاي انگشت کسي قلمي نگذارند، و نخوانند کسي را حيوان، و نگويند کسي را کودن، و معلم هر روز روح را حاضر و غايب بکند! و به جز از ايمانش هيچ کس چيزي را حفظ نبايد بکند مغز ها پر نشود چون انبار قلب خالي نشود از احساس درس هايي بدهند که به جاي مغز، دل ها را تسخير کند! از کتاب تاريخ، جنگ را بردارند در کلاس انشاء هر کسي حرف دلش را بزند . . . غير ممکن را از خاطره ها محو کنند تا کسي بعد از اين باز همواره نگويد: "هرگز" و به آساني هم رنگ جماعت نشود! زنگ نقاشي تکرار شود، رنگ را در پاييز تعليم دهند، قطره را در باران، موج را در ساحل، زندگي را در رفتن و برگشتن از قله کوه و عبادت را در خلقتِ خلق . . . کار را در کندو و طبيعت را در جنگل و دشت؛ مشق شب اين باشد، که شبي چندين بار همه تکرار کنيم: عدل آزادي قانون شادي! امتحاني بشود که بسنجد ما را تا بفهمند چقدر عاشق و آگه و آدم شده ايم . . . در مجالي که برايم باقيست، باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم که در آن آخر وقت، به زباني ساده شعر تدريس کنند و بگويند که تا فردا صبح خالق عشق نگهدار شما . . . مجتبی کاشانی

از شبنم عشق خاک عالم گل شد 💖💖💖ابوسعید ابی الخیر

3 april 2020 | 1 min

Telegram: https://t.me/radioshereparsi admin : https://t.m/mohammadmosadegh

29 mars 2020 | 1 min

غزلی از زنده یاد حسین منزوی💖💖💖دکلمه محمد مصدق

27 mars 2020 | 4 min

https://t.me/radioshereparsi رادیو شعر پارسی

Avsnitt

سلسله مباحث انسان شناسی 💖 علامه محمد تقی جعفری 💖 و آمدیم که عاشق شویم و در گذریم .........

قسمت دوم سلسله مباحث فلسفی پیرامون انسان شناسی 💖 علامه محمد تقی جعفری 💖 جور دیگر باید دید

سلسله مباحث فلسفی پیرامون انسان شناسی💖 زنده یاد علامه محمد تقی جعفری 💖 چشم ها را باید شست........

تاریخچه جمعیت امام علی از زبان شارمین میمندی نژاد 💖 منبع https://www.clubhouse.com/event/xke7V6XV

دار قد کشید ....دیدی بجای پنجره دیوار قد کشید ....شادی غریب ماند و...💖فردوس اعظم 💖 شکوفه باختری

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند دارد غروب فرشچیان گریه می کند 🖤 حمیرضا برقعی 🖤 سعید بیابانکی

تجربیات موفق رفع آسیبهای اجتماعی در ایران 💖 رادیو افرا 💖 کاظم متولی

دکلمه گزیده اشعار 💖 استاد رضا پیربادیان

دلم میخواست مردم ، درهمه احوال با هم آشتی بودند ......💖 فریدون مشیری 💖 طیبه حاجی پور

آلبوم های تشنه توفان . گناه دریا . ابر و کوچه . بهار را باور کن 💖 فریدون مشیری با اجرای محمد مصدق

غزلیات سلطان غزل زنده یاد حسین منزوی 💖 ۱۶ اردیبهشت سالروز آسمانی شدن استاد گرامی باد 💖 محمد مصدق

گزیده۴۲۵غزل از کلیات شمس مولانا💖عبدالکریم سروش💖سفر کردم به هر شهری دویدم/ چو شهر عشق من شهری ندیدم

بگذار سکوت چهارفصل بشکند... نسیم عید بوزد به اتاقهای در بسته .....برود لای پیرهنم 💖 زهره کوچکیان

بیست اصل مهم در موفقیت معاون اجرایی دبیرستان💖 نگارش و اجرای صوتی زهرا مصدق

گزیده اشعار توسط هنرمندان مینا پاک نیا 💖 بهمن جعفری 💖 مسعود زمانی 💖 علی صاحبکار 💖 رضا پیربادیان

به نام خداوند جان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین خداوند بخشندهٔ دستگیر کریم 💖 بوستان سعدی

معجزه شکر گزاری 💖 راندا برن 💖 اکرم رضایی . علیرضا محمدیان . سحر رضایی

حیدر بابا دنیا یالان دنیا دی.......اوغول دوغان درده سالان دنیا دی 💖 شهریار 💖 فاطمه عبداله پور

او زبان در دهان بچه گذاشت،بچه خوابیده بود و شیر نداشت، مادر از هول فقر میلرزید💖 شعر و صدا امیرنجفی

گاهی دلم برای دوچرخه ات تنگ می شود......ورق می خورد عکسهای هفت سالگیت.....به بیدها می دهم....💖💖

در چشم بیدار زمین......این زندگی چون خواب شد...💖 شعر و صدا معصومه شفیعی

زندگی دارهای ممتد شد ......تو که دارایی و نمی‌دانی......با نداری نمیشود جنگید 💖 میلاد میرزایی

شعر و صدا مینا پاک نیا 💖 هوشیار شو ای یار مسیحا سخنم....با هر نفست رفته به معراج منم

دیوان اشعار پروین اعتصامی 💖 روایت فاطمه رکنی 💖 ۳۵ اسفند بزرگداشت بانوی شعر ایران پروین گرامیباد

مستند شب شعر گوته به مدت ده شب سال ۵۶ با 💖 مشاهده فیلم در کانال تلگرام رادیو شعر پارسی

گزیده اشعار 💖 دکلمه رضا پیربادیان قسمت اول 💖 بانو از خودت دست نکش....خودت چتر باش..خودت ابر باش

از خودت بگو 💖 شعر و صدا زهرا محمودی 💖 تا خلوت چشمانت یک عمر اگر راه است..تو مقصد من باشی این راه..

غزلیات من در مدار تو 💖 شعر و صدا زهرا محمودی 💖 گرچه هستم نخورده مستی که... میکشانی مرا ته فنجان

آلبوم میشود برایت انار فرستاد 💖 شعر و صدا زهره کوچکیان 💖 https://t.me/radioshereparsi

گزیده اشعار زنده یاد فریدون مشیری با صدای استاد و سایر 💖https://t.me/radioshereparsi

گزیده اشعار 💖 زهرا شیبانی💖 آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند...💖https://t.me/radioshereparsi

گزیده اشعار 💖 شعر و صدا مه زاد رازی 💖 بعد از این باده ی صدای تو ...💖 https://t.me/radioshereparsi

قسمت سوم و پایانی کتاب جهانی بدون فقر 💖 به قلم دکتر یونس برنده جایزه صلح نوبل 💖 اجرا زهره کوچکیان

گزیده غزلیات شمس 💖 دکلمه دکتر عبدالکریم سروش 💖 رسول آفتاب 💖 زکجا آمده ای میدانی....قسمت سوم

گزیده غزلیات حافظ 💖 استاد علی موسوی گرمارودی 💖 قسمت دوم

غزلیات حافط 💖 استاد گرمارودی 💖 چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب....قسمت سوم

قسمت دوم سریال جهانی بدون فقر 💖 دکتر یونس 💖 به همت زهره کوچکیان

جهانی بدون فقر 💖 دکتر محمد یونس بزنده جایزه نوبل صلح سال ۲۰۰۶ 💖 اجرا زهره کوچکیان 💖 قسمت اول

گزیده غزلیات شمس 💖💖 دکتر عبدالکریم سروش 💖 رسول آفتاب 💖 قسمت دوم

غزلیات حافظ 💖 خوانش استاد موسوی گرمارودی 💖 ای پسته ی تو خنده زده برحدیث قند.....مشتاقم ......

۸ دی سالروز تولد فروغ فرخزاد را گرامی میداریم 💖 زهرا محمودی 💖 محمد مصدق 💖فرید حامد

گزیده غزلیات کلیات شمس 💖 دکلمه دکتر عبدالکریم سروش 💖 رسول آفتاب 💖 قسمت اول

گزیده اشعار با دکلمه زهره کوچکیان💖آیلارغفرانی💖امیر نجفی ا💖بهمن جعفری💖مهسا ایمانی 💖سپیده شعبانی

بغض فرو خورده ی این سالها 💖 مایه ی این عاشقی تازه شد 💖 خدمات خودرو مهربانی

دلبر دوست داشتنیِ من 💖 ته تغاری خیال انگیز خزان.... 💖آدین قانع 💖 آیلار غفرانی

گزیده اشعار 💖💖 زهرا شیبانی 💖 رادیو آفلاین

گزیده اشعار 💖💖 خوانش آیلار غفرانی

بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی ....آهنگ اشتیاق دلی دردمند را 💖 گزیده اشعار 💖💖 امیر نجفی

از شبنم عشق خاک عالم گل شد ... یک قطره از آن چکید و نامش دل شد 💖 گزیده اشعار 💖 خوانش محمد مصدق

گزیده اشعار 💖 شعر و صدا مهزاد رازی

بشنو این نی چون شکایت می‌کند از جداییها حکایت می‌کند کز نیستان تا مرا ببریده‌اند.💖 💖 زهرا شیبانی

بیا ساقی آن می که حال آورد 💖 ساقی نامه حافظ 💖 رضی الدین آرتیمانی 💖 حامد فرید

المنه لِلَّه که در میکده باز است 🎵 وین سوخته را بر در او روی نیاز 🎵 ساقی نامه 💖 محمد رضا شجریان

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست می‌رسم با تو به خانه، از خیابانی ..💖بیتا امیری💖 آیلار غفرانی

ناله سر داده است مرغ سحرتا که دل ها کند هوایت را مرد و زن عاشقانه می خوانند با دل خون ترانه هایت را

مرغ سحر به سوگ رضا ، ناله سر مکن کو زنده در دل مردم همیشه هست 💖 کیوان شاهبداغی

شبی غمگین تر از شبهای فرهاد 💖 به یاد لحظه های رفته از یاد 💖 افشین سرافراز 💖 بهمن جعفری

بگذار بخندم که دلم شاد شود از غصه و غم اندکی آزاد شود 💖 مهدی کاظمی 💖 مریم فاتح

یاد آن روز بخیر! برکه‌ای بودم آرام و رها دور از مردم شهر....دور از...💖 غلی مجیبی 💖 آیلار غفرانی

💖💖 کمپین جمع آوری موبایل و تبلت دست دوم جهت کودکان بی بضاعت 💖💖

«باز اين چه شورش است كه در جان واژه هاست شاعر شكست خورده ي طوفان واژه هاست» 💖 برقعی 💖 مصدق

💖 باز اين چه شورش است مگر محشر آمده؟ خورشيد سر برهنه به صحرا در آمده 💖 سعید بیابانکی 💖 محمد مصدق

دکلمه بیست شاهکار سلطان غزل زنده یاد حسین منزوی 💖💖 روحش شاد و یادش تا ابد ماندگار 💖💖

اگر باشي محبت روزگاري تازه خواهد يافت زمين در گردشش با تو مداري تازه 💖 حسین منزوی 💖 محمد مصدق

کاش برگردی و این غصه به آخر برسد روزگار عبث فاصله‌ها سر برسد 💖 روح اله ستایش احدی 💖 مریم فاتح

از ان روزی که در من تو تو را کشتی... نمیدانم چرا اما بیانم پوچ،خالی شد 💖 شعر وصدا سپیده شعبانی

در خاطر منی ای رفته از برم به دياران دور دست!‌ با هر نگينِ اشك ، 💖 مهدی سهیلی 💖 استاد کیهان کنشلو

زِ باغِ پیرهنت، چون دریچه ها، وا شد بهارِ گُم شده، پشتِ دریچه، پیدا شد 💖 حسین منزوی 💖 محمد مصدق

ما گر ز سر بریده می ترسیدیم ، در محفل عاشقان نمی رقصیدیم 💖 ایزدی

مثل فردی که به جانش اضطراب افتاده است کار من امشب به مشتی قرص خواب افتاده است 💖 روح اله ستایش احدی

یکی سفره اش پر از هیچ......دلش دریای درده 💖 افشین سرافراز 💖 بهمن جعفری

از او ، به سوی او چیزی بسان نور شاید شبیه خیسی شبنم به روی برگ 💖 کیوان شاهبداغی 💖 محمد مصدق

نه می توانیم ببینیم نه می توانیم بدانیم نه می توانیم به خاطر بسپریم 💖بیژن جلالی 💖 امیر نحفی

این حنجره این باغ صدا را نفروشید این پنجره این خاطره‌ها را نفروشید 💖 قیصر امین پور 💖 بهمن جعفری

#شعر رقصیدی و رقصاندی مفعول و فَعَل ها را دنیا پُرِ سعدی شد بشمار ..💖 شعر و صدا روح اله ستایش احدی

امضا و subescribed پادکست رادیو شعر پارسی 💖 محمد مصدق

#شعر وقتی از دست دل من دلتان می گیرد ناخودآگاه دل تنگم از آن می گیرد 💖 شعر و صدا روح اله ستایش احدی

گر آخرین فریب تو، ای زندگی، نبود اینک هزار بار، رها کرده بودمت 💖 نادر نادرپور 💖 امیرنجفی